Czytania liturgiczne ukazują nam niezwykłe poruszenie, jakie zapanowało wśród uczniów Jezusa po Jego Zmartwychwstaniu. Ewangelia o uczniach w Emaus ukazuje nam ich ucieczkę z Jerozolimy ze strachu przed prześladowaniami. Nieznajomy spotkany po drodze wyjaśnia uczniom, co zapowiadały Pisma o Mesjaszu. Rozmowa ze Zmartwychwstałym rozpaliła ich serca i dodała im odwagi.
Gdzie prawdziwa miłość, tam i prawdziwe łzy. Łzy oczyszczają spojrzenie. Sprawiają, że ból nie zabija, a otwiera na dialog. Iskierka ludzkiej miłości wzbudza w Bogu ogień miłości nieogarnionej. Ukrzyżowany i Zmartwychwstały to jedność nierozerwalna. Bez łez z powodu śmierci nie będzie doświadczenia Zmartwychwstania.
Judasz otrzymał od Jezusa zapewnienie przyjaźni w geście dzielenia się chlebem, ale dalej trwał w grzechu. Grzech nie pozwala człowiekowi zobaczyć działania Boga w swoim życiu. Niepojęta jest miara niegodziwości człowieka. Zaślepiony egoizmem, nie zauważa potrzeb przyjaciół. Jezus daje szansę na nawrócenie i poprawę każdemu grzesznikowi.
Liturgia Słowa wprowadza nas w temat powołania proroka Izajasza. Izajasz został wybrany przez Boga jeszcze w łonie matki i powołany do głoszenia zbawienia po krańce ziemi. Każdy z nas na wzór proroka Izajasza nosi w sobie powołanie do wiary. Bohaterowie dzisiejszej Ewangelii nie ocalili swej wiary: Piotr zachwiał się w wierze, Judasz ją odrzucił. Jest to przestroga dla nas wszystkich.
Pan Bóg przedstawia swojego Sługę. Jest Jego wybranym i umiłowanym, w którym znajduje upodobanie, na niego wylał swego Ducha, a jego zadania popiera swoim Boskim autorytetem. Zadania Sługi Jahwe polegać będą szczególnie na głoszeniu i rozpowszechnianiu Prawa Bożego i prawd objawionych. Podkreślona jest wyjątkowa łagodność Sługi. Podczas namaszczenia w Betanii Chrystus zapowiada swój pogrzeb. Z pełną świadomością idzie na śmierć na krzyżu, po której nastąpi chwalebne Zmartwychwstanie i Wniebowstąpienie.
Po nieszczęśliwym upadku człowieka w rajskim ogrodzie, Bóg nieustannie szuka człowieka i pragnie z nim zawrzeć przymierze. Bóg, kochając człowieka, chce mu pomóc i dlatego wychodzi z propozycją przymierza. W zamian za wierność i posłuszeństwo Jego woli obiecuje opiekę i błogosławieństwo. Bóg daje człowiekowi swoją miłość i takiej samej miłości oczekuje w zamian. Nowe Przymierze będzie wiekuistym przymierzem pokoju. Bóg sam zatroszczy się i weźmie w opiekę swój lud. Nowe Przymierze w pełni zrealizowało się w Jezusie Chrystusie. On przyszedł, aby rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno. Śmierć Jezusa stała się początkiem Nowego Przymierza i dała nam zbawienie. Fundamentem Nowego Przymierza stała się bezinteresowna miłość Boga do każdego z nas.
W dzisiejszej Ewangelii Jezus nakłania Żydów, aby popatrzyli na Jego dobre czyny. Oni, oczywiście nie rozumieją słów Jezusa. Dobro jest ciche, dobro nie rzuca się w oczy. Zupełnie inaczej wygląda zło – zło lubi rzucać się w oczy, pragnie manifestować swoją obecność. Nauczyliśmy się do tego stopnia zauważać zło, że nawet Boga chcemy o nie oskarżać. Nie dostrzegamy ile dobra nam daje, ale mamy do Niego pretensje, gdy coś nie pójdzie po naszej myśli.
Abraham jako ojciec wiary. Chrystus jest większy od Abrahama. Przymierze zawarte z Abrahamem tylko zapowiadało Nowe Przymierze. Podczas każdej Mszy św. jesteśmy świadkami i uczestnikami ofiary, przez którą zostało zawarte nowe i wieczne Przymierze Boga z ludzkością.