II Niedziela Adwentu ks. Janusz Stańczuk Łk 3,1–6 W skrócie: Dzisiejszej niedzieli po raz pierwszy usłyszymy o adwentowym proroku, o Janie Chrzcicielu. Mesjasz nie chciał nikogo swoim przyjściem całkowicie zaskoczyć. Uprzedził ludzi przez swojego proroka. W Adwencie zmysły naszego ciała i naszego serca powinny być szczególnie wyczulone. Adwent to taki czas, kiedy w sposób szczególny staramy się coś dostrzec. Obserwując przygotowanie do Bożego Narodzenia, można odnieść wrażenie, że Jezus bywa niezauważany, spychany na drugi plan, a więc ignorowany. Pan Bóg daje nam znaki swojej obecności. Czyni to m.in. poprzez rozmaite sytuacje i rozmaitych ludzi. W czasie homilii można wręczyć kilka nagród dla najbardziej uważnych dzieci.

II Niedziela Adwentu ks. Zenon Hanas Ba 5,1–9; Flp 1,4–6.8–11; Łk 3,1–6 W skrócie: Poziom cywilizacji i rozwoju danego społeczeństwa mierzy się między innymi ilością dróg i autostrad. Dzisiejsze czytania bibl?ne są poświęcone w pewnym sensie „Bożej inżynierii budowy dróg i mostów”. Można by powiedzieć, że Bóg Biblii jawi się jako Budowniczy dróg i mostów. Prorok Baruch wyobrażał sobie powrót Izraelitów z niewoli babilońskiej jak radosną manifestację. Obietnice proroka Barucha ukazują nam Boże zamiary budowania dróg i mostów prowadzących do ojczyzny. Chodziło zarówno o ziemską, jak i o niebiańską ojczyznę. Bóg obiecuje człowiekowi budowę drogi, która prowadzi do zbawienia i szczęśliwości, tak na ziemi, jak i w niebie. Nie chce jednak tej budowy prowadzić sam. Zaprasza każdego z nas do wysiłku: do prostowania pokrzywionych życiowych ścieżek zakłamania i hipokryzji, do zasypywania bagnistych dolin pożądliwości i (…)

II Niedziela Adwentu ks. Sylwester Matusiak Ba 5,1–9; Flp 1,4–6.8–11; Łk 3,1–6 W skrócie: Adwent to wspominanie pierwszego przyjścia Chrystusa i Jego narodzin w Betlejem. Ten Adwent się już się zakończył, chociaż nie wszyscy uwierzyli w Jezusa. W tym kontekście okres ten polega na przygotowaniu się do świąt Bożego Narodzenia. Stąd rekolekcje i spowiedzi. Adwent przypomina nam też o drugim przyjściu Chrystusa. Drugie przyjście Pana, czyli paruzja, będzie tak samo realne jak pierwsze. Trzeba przygotować drogi dla Pana. Przewodnikiem w prostowaniu i wyrównywaniu dróg jest Jan Chrzciciel. Nawrócenia nie można odkładać na później, bo Pan jest blisko. Ewangelista Łukasz bardzo dokładnie opisuje działalność Jana nad Jordanem. Okoliczności historyczne, które wymienia, pozwalają przypuszczać, że Jan rozpoczął swoją działalność w okresie pomiędzy wrześniem 27 r. a październikiem r. 28. Potrzeba nam (…)

I Niedziela Adwentu ks. Janusz Stańczuk Łk 21,25–28.34–36 W skrócie: Adwent – jako początek roku liturgicznego – uświadamia nam przem?anie czasu i konieczność wypełniania go dobrymi uczynkami. Adwent przypomina nam także, że minął kolejny rok kościelny, i od nowa będziemy wspominali wydarzenia naszej historii zbawienia. Dzisiejsza Ewangelia nawiązuje do tematu sprzed tygodnia – obydwie mówią o końcu świata, o przem?aniu. Niektórzy ludzie – tak się przynajmniej wydaje – żyją tak, jakby czas można było zatrzymać, cofnąć, powtórzyć. Niektórzy nie mogą znieść myśli o przem?aniu. Pan Bóg dał nam czas jako prezent, który jednakże powinniśmy dobrze wykorzystać. W czasie homilii potrzebne będą: różne zegary (klepsydra, zegar ścienny, budzik itp.) oraz wysoka, cienka świeca z wbitymi gwoździkami lub pinezkami – jako zegar do odmierzania czasu. Czas ucieka

I Niedziela Adwentu ks. Dariusz Kwiatkowski Jr 33,14–16; 1 Tes 3,12–4,2; Łk 21,25–28.34–36 W skrócie: Młodzi ludzie stawiają często pytanie: „Czy można w Adwencie tańczyć?”. Obecnie Adwent jest zagłuszany przez krzykliwe reklamy świąteczne, które pojawiają się już w listopadzie. W starożytnym Rzymie pojęciem „adventus” określano oficjalny przyjazd dygnitarza państwowego po objęciu przez niego władzy. W języku relig?nym oznaczał on coroczne przybywanie bóstwa do świątyni. To przyjście połączone było z uświęcającym działaniem bóstwa i przebywaniem pośród ludzi. Dla chrześc?an słowo „adwent” oznacza przyjście Chrystusa w podwójnym znaczeniu: we wcieleniu i na końcu czasów w paruzji. Słowo Boże I Niedzieli Adwentu wzywa nas do postawy czuwania, ponieważ Syn Człowieczy przyjdzie w chwili, której się nie domyślamy. Być (…)

I Niedziela Adwentu ks. Zenon Hanas Jr 33,14–16; 1 Tes 3,12–4,2; Łk 21,25–28.34–36 W skrócie: Dzisiejsza niedziela rozpoczyna czas przygotowania do Bożego Narodzenia. W supermarketach czy w mediach świąteczne motywy pojawiają się już od dawna, jednak najważniejszą kwestią jest nasze osobiste życie duchowe. Czy dzisiejsza niedziela rozpoczyna czas przygotowania do narodzenia Jezusa w moim osobistym życiu? Minęło już ponad dwa tysiące lat od dnia, który zmienił losy ludzkości. Bóg spełnił swoją obietnicę: „sprawiedliwy Potomek” Dawida już przyszedł. My jednak jesteśmy zbyt zajęci naszymi codziennymi problemami, aby zauważyć Jego obecność. Liturgiczny czas Adwentu przychodzi do nas, aby nas obudzić z życiowej drzemki. Zaprasza nas, aby zobaczyć nie tylko nasze krótkie, ziemskie życie, ale niesłychaną perspektywę wieczności, którą otwiera nam Bóg. Zbliża się wasze odkupienie

XXXIV Niedziela zwykła Uroczystość Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata ks. Janusz Stańczuk J 18,33b–37 W skrócie: W dzisiejszych czytaniach słyszymy słowa: „król”, „królować”. Pojawiają się zarówno w Starym, jak i w Nowym Testamencie. Być królem to marzenie niejednego człowieka. Wszędzie, gdzie są przynajmniej dwie osoby, jeden musi słuchać, drugi może rozkazywać. Można królować nad drugim człowiekiem za pomocą siły. Sposób królowania oparty na miłości. Jezus zadaje nam pytanie: „Czy jesteśmy z Jego królestwa?”. W czasie homilii potrzebne będą: krótki miecz rycerski (może być wycięty z kartonu) schowany w pudełku, nagroda dla zwycięzcy zgadywanki i serce z kartonu, ukryte np. pod ornatem. Jak można rządzić? Kto mógłby być naszym królem? W dzisiejszych czytaniach słyszymy słowa: (…)

XXXIV Niedziela zwykła Uroczystość Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata ks. Zenon Hanas Dn 7,13–14; Ap 1,5–8; J 18,33b–37 W skrócie: Dyskusje o istnieniu innego świata i życia toczą się dość często. W wielu przypadkach pokazują one, że nasze wyobrażenia o nadprzyrodzonym świecie i życiu są mocno zakorzenione w naszych osobistych doświadczeniach. Trudno nam siłą wyobraźni przekroczyć granice tego, co widzialne i doświadczalne. W rozmowie z Piłatem Jezus zapewnia rzymskiego namiestnika: Królestwo moje nie jest z tego świata (J 18,36). Piłat miał poważne trudności, by uwierzyć w istnienie takiego królestwa. Był nauczony tego, jak działa cesarstwo rzymskie. Był przywiązany do swych wyobrażeń. Jezus wobec świadków wyznaje: Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu (J 18,37). Królestwo nie z tego świata