Apokryficzna księga zatytułowana Protoewangelia św. Jakuba mówi, że rodzice Maryi, św. Anna i św. Joachim przynieśli trzyletnią Maryję do świątyni, aby ofiarować Ją Bogu. W liturgicznym wspomnieniu Kościół ukazuje przede wszystkim ofiarę, która dokonała się w duszy Maryi na początku Jej świadomego życia. Maryja została wybrana przez Boga i włączona w historię zbawienia. Bóg przygotował Ją na doskonałe wypełnienie Jego woli. Św. Augustyn przedstawia Maryję jako najlepszą cząstkę Kościoła.
Zacheusz to celnik, znienawidzony przez Żydów. W jego sercu pojawia się ogromne pragnienie zobaczenia Chrystusa i robi wszystko, aby je zaspokoić. Chrystus dostrzega ogromne zaangażowanie Zacheusza. Nagradza go wizytą w jego domu, choć pobożni ludzie gardzą grzesznikiem. Zacheusz pod wrażeniem wagi tego wydarzenia postanawia zmienić swoje życie. Postawa Chrystusa wywołuje oburzenie tłumu.
Bł. Salomea wzorem życia chrześcijańskiego. Całe życie nosiła w swoim sercu pragnienie wielkiej miłości. Wiara niewidomego przywróciła mu wzrok. Jezus domaga się od nas wiary w Boga.
Św. Elżbieta urodziła się w 1207 r. jako trzecie dziecko Andrzeja II, króla Węgier, i Gertrudy, siostry św. Jadwigi Śląskiej. Mając 14 lat, poślubiła Ludwika IV, landgrafa Turyngii; mieli trójkę dzieci. Kiedy św. Elżbieta miała 20 lat, jej mąż zmarł podczas wyprawy krzyżowej w Brindisi we Włoszech. Wdowa oddała się wychowaniu dzieci, modlitwie, uczynkom pokutnym i miłosierdziu. W 1228 r. Elżbieta złożyła ślub wyrzeczenia się świata i przyjęła jako jedna z pierwszych habit tercjarki św. Franciszka. Ostatnie lata spędziła w skrajnym ubóstwie, poświęcając się bez reszty chorym i biednym. Zmarła w 1231 r. Cztery lata później papież Grzegorz IX kanonizował Elżbietę. Jest patronką III Zakonu św. Franciszka. Nasze chrześcijaństwo powinno się realizować w czynach. Wiele obiecujemy, ale nie realizujemy tego, co mówimy. W modlitwie mamy być niestrudzeni i wytrwali. Bóg pragnie, abyśmy zrozumieli, że sami to w życiu niczego nie osiągniemy. Bóg oczekuje zaufania i zawierzenia.
Wiara to aktywne oczekiwanie na ostateczne spotkanie z naszym Panem i Zbawicielem. Wiara Lota i Noego – zaufanie i wypełnienie woli Bożej. Ogień i woda – żywioły śmierci i życia, zniszczenia i ocalenia. Podwójne działanie łaski: zniszczenie tego, co złe, oraz ocalenie i uświęcenie tego, co dobre.
Królestwo Boże już jest i nieustannie przychodzi. Nie poznajemy Boga żyjącego w nas. Cierpienie umożliwia zobaczenie Pana. Życie duchowe jest życiem w królestwie Bożym.
Eucharystia oznacza dziękczynienie. Czy potrafimy dziękować? Tylko jeden uleczony trędowaty okazuje wdzięczność Bogu. Często zapominamy o podziękowaniu Stwórcy i ludziom.
Życie pierwszych polskich męczenników, modlitwa, pokorna służba ludziom i męczeńska śmierć sprawiły, że Kościół oddaje im cześć jako świętym. Wszyscy jesteśmy powołani do świętości, ponieważ przez chrzest staliśmy się dziećmi Bożymi. Nosimy w sobie światło pochodzące od Jezusa Chrystusa i dlatego świętość stanowi część naszej ludzkiej natury. Dar świętości otrzymany sakramencie chrztu musimy rozwijać. Drogę do pełnej świętości ukazuje nam dzisiaj Jezus. To droga pokornej służby. Być świętym oznacza wypełniać w swoim życiu przykazanie miłości Boga i bliźniego.