Chrystusowe słowa wskazują na zagrożenie płynące ze zgorszenia, a także na odpowiedzialność człowieka za czynienie zła. Człowiek nie jest bezwolnym uczestnikiem zdarzeń. Chrystus potępia ludzi, którzy są powodem zgorszenia maluczkich. Przebaczenie bratu jest uwarunkowane jego przyznaniem się do uczynionego zła i prośbą o wybaczenie. Przebaczenie jest obowiązkiem chrześcijanina.

Nie można jednocześnie służyć Bogu i mamonie. Nie jesteśmy właścicielami ziemskich dóbr, tylko administratorami. Dobra doczesne są potrzebne, ale nie są najważniejsze. Tych prawd nauczał patron dnia dzisiejszego, św. Leon Wielki.

Bazylika na Lateranie przez prawie tysiąc lat była siedzibą papieży. Cesarz Konstantyn Wielki ofiarował papieżowi Sylwestrowi I swój pałac, który znajdował się na tym wzgórzu. Po edykcie mediolańskim (313 r.) cesarz kazał wybudować obok tego pałacu okazałą świątynię pod wezwaniem Chrystusa Zbawiciela, św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty. Poświęcenie tej świątyni dokonało się 9 listopada 324 r. Do 1308 r. pałac przy tej bazylice był rezydencją kolejnych papieży. Nad wejściem do świątyni znajduje się napis: Matka i Głowa wszystkich kościołów Miasta i Świata. Kościół ze swej natury jest powszechny, tzn. że swym zasięgiem obejmuje cały świat i wszystkich ludzi. Każdy zaś, kto do niego należy, ma przystęp do źródeł życia, które płyną z serca Kościoła – sakramentów.

Pierwsze pogubienie człowieka – grzech pierworodny. Bóg, dobry Pasterz, nie przestał człowieka kochać i szukać. Fałszywa duchowość faryzejska: ubóstwienie Prawa. Istotą i miarą przykazania miłości Boga jest odpowiednia hierarchia wartości, w której na pierwszym miejscu jest Bóg. Każdy faryzeusz sprzed dwóch tysięcy lat i obecnie, bez zająknięcia wyznałby, że Bóg jest najważniejszy. Ale od czasów Chrystusa miarą miłości Boga nie są deklaracje, ale miłość do człowieka.

Dekalog każe czcić ojca i matkę swoją. W Księdze Syracha czytamy: Kto szanuje ojca, długo żyć będzie, a kto posłuszny jest Panu, da wytchnienie swej matce (Syr 3,6). Twardych słów Jezusa o nienawiści wobec rodziny nie należy czytać jako wezwania do zerwania pełnych szacunku i miłości relacji z bliskimi. Zawiera się w tych słowach żarliwe wołanie, aby kochać Boga ze wszystkich sił, z całego serca i całej duszy. Miłość do Boga oświetla i przemienia naszą ludzką miłość wobec bliskich.

Jezus pokrzepia nas w Najświętszym Sakramencie. Jezus wciąż zaprasza, ale stawia też wymagania. Niektórzy odmawiają skorzystania z Jezusowego zaproszenia. Korzystajmy gorliwie z szansy, którą daje nam Zbawiciel.

Na ziemi jesteśmy tylko przejazdem, jak pielgrzymi. Miłość jest największą wartością, która może dać nam szczęście tu na ziemi i zapewnić życie wieczne. Jezus zachęca, aby zapraszać i przyjmować w swoich domach ludzi ubogich, ułomnych i chorych. Będzie to znakiem bezinteresownej miłości. Eucharystia jest Ucztą, na którą bezinteresownie zaprasza nas Jezus Chrystus. Tutaj chce karmić nas swoim Ciałem.

Głównym zadaniem chrześcijanina jest budowanie i rozszerzanie królestwa Bożego na ziemi, a w ten sposób oddawanie najwyższej czci Bogu. Moje codzienne decyzje i postawy powinny przyczyniać się do budowania królestwa Bożego. Chodzenie drogą Bożą niekiedy stawia człowieka przed trudnym dylematem: wyboru między czymś dobrym, a czymś lepszym. Czasem trudno jest podjąć decyzję. Należy wtedy rozeznać, jaka jest wola Boża, przewidywać owoce konkretnych czynów. Człowiek z natury ma pragnienie bycia zauważonym i docenionym. Nie jest to nic złego, o ile nie narzucamy innym swojej samooceny i nie próbujemy zdobyć popularności za wszelką cenę. Potrzeba prawdziwej pokory, by nie zajmować miejsca, które nam się nie należy. Mamy tendencję do poniżania innych. Szczególnie wówczas, kiedy mamy nad nimi choćby odrobinę władzy. Tymczasem Jezus zaprasza nas do tego, by służyć drugiemu człowiekowi.