Kiedy w liturgii słowa pojawia się długa litania imion, które brzmią obco w naszych uszach i są niekiedy trudne do zapamiętania, to znak, że święta Bożego Narodzenia są już blisko. W sumie są to 42 generacje, przychodzące i odchodzące, jedna po drugiej. Każda z nich mogła trwać średnio 40 lat. Daje to nam w sumie prawie 1700 lat historii. Ewangelista Mateusz odkrywa w Bożym planie zbawienia pewną logikę i mądrość. Nie polega ona tylko na symbolice liczb. Przed każdym pokoleniem i człowiekiem Bóg otwiera możliwość wiecznego zbawienia, zapraszając go do uwierzenia i wejścia w relację z Nim poprzez wiarę. Jezus, potomek Dawida i Abrahama, jest punktem zwrotnym w tej historii. To On otwiera nam drogę do Boga Ojca.

Słyszymy dzisiaj opis działalności Eliasza, który był niezwykle znanym prorokiem w Izraelu. Jego tajemnicze odejście i zapowiedź powtórnego przyjścia, nadały Eliaszowi cechy zwiastuna czasów eschatologicznych. Chrystus wyjaśnia apostołom, że Jan Chrzciciel przyszedł przygotować Mu drogę. Wypełnił więc misję przewidzianą dla Eliasza. W czasach Nowego Testamentu uważa się Eliasza za posłańca Bożego i orędownika w potrzebach ludu Bożego.

Należy odkrywać sens wydarzeń w perspektywie Bożej woli, która jest miłością. Przykład rozkapryszonych dzieci – odrzucenie łaski czasu. Jeśli człowiek w czasie swego życia nie odpowie na miłość Bożą, przegra walkę o wieczność. Całe życie Maryi, która nam w drodze Adwentu przewodzi, było odpowiedzią na nieskończoną miłość Boga. Wydarzenia wielkie i codzienne, radosne i smutne przeżywała jako drogę miłości.

Bóg w Księdze Izajasza zwraca się do Izraela określeniami: „robaczku”, „nieboraku”. Takie zdrobnienia mogą być oznaką bliskości osób – wskazują na zażyłą relację między nimi. Skoro wypowiada je Bóg do swojego narodu, jest on kimś ważnym w Jego oczach. Każdy człowiek jest drogi i bliski Bogu. Bóg wyraża bliskość wobec Narodu Wybranego przede wszystkim przez czyny. Największym znakiem bliskości Boga wobec człowieka jest Wcielenie Syna Bożego. Bóg w ten sposób odkupił człowieka, już nie z jakiś ziemskich problemów czy trudności, ale z grzechu! Czas Adwentu jest czasem okrywania tej bliskości w naszej codzienności.

Czas przed Narodzeniem Pańskim charakteryzuje się wzmożonym działaniem: bieganina, zakupy, poszukiwanie choinki, myślenie o prezentach, o wyjazdach do rodziny. Jest to czas radości, ale też i zmęczenia. Wierni gromadzący się na roratach, szczególnie tych porannych, potrzebują wzmocnienia. Homilia ma być dla nich duchowym orzeźwieniem. To taka duchowa „mała czarna”! Prorocze słowa Izajasza wypełniły się w osobie Mesjasza. To właśnie On, Chrystus, jest dla nas wszystkich siłą i mocą. On nas wciąż pokrzepia.

Bóg troszczy się o wszystkich wierzących i każdego pragnie obdarzyć życiem wiecznym. Dla Niego ważny jest każdy człowiek. Pamiętajmy, że każdy grzech i każda nieprawość powinny być „wyrównane”, co w praktyce oznacza pokutę. Konieczne jest nasze ciągłe nawracanie się. Św. Mateusz przytacza słowa Jezusa o poszukiwaniu zagubionej owcy. Bóg szuka i pragnie nawrócenia każdego człowieka, który się zagubił. Msza św. jest najbardziej czytelnym znakiem wielkiej troski Boga o każdego człowieka i jego zbawienie. Adwent czasem powracania do Boga.

Trzeba mieć odwagę słuchania Jezusa. Uzależniajmy swoje życie od słowa Pana, nie zaś od choroby. Co mnie paraliżuje? Konieczna jest zmiana w myśleniu, założeniach, koncepcji życia, by odkryć możliwość życia bez lęków.

Brak wzroku ogranicza nasze możliwości poznawania świata. Niewidomi z Ewangelii prosili o uzdrowienie. Ich wiara w moc Jezusa znalazła prosty wyraz. Było to zwyczajne potwierdzenie w odpowiedzi na pytanie, czy wierzą, że Jezus ich uzdrowi: Tak, Panie (Mt 9,28). Po czym można poznać, czy ktoś wierzy, czy nie? Mówimy, że wiara wyraża się w naszych uczynkach. Wiarę trzeba też wyznawać słowem. W pewnych okolicznościach potwierdzenie wiary wymaga odwagi. Prośmy Pana, by otworzył nasze oczy na niewidzialną rzeczywistość zbawienia i Jego zbawczą obecność pośród nas.