Liturgia Wielkiego Postu jest wezwaniem do nawrócenia. Środa Popielcowa przypomina nam w symboliczny sposób, że dni naszego życia na Ziemi są krótkie i szkoda je zmarnować na sprawy błahe. Modlitwa, post i jałmużna są to trzy motory napędowe życia duchowego. Komora celna Lewiego jest symbolem wszystkich przestrzeni, w których – jak się wydaje – Boga być nie może. Pozwólmy tam wejść Jezusowi. On wie, że nie potrzebują lekarza zdrowi, ale ci, którzy się źle mają (Łk 5,31).

Ludzka obłuda może doprowadzić człowieka do zwątpienia w najpiękniejsze ideały. Można stracić wiarę wówczas, jeśli nie widzimy jej owoców u innych, jeśli doświadczamy rozdwojenia moralnego. Obłudną pobożność nazywamy dziś faryzeizmem. Ta choroba duchowa dotyka bardzo wielu ludzi, każdy z nas jest w grupie ryzyka zarażenia się nią. Te same problemy mieli ludzie w czasach Starego Przymierza. Bóg wyraźnie upomina Naród Wybrany przez proroka Izajasza. Chrześcijaństwo weryfikuje się w codzienności, w naszych konkretnych postawach, czynach wobec najbliższych. Bo łatwo jest wierzyć na pokaz, trudniej wierzyć naprawdę. Po to jest czas Wielkiego Postu, aby zmienić coś konkretnego w swoim życiu, coś co pozwoli drugiemu człowiekowi przybliżyć się przez nas do Pana Boga.

Krzyża i prawdy nie można sfałszować. Gdy belki położymy obok siebie, nie będzie krzyża. Gdy rozłożymy je osobno, nie będzie krzyża. Krzyża nie można urabiać. Krzyża nie można przekłamać. Krzyż zabija nienawiść a siła krzyża zgina kolana. Może dlatego krzyż wzbudza tyle wrogich uczuć? Może dlatego, że jest krzyczącym świadkiem prawdy? Może dlatego był zrzucany ze ścian. Kto musiał wybierać na rozstaju dróg, ten wie, co znaczy azymut. Życie codzienne jest jak pustynia. Jesteśmy zapracowani po uszy. Walczymy o dobrobyt materialny. Walczymy o wykształcenie. Zabiegamy o przyjaźnie i miłość. Oto księga krzyża, którą od dwóch tysięcy lat wszyscy próbują odczytywać.

Słowa św. Piotra należałoby uzupełnić o pytanie: „A co w zamian otrzymamy?”. Trzeba przyznać, że nasza relacja z Bogiem często zamienia się w handel dobrymi uczynkami. W takiej postawie brakuje wiary, a przede wszystkim zaufania do Boga. Mędrzec Syracydes wzywa nas, abyśmy nie pokazywali się przed Bogiem z próżnymi rękami oraz aby nasze ofiary były prawdziwe, szczere i wypływające z potrzeby serca. Bóg oddał nam wszystko, ze swoim Synem umiłowanym włącznie. Dał nam zbawienie, niebo i wieczność. Dawaj Najwyższemu tak, jak On ci daje, hojny dar według swej możności (Syr 35,9).

Niezwykła to rzecz, być przyjacielem Jezusa. W pierwszym czytaniu mowa jest o mądrości, ale my widzimy w tym obrazie Boga wcielonego. Boga można odnaleźć na modlitwie. Relacja z Bogiem wymaga poświęcenia czasu. Nawet jeśli relacje domowe, rodzinne nie układają się idealnie, to jednak jest Osoba, która mnie kocha miłością bezwarunkową.

Dzieci, które starożytności nie miały żadnych praw, mogły polegać jedynie na Bogu. Żydzi nie mieli przekonania, że zostaną wyzwoleni poprzez pokojowe działania. Dzisiejsza lekcja „dziecięctwa” ma duże znaczenie dla rozwoju duchowego człowieka. Królestwo niebieskie należy przyjmować radośnie, tak jak to czynią dzieci, gdy otrzymują prezenty. Obyśmy zachowali coś z postawy dziecka i cieszyli się z darów Bożych.

W świecie panuje etyczny relatywizm, który jest tragiczny w skutkach. Dotyka bowiem samej istoty człowieczeństwa, narażamy się na utratę tożsamości. Stanowisko Jezusa w sprawie małżeństwa jest jasne! Bóg stoi na straży jedności małżeństwa kobiety i mężczyzny; jedność i trwałość małżeństwa jest z ustanowienia Bożego.

Miara miłości – kubek świeżej wody. Wyrok na gorszycieli. Światło wiary, sól prawdy – dar i zobowiązanie. Nie zwlekaj z nawróceniem do Pana ani nie odkładaj tego z dnia na dzień (Syr 5,7).