Kochamy Boga i tęsknimy za życiem w niebie. Bierzemy krzyż, często nie rozumiejąc sensu cierpienia, które znosimy. Wierzymy Bogu i uznajemy Go za naszego Pana i Zbawcę. Największym darem naszego życia jest Bóg. Jesteśmy nienawidzeni, bo nie ulegamy duchowi doczesnego świata. Zgoda na znoszenie prześladowań jest wpisana w naszą duchową i moralną formację.

Jezus daje nam dzisiaj ważną obietnicę – jest ona na tyle ważna, że pojawia się we wszystkich Ewangeliach synoptycznych! Co znaczy: „przyznać się do Jezusa”? Czy chodzi tutaj o słowne potwierdzenie, że jestem chrześcijaninem, czy może znaczy to coś więcej?! Musimy dziś sprostować nasze, chrześcijańskie rozumienie krzyża w kontekście nauczania Jezusa! Krzyż – według ewangelicznego rozumienia – to cierpienie ze względu na relację z Chrystusem! Niesienie krzyża to żadna metafora – to rzeczywistość niezwykle bliska każdego z nas. Krzyż to realne doświadczenie każdego, kto opowiada się za Jezusem… Więcej chrześcijan cierpiało i zginęło z powodu prześladowań w ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat, niż w jakimkolwiek innym okresie historii Kościoła.

Jezus Chrystus jako Słowo Wcielone, jako prawdziwy Bóg i prawdziwy Człowiek jest też prawdziwym krzewem winnym. Jak winny krzew jest złączony z latoroślami, tak Jezus jest złączony z wierzącymi. Oni czerpią z Niego życie nadprzyrodzone. "Stańmy się prawdziwym szczepem z winnicy Jezusa, szczepem przynoszącym owoc" (św. Matka Teresa z Kalkuty).

Chęć błyskawicznej realizacji celu. Poczucie samowystarczalności stwarza ryzyko pychy i samouwielbienia. Wokół św. Pawła gromadzi się tłum uczniów. W otoczeniu uczniów św. Paweł odnajduje siłę by wstać. Postawa Apostoła stanowi zarówno wskazówkę, jak i przestrogę. Kurczowe trzymanie się własnych przekonań prowadzi do śmierci duchowej. Otwarcie na wspólnotę oznacza otwarcie na wsparcie i przyjęcie go.

Młodzi ludzie wyznają sobie miłość poprzez nieustanne powtarzanie słów: „kocham cię”. Chrystus wskazuje na wypełnianie przykazań, jako potwierdzenie miłości do Niego. Wypełnianie przykazań prowadzi do miłości Ojca. Ostateczną konsekwencją wypełniania przykazań jest zamieszkanie Boga w człowieku.

Franciszek Salezy powiedział kiedyś: „Nie myśl o tym, co cię może spotkać jutro. Ten sam Ojciec, który dziś czuwa nad tobą, czuwać będzie i jutro, i przez wszystkie dni. Albo cię ustrzeże od cierpienia, albo ześle siły potrzebne do zniesienia go. Trwaj więc w pokoju i oddal wszystkie niespokojne myśli i chorobliwe wyobrażenia”. Jeśli wzrasta moja wiara, wzrasta moje zaufanie do Boga. Ufność Bogu nie oznacza jednak, że wszystko będzie miało pomyślny dla mnie koniec, że Bóg uchroni mnie przed wszystkimi problemami. Nasze życie to nie czas zasłużenia sobie na niebo, ale to czas powrotu do niego, do naszego domu, Ojczyzny. To czas budowania zaufania do Boga.

Mnogość dróg do wyboru powoduje zagubienie. Poszukiwania na własną rękę dają ułudę szczęścia. Konieczność wybierania przez pryzmat Bożej woli. Tomasz poszukuje drogi, która poprowadzi do Zbawienia. Lęki przytłaczają w poszukiwaniu rozwiązań. Chrystus wiarą uposaża człowieka do walki ze strachem

W synagodze w Antiochii św. Paweł wygłosił słowa zachęty do Żydów i pogan bojących się Boga. Mowa ta jest streszczeniem nauki Pawłowej, rozwiniętej i pogłębionej później w jego listach apostolskich kierowanych do poszczególnych gmin chrześcijańskich. Jezus zapewnia, że postawa służby i pokory najzupełniej odpowiada stanowisku sługi i wysłannika, jakie zajmują apostołowie, a zrozumienie jej i wprowadzenie w życie jest warunkiem prawdziwego szczęścia.