Jezus mówi faryzeuszom, że nie zostanie im dany żaden znak. Jednak w rzeczywistości ukazał im wiele znaków, ale oni nie mogli ich zobaczyć, ponieważ mieli zamknięte serca. Każdego dnia Bóg daje nam niezliczone znaki swojej miłości. Lecz my musimy umieć dostrzec te znaki – wiedzieć, że nie są to zbiegi okoliczności czy przysłowiowy łut szczęścia, lecz dowody Bożej obecności w naszym życiu. Jezus daje nam znaki na miarę naszych serc. Wyłącznie otwarte serce potrafi dostrzec znaki Boga. Prośmy więc, aby Pan nas uzdrawiał i uzdalniał do dostrzegania Jego obecności w naszym życiu.

Dzisiejszy cud nakarmienia rzesz osób chodzących za Jezusem dokonuje się w krainie zwanej później Dekapolem. To niezwykłe miejsce, wiemy bowiem, że w większości było zamieszkałe przez pogan. Jezus celowo przychodzi do tych, którzy potrzebują uleczenia serca. W opisie tego wydarzenia czytamy, że Jezus „odmówił dziękczynienie, połamał i dawał uczniom, aby je rozdzielali”. Słowa te przenoszą nas do Wieczernika, dokładnie to samo Jezus uczyni podczas ustanowienia Eucharystii, która ma być uniwersalna, dla każdego.

Istota grzechu pierworodnego zasadza się na pragnieniu dorównania Bogu. Wizja posiadania wiedzy równej Bogu sprawia, że sprzeciwienie się Bogu jest atrakcyjne. Złamanie zakazu spowodowały, że konsekwencje zapowiedziane przez Boga nadeszły. Skażenie złem sprawiło, że dobro zaczęło obumierać. Bóg nie zostawia człowieka bez ratunku, lecz zapowiada przyjście Zbawiciela. Człowiek natychmiast uzyskuje Boże przebaczenie.

Sięgając po dzisiejszy fragment Ewangelii widzimy dalszy ciąg nauczania Pana Jezusa. Opisuje on ostatni okres przed rozpoczęciem przez Chrystusa podróży do Jerozolimy. Nasze apostolstwo ma opierać się na Panu Bogu. Potrzebujemy do tego otwartego serca, które będzie spragnione Zbawiciela. Jezus Chrystus wysyłając uczniów po dwóch, przykazał im, aby niczego nie brali na drogę. Również nas dzisiaj Pan Bóg pragnie czynić swoimi apostołami. Wyposaża nas na drogę w miłość, błogosławieństwo, łaskę. Wszystko, czego będziemy potrzebowali, będzie nam dodane.

Dzisiejsze pierwsze czytanie ukazuje nam symboliczny początek świata. Na szczególną uwagę zasługuje odwieczny zamysł Boży względem człowieka, którego umieścił w rajskim ogrodzie Eden. Całe dzieło zbawienia dokonane przez Syna Bożego można również widzieć jako odbudowanie harmonii, która była na początku dzieła stworzenia. Jezus mówi o tym, że to, co wychodzi z człowieka, czyni go nieczystym.

Uczniowie Jezusa odstąpili od nakazów tradycji. Jezus zarzuca polemistom obłudę i zakłamanie. Dziś także można dostrzec „reformatorów” Kościoła, którzy krytykują wszystkich naokoło, a sami z tradycji Kościoła wybierają to, co odpowiada ich partykularnym interesom. Prawo Boże a prawa państwowe. Obowiązkiem katolika jest przestrzeganie prawa Bożego, a nie przypodobanie się ludziom.

W Ewangelii słyszymy opis cudów Jezusa. Dzięki temu na pewno zyskiwał wielu zwolenników, ale Jezusowi chodziło o coś innego. Nie szuka ziemskiej chwały. Jezus czyni cuda przede wszystkim po to, aby uwiarygodnić swoje Boskie pochodzenie oraz dać świadectwo swojej misji. Chce również pomóc ludziom w ich trudnościach. Zbawienie człowieka, jego szczęście wieczne, jest głównym celem misji Jezusa. Czasem mamy wrażenie, że Bóg nie wysłuchuje naszych modlitw. Mamy do Boga mnóstwo pretensji o to, że życie nasze nie jest idealne. Właśnie trudności, z którymi się zmagamy, mogą nas prowadzić do zbawienia. Wystarczy tylko zaufać Bogu – na tym właśnie polega nasze chrześcijaństwo.

Miejsce odludne jest symbolem modlitwy, wyciszenia, wglądu we własne serce. Zły duch chce naszego zabiegania, naszego braku wyciszenia, braku refleksji nad tym, co ważne. W czym leży moja wartość? W aktywności, w uczynkach czy też w tym, kim jestem jako człowiek, chrześcijanin? Trzeba oddać Jezusowi to wszystko, co trzyma nas na uwięzi, co nie pozwala na duchowy wzrost.