Co znaczy sformułowanie „wytrwać w nauce”? Słowo „trwanie” ma charakterystyczne, podwójne znaczenie. Oznacza ono przebywanie w określonym miejscu, związane z pewnym wysiłkiem i trudem. Z drugiej strony jest to przebywanie, które daje nam poczucie bezpieczeństwa, bliskości i wzrastania. „Trwanie w Chrystusie” daje nam pociechę i odsuwa wszelki lęk, zaś z drugiej strony jest cierpliwym, nieustępliwym, czasami wymagającym trudu „trzymaniem się Jezusa”.
Obojętność świata wobec męki Jezusa. Gdy wywyższycie Syna Człowieczego, wtedy poznacie, że JA JESTEM (J 8,28). Tylko miłość może z cierpienia uczynić zwycięski oręż swojego ostatecznego triumfu. Świadectwo św. Faustyny: Wielka miłość rzeczy małe umie zamieniać na rzeczy wielkie.
Osoby głoszące słowo Boże często doświadczają rozgoryczenia, ponieważ nie wszyscy ludzie chcą przyjąć Dobrą Nowinę. Prorok Jeremiasz został odrzucony przez swój naród, gdyż głosił mu niewygodną prawdę Bożą. Jezus był wyrzutem sumienia dla ówczesnych przywódców religijnych i politycznych. Jezus był pytaniem i niepokojem. Dziś coraz więcej ludzi staje się obojętnymi na Jezusa. Nie chcą o Nim słuchać ani mówić. Nie można przejść niewzruszenie obok Jezusa i Jego nauki. Trzeba się jasno opowiedzieć: za Nim lub przeciw Niemu.
W jakiego Boga wierzę, kim jest Ten, do którego się modlę? Potrzeba „nadzwyczajności” w przeżyciu religijnym. Świadectwo nawrócenia Paula Claudela. Jakże szczęśliwi są ci, którzy wierzą! Przykłady gwałtownych nawróceń: św. Pawła, św. Augustyna, św. Franciszka, św. Edyty Stein i wielu innych.
Przygoda Karola Wojtyły pokazuje, jak trudno nam uwierzyć bez dowodów, na słowo. Izraelici szukają znaku: najpierw znaku obecności Boga wśród nich, potem – znaku potwierdzającego tożsamość Syna Bożego. Również my szukamy znaków od Boga. Czy potrafimy dostrzec te, które On daje?
Wielu ludzi dziś czuje się sierotami, samotnymi. Zły wmówił człowiekowi, że jest sam, że Bóg się nim nie interesuje. Bóg porównuje swoją miłość do miłości macierzyńskiej. Miłość jest najlepszym lekarstwem na to poczucie osierocenia duchowego. Bóg nigdy nie cofa swojej miłości od człowieka!
Cuda zajmują sporo miejsca w Ewangelii: u Marka dotyczą walki Jezusa ze złym duchem; u Łukasza Jezus daje się poznać jako lekarz poranionej ludzkości; a u Jana cuda są znakami wskazującymi na Chrystusa jako posłanego przez Boga. Jezus nigdy nie czynił żadnych znaków ani cudów w celu zdobywania popularności. Miały one potwierdzać to wszystko, czego nauczał. Uzdrowienia dokonywane przez Jezusa są elementami składowymi przepowiadania królestwa Bożego. Cuda i znaki Jezusa mają prowadzić do uwierzenia w Niego. Jezus uzdrawia chromego i wbrew zakazowi noszenia ciężarów w dzień szabatu zachęca uzdrowionego: „Weź twoje łoże i chodź” (J 5,8). Od tego momentu wzmianki o wrogich zamiarach wobec Jezusa będą się mnożyć. Szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu (Mk 2,27).
My, choć w zasadzie jesteśmy wierzący, to jednak chcielibyśmy nieraz ujrzeć pewne znaki, które by nas utwierdziły w wierze. Powinniśmy mieć żywą, głęboką wiarę w to wszystko, co przekazuje nam Zbawiciel w Dobrej Nowinie. Mamy pokazać swoim życiem, że naprawdę czekamy na nowe niebo i nową ziemię, na nową rzeczywistość, w której doświadczymy autentycznej radości z obcowania z Bogiem.