W listopadzie Kościół wspomina wszystkich wiernych zmarłych. Wspomina tych, których zapisała historia i ludzka pamięć oraz tych, których nikt nigdy nie wspominał. Oni wszyscy zapisani są w sercu Boga Ojca. Oni wszyscy odkupieni zostali krwią Syna Bożego. W dniu wszystkich świętych oddawaliśmy Bogu cześć razem z tymi, którzy w sposób doskonały otworzyli się na Boga. W listopadzie myślimy także o tych, którym zabrakło tej doskonałości. Przemogła ich słabość. Stajemy jak Mojżesz modlący się do Pana za narodem wybranym o darowanie win i przebaczenie. Pismo Święte mówi, że Pan darował winy narodowi. Stajemy jak Mojżesz i prosimy Miłosiernego Boga o darowanie win i kary zmarłym. Przynosimy ci. Panie, naszą wiarę, naszą nadzieję i naszą miłość. Przyjmij je jako prośbę i powiedz do naszych bliskich znajomych i nieznajomych, jak powiedziałeś do dobrego łotra: Dziś będziesz ze Mną w raju.

Pan Jezus pragnie zbawienia wszystkich ludzi. Zbawienie osiągamy przez miłość do Jezusa i bliźnich. Konieczne jest przestrzeganie przykazań Bożych. Głośmy Dobrą Nowinę o zbawieniu.

Ziarnko gorczycy i zaczyn to początek nowej rzeczywistości. Bóg działa bez pośpiechu, dobrze i dokładnie. Zajmij się swoim poletkiem, nie zaniedbuj go, myśląc o wielkich plantacjach. Bez zaczynu nie będzie chleba. Chrześcijanin jest zaczynem, który sprawia, że królestwo Boże staje się widzialne.

Gdy Chrystus nauczał w szabat, w gronie Jego słuchaczy znalazła się chora kobieta. Jej choroba przygięła ją do ziemi. Uzdrowienie kobiety wywołuje oburzenie przełożonego synagogi, który traktuje dar Chrystusa jako pracę. Wymiar duchowy ewangelicznego wydarzenia ukazuje człowieka zapatrzonego w ziemię – poświęcającego swoje życie gonitwie za materią. Chrystus chce takiego człowieka uzdrowić.

Bóg obdarza człowieka powołaniem. Ma ono pomóc człowiekowi osiągnąć szczęście. Niestety czasami trzeba pokonywać chwile zwątpienia i ciężko pracować dla realizacji powołania. Chrześcijanin nie powinien być jak chorągiewka na wietrze. Powinniśmy trwać niewzruszenie przy swoich postawach i systemie wartości. Celem naszego życia jest chwała Boża i wszystko, co czynimy, musi być podporządkowane Bogu. Różnorodność powołań i charyzmatów w Kościele nie jest jego przekleństwem, ale bogactwem. W Kościele jest miejsce dla każdego i każdy ma swoje konkretne zadanie do spełnienia, dla budowania Kościoła. Więzią, która łączy wszystkie członki Kościoła, jest miłość. Wielu ludzi uważa jakiekolwiek cierpienie za coś złego. Natomiast cierpienie jako takie nie musi mieć wartości negatywnej. Świadczy o tym fakt, że sam Bóg w Osobie Jezusa Chrystusa przyjął na siebie cierpienie, aby w ten sposób odkupić człowieka.

Św. Paweł wzywa wierzących do jedności i postępowania zgodnie z Ewangelią. Jezus Chrystus krytykuje nieumiejętność rozpoznawania przez wielu znaków czasu. Znaki obecności Boga można rozpoznawać jedynie w duchu wiary przyjętej z czystym sercem.

Z przebitego boku Jezusa płynie miłość. Miłość jest ogniem, którym został poświęcony Kościół. Słowo Boże zmusza ludzi do dokonywania radykalnych wyborów, a to prowadzi do rozłamu. Musimy opowiedzieć się po stronie Jezusa.

Słowo Boże adresowane jest do każdego z nas. Przypowieść o potrzebie czujności. Eucharystia – Pokarm, który daje siły, by żyć wiarą w Jezusa. Życie doczesne – przygotowaniem na ostateczne spotkanie z Panem.