Głosić mamy bliskie królestwo Boże. Głosicielem jest uczeń Pana, którego wiara karmi się więzią z Bogiem. Nie oczekujmy natychmiastowych owoców, bo to Bóg daje wzrost. Głoszący sieje i pamięta, że nawet porażka w kategoriach ludzkich może przynosić dobro w oczach Boga. Nie wszystkie podwoje otworzą się przed głoszącymi, co więcej grozi im prześladowanie.

Bohaterem pierwszego czytania jest Hiob, człowiek doświadczony cierpieniem przez Boga. Hiob adoruje niezwykłą potęgę Boga i widzi swoją małość i nicość. Dla Hioba cierpienie staje się miejscem modlitwy. W Ewangelii Pan Jezus ukazuje nam cierpienie jako drogę wiodącą do zbawienia. Doświadczając cierpienia, mamy pewność właściwej drogi.

Modlitwa „Aniele Boży, stróżu mój” wyraża naszą wiarę w aniołów, czyli Bożych posłańców, którzy opiekują się nami w codziennym życiu. Bóg posyła swojego anioła, aby opiekował się Narodem Wybranym w drodze do Ziemi Obiecanej. Jezus mówi o aniołach, opiekunach dzieci. Aniołowie nieustannie wpatrują się w oblicze Boga. To stwierdzenie wyraża opiekę i wstawiennictwo aniołów za nami u Boga. Oddając cześć stworzonym przez Boga aniołom, Kościół wysławia Bożą doskonałość i potęgę. Staje zachwycony wobec wielkości i tajemnicy Boga oraz uwielbia Jego miłość, która przekracza wszystko.

Cierpienie nie jest karą, ale częścią naszego życia. Bóg czasami dopuszcza cierpienie, ale tylko po to, żeby wyprowadzić z niego jakieś większe dobro. Trzeba przyjąć cierpienie jako coś normalnego, co pozwala człowiekowi na osiągnięcie zbawienia. Przecież Jezus Chrystus nie przyjąłby cierpienia, gdyby było ono złem. A tak, przez cierpienie wyjednał nam zbawienie. Przeciwności losu nie oznaczają, że Bóg się od nas odwrócił i nie interesuje się naszym życiem. On czuwa nad tymi, którzy do Niego należą. Łatwo nam szanować tych, od których zależymy: naszych przełożonych, rodziców, tych, na których opinii nam zależy. Jezus jako przykład miłości chrześcijańskiej stawia swoim uczniom dziecko. Zwraca im uwagę na miłość najmniejszych. Czasami jesteśmy zazdrośni o innych, o to że im się lepiej powodzi, że mają lepszą relację z Panem Bogiem. Trzeba się uczyć pokory wobec takich sytuacji.

Świat aniołów można przyjąć tylko z wiarą dziecka. Teologia imion Archaniołów. Aniołowie wpatrujący się oblicze Boga – wieczna adoracja. Pamiętajmy o tym dzisiaj i każdego dnia, że na drogach wiary nie jesteśmy sami, a Boży posłańcy – aniołowie i Archaniołowie – wspierają nas, abyśmy doszli do chwały niebios.

Wszystko ma swój czas i jest wyznaczona godzina na wszystkie sprawy pod niebem (Koh 3,1). Rok liturgiczny jest świętowaniem zbawczych wydarzeń z historii zbawienia, a szczególnie z życia Jezusa Chrystusa. Liturgia Kościoła jest celebrowana w określonym czasie i w określonej przestrzeni. W liturgii świętujemy nasze spotkanie ze zmartwychwstałym Chrystusem, a więc wchodzimy w czas Boga, czyli wieczność. Uczestniczymy w czasie Boga, gdy potrafimy wyznać, że Jezus jest Mesjaszem.

Ciekawość, wątpliwości i niepokój także mogą być drogą do Boga. Każdy powód jest dobry, by zobaczyć Jezusa. Co mnie interesuje w człowieku? Co interesuje mnie w Chrystusie?

Bóg opiekuje się wszystkimi ludźmi. Bogactwo i nędza są niebezpieczne dla człowieka. Jezus nakazuje uczniom głosić Dobrą Nowinę. Uczniowie mają ufać Bogu i ludziom.