Niedziela Chrztu Pańskiego ks. Tadeusz Polak Mk 1,6b–11 W skrócie:  Bóg ma upodobanie w tym, co dobre. Odrzucenie Bożej łaski – upodobanie w złym. Bóg szuka człowieka, stając się człowiekiem. Pokora Jana Chrzciciela – to ja potrzebuję chrztu. Bóg potrzebuje człowieka w dziele zbawczym. Otwarte niebo – zapowiedź ostatecznego triumfu miłosierdzia nad grzechem. Cel ostateczny naszego człowieczeństwa: przebóstwienie w zjednoczeniu z Trójjedynym Bogiem. Bóg nam objawia nasze przeznaczenie Upodobanie do dobra i zła Człowiek ma różne upodobania. Nieraz tak bywa, że lubi to, co złe, grzeszne i niegodziwe. Św. Bernardetta zapytana przez komisję teologów, kto to jest grzesznik, (…)

Uroczystość Objawienia Pańskiego ks. Zenon Hanas Iz 60,1–6; Ef 3,2–3a.5–6; Mt 2,1–12 W skrócie: Pan Bóg się objawia, ale ludzie przechodzą obok Niego obojętnie. To stwierdzenie opisuje sytuację dzisiejszego świata. Życie toczy się coraz częściej tak, jakby Boga w ogóle nie było. Odnosimy wrażenie, że wiara przeszłych pokoleń była silniejsza i żywsza. Na pierwszy plan w życiu uczniów Chrystusa wysuwa się problem przekazywania wiary. Dziś możemy się udać do szkoły trzech mędrców. W niej możemy odkryć drogi i sposoby, które wtedy prowadziły do Jezusa, Bożego Syna. Trzej mędrcy zaliczali się do uczonych ludzi, którzy znali sposoby interpretowania zjawisk niebieskich i potrafili dostrzec znaki Bożej obecności. Do osobistego spotkania z Jezusem potrzeba pochylenia się nad Pismem Świętym . W Ewangelii św. Łukasza pasterze znajdują Niemowlę owinięte w pieluszki i leżące w żłobie (2,12). Możemy (…)

II Niedziela po Narodzeniu Pańskim ks. Tomasz Opaliński Syr 24,1–2.8–12; Ef 1,3–6.15–18; J 1,1–18 W skrócie: Trudno dziś wierzyć w prawdziwość słów, skoro tyle z nich wypowiadanych jest jedynie po to, by wprowadzić w błąd. Mówimy „to tylko słowa”, nie przywiązując do nich większej wagi. Jan Ewangelista pisze o tym, że Syn Boży, który przyszedł na świat, jest odwiecznym Słowem – Logosem. Bóg, Odwieczne Słowo, przyszedł do swoich, a swoi Go nie przyjęli. Jak my, „swoi”, przyjmujemy Słowo? Bóg nie jest jak człowiek. Jego Słowo nie kłamie, nie zwodzi. Jego Słowo jest wiarygodne. Jest skuteczne. Jest Słowem, które stwarza wszystko. Janowa teologia to nie abstrakcyjna spekulacja, ale słowo do nas i dla nas. Zwraca nam uwagę na to, że wiara to nie mit, ale odpowiedź na realną interwencję Boga w świat człowieka – w świat, który Bóg stworzył i utrzymuje go w istnieniu. Boga-Słowo, który przychodzi na świat, trzeba przyjąć. Przyjąć to znaczy być Mu posłusznym, podporządkować Mu swoje życie. Przyjąć Słowo, które przychodzi jako światłość, to pozwolić, by od tego światła zapaliły się lampy, które są w naszych sercach. Słowo, (…)

II Niedziela po Narodzeniu Pańskim ks. Janusz Stańczuk J 1,1–5.9–14 W skrócie: Jezus jest oczekiwanym na ziemi Mesjaszem, Zbawicielem. Mino to wiele drzwi pozostaje przed Nim zamkniętych. Jezus został odrzucony przez swoich, a więc przez Naród Wybrany. Ale czy tylko przez nich? Dlaczego tak wielu ludzi zamyka przed Jezusem drzwi? Wpuścić Jezusa do swego domu to znaczy żyć tak, jak gdyby On był częścią naszej rodziny. Czasem w życiu nie wszystko dobrze się układa, jest bałagan, jest niepokój, ale Jezus przychodzi, aby dać nam moc. W trakcie homilii mogą przydać się drobne upominki dla dzieci, np. słodycze, przybory do pisania itp. Zamknięte drzwi "Swoi Go nie przyjęli" Ewangelia opowiada o Jezusie. Nazywa go Słowem, Światłem. A później wspomina, że Słowo przyszło na świat, do swojej własności, lecz (…)

II Niedziela po Narodzeniu Pańskim ks. Sylwester Matusiak Syr 24,1–2.8–12; Ef 1,3–6.15–18; J 1,1–18 W skrócie: Bóg wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał do człowieka. Jego najpełniejszym i ostatecznym Słowem jest Jezus Chrystus, Słowo Wcielone. W Prologu swojej Ewangelii św. Jan nie wspomina żadnego szczegółu z nocy Bożego Narodzenia, o których piszą inni Ewangeliści. Nie ma u niego Maryi z Józefem, nie ma pasterzy ani aniołów. Jan głosi prawdę o Słowie Przedwiecznym, o Bogu, który jest bliski człowiekowi, przychodzi do każdego i pragnie ofiarować mu samego siebie. Św. Jan koncentruje się w swoim opisie na relacjach, jakie buduje Słowo. Dotyczą one Boga, świata i ludzi. Pierwszą i podstawową jest relacja Słowa do Boga. Jest ona odwieczna i bardzo zażyła: Słowo było na początku u Boga. Najwięcej jednak uwagi Jan poświęca relacji Słowa do świata i do ludzi. Słowo jest Pośrednikiem stworzenia (przez Nie wszystko się stało) i zbawieniem ludzi (życie, (…)

Czwartek w oktawie Narodzenia Pańskiego Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi ks. Tadeusz Polak Lb 6,22–27; Gal 4,4–7; Łk 2,16–21 W skrócie: Można powiedzieć, że przez grzech pierworodny siedmiodniowy cykl życia ustanowiony w dziele stworzenia został oderwany od swojego źródła: czas otwarty na wieczność stał się więzieniem doczesności. Neopogański świat przyjął naszą radość z powodu przemijania czasu, zapominając, z czego należy się cieszyć. Czas mierzony łaską. Credo nawróconego ateisty: Bóg do was należy, oddał się wam, jest wasz, i jeśli powiem, że was kocha, to jeszcze za mało: we wszystkim całkowity, wybiera was! Wiara uczy nas tych rzeczy, a my ich nie widzimy; ale dusza kontemplacyjna to nie jest dusza, która widzi, tylko dusza, która jest widziana i wie o tym, i skupiona, w uwadze i ciszy, czeka na miłość, starając się rzucać coraz mniej cienia na ziemię (Andre Frossard).

Czwartek w oktawie Narodzenia Pańskiego Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi ks. Kacper Malicki Lb 6,22–27; Ga 4,4–7; Łk 2,16–21 W skrócie: Ukazanie Maryi jako kobiety silnej wiarą i miłością. Maryja wstawia się za nami u Boga i zawsze możemy Ją prosić o pomoc. Prowadzi nas do Jezusa i gotowa jest pomagać nam, kiedy o to prosimy. Szczególnie gorliwie szuka ludzi, którym grozi grzech. Maryja kobietą silną wiarą i miłością Czasami może nam się wydawać, że dziewczęta są słabsze. Nie lubią piłki nożnej ani (…)

Czwartek w oktawie Narodzenia Pańskiego Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi ks. Mariusz Słonina Lb 6,22–27; Gal 4,4–7; Łk 2,16–21 W skrócie: Gromadzimy się przy ołtarzu Chrystusa w pierwszy dzień nowego roku, by poprosić o Boże błogosławieństwo, a czas, jaki został namofiarowany w nowym roku, złożyć z ufnością w Boże ręce i po raz kolejny zawierzyć samych siebie. Stajemy dziś wobec Pana czasu i wieczności i uświadamiamy sobie, że czas do nas nie należy, że jesteśmy tylko jego rządcami. Postanawiamy sobie dobrze wykorzystać dar czasu. Jest on wielkim darem, którego nie możemy zmarnować. Trzeba ten Boży dar (…)