Współczesnemu człowiekowi formułki „dzieci Boże”, „przyobleczenie się w Chrystusa” niewiele mówią i najczęściej stanowią część teologicznego języka, który jest zarezerwowany dla księży. W Chrystusie jesteśmy synami Bożymi. Staliśmy się nimi przez sakrament chrztu, który wprowadził nas w niezwykłą i wyjątkową relację z Bogiem Ojcem. Wszyscy ochrzczeni w Chrystusie przyoblekają się w Chrystusa. Jest to jeden z darów, które otrzymujemy w sakramencie chrztu. Przyobleczenie się w Chrystusa oznacza, że od chwili chrztu już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus (Ga 2,20). Od chwili przyjęcia chrztu jesteśmy przeniknięci obecnością Chrystusa na zawsze.

Ci, którzy polegają na wierze, ci są synami Abrahama (Ga 3,7). Bez wiary nie da się budować relacji z Bogiem. Wiara jest treścią tej relacji, ona nadaje jej charakter i siłę. Duch Święty pobudza człowieka do wiary, daje pragnienie Boga. On pobudza nas do wyłącznie dobrych rzeczy. Trzeba otworzyć się na Jego działanie. Wielu ludzi ogranicza relację z Panem Bogiem do praktyk religijnych. Wielu jest głęboko przekonanych, że wystarczy spełnić pewne obowiązki, „zaliczyć” nabożeństwa, msze, modlitwy i wszystko będzie dobrze. Tymczasem Bóg zaprasza nas do tego, aby poddać się działaniu Ducha Świętego, żeby w wierze być spontanicznym. Owo „przekleństwo”, które Jezus przyjmuje na siebie, oznacza nasz grzech – coś co oddziela nas od Pana Boga. Jezus przyjmuje grzech na siebie, abyśmy mieli w Nim odkupienie. Postawa chrześcijańskiej miłości domaga się od nas akceptacji innych i ich dobra; pięknie jest jeśli człowiek cieszy się dobrem innych.

Sprawowanie Mszy św. zawsze łączy się z modlitwą błagalną. Jezus Chrystus zachęca nas do ustawicznej i cierpliwej modlitwy. Nieraz widzimy, jak mądrzy rodzice roztropnie zgadzają się na dobre, choć czasami zbędne potrzeby ich dzieci. Ojcze niebieski, kołaczemy do Twoich drzwi. Ożyw nasze pragnienie poznania Ciebie, miłowania Ciebie i służenia Tobie.

Modlitwa Jezusa, to dialog Syna z Ojcem w Duchu Świętym. Jezus wprowadza nas w najgłębsze doświadczenie relacji miłości między Ojcem a Synem. Gdy nie umiemy się modlić, sam Duch przyczynia się za nami (por. Rz 8,27). Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie mamy śmiały przystęp do Ojca.

Dzisiejsza Ewangelia jest zachętą do wsłuchiwania się w słowa Pana. Marta użala się nad swoim losem. Panie, czy ci to obojętne, że moja siostra zostawiła mnie samą przy usługiwaniu? (Łk 10,40). Jezus dostrzega i docenia wysiłek Marty, ale hierarchia wartości w królestwie Bożym nie jest zgodna z logiką codzienności. Słowa św. Jana Pawła II: Pozwólcie Chrystusowi mówić do człowieka! On jeden ma słowa życia, tak, życia wiecznego.

Omijamy ludzi z problemami. W cierpieniu bliźniego możemy dostrzec własne cierpienie. Dlaczego zatrzymuję się przy potrzebującym, ale też, dlaczego omijam go szerokim łukiem? Potrzeba współczucia.

Francuski filozof katolicki Maurice Blondel pisze o wzbogacającym sensie cierpienia. Chrześcijanie na ziemi cierpią, ale osiągają królestwo niebieskie. Nasza radość powinna wynikać z faktu, że Jezus z Nazaretu dokonał odkupienia ludzkości. Św. Brunon tworząc nowy zakon, chciał ukazać wszystkim Zbawiciela.

Dzisiejsza liturgia eucharystyczna, celebrowana w pierwszy piątek miesiąca, wprowadza nas w tajemnicę Bożego przebaczenia i miłosierdzia. Przychodzimy na tę liturgię zapatrzeni w obraz Serca Jezusowego. Tajemnicę Jezusowego Serca zgłębiała w modlitwie i kontemplacji św. siostra Faustyna Kowalska: Te promienie osłaniają dusze przed zagniewaniem Ojca mojego. Szczęśliwy, kto w ich cieniu żyć będzie, bo nie dosięgnie go sprawiedliwa ręka Boga. W dzisiejszej Ewangelii Jezus wypowiada usilne wezwania do nawrócenia, mówiąc o przyszłym sprawiedliwym sądzie Bożym.