Gdy Chrystus nauczał w szabat, w gronie Jego słuchaczy znalazła się chora kobieta. Jej choroba przygięła ją do ziemi. Uzdrowienie kobiety wywołuje oburzenie przełożonego synagogi, który traktuje dar Chrystusa jako pracę. Wymiar duchowy ewangelicznego wydarzenia ukazuje człowieka zapatrzonego w ziemię – poświęcającego swoje życie gonitwie za materią. Chrystus chce takiego człowieka uzdrowić.

Bóg obdarza człowieka powołaniem. Ma ono pomóc człowiekowi osiągnąć szczęście. Niestety czasami trzeba pokonywać chwile zwątpienia i ciężko pracować dla realizacji powołania. Chrześcijanin nie powinien być jak chorągiewka na wietrze. Powinniśmy trwać niewzruszenie przy swoich postawach i systemie wartości. Celem naszego życia jest chwała Boża i wszystko, co czynimy, musi być podporządkowane Bogu. Różnorodność powołań i charyzmatów w Kościele nie jest jego przekleństwem, ale bogactwem. W Kościele jest miejsce dla każdego i każdy ma swoje konkretne zadanie do spełnienia, dla budowania Kościoła. Więzią, która łączy wszystkie członki Kościoła, jest miłość. Wielu ludzi uważa jakiekolwiek cierpienie za coś złego. Natomiast cierpienie jako takie nie musi mieć wartości negatywnej. Świadczy o tym fakt, że sam Bóg w Osobie Jezusa Chrystusa przyjął na siebie cierpienie, aby w ten sposób odkupić człowieka.

Św. Paweł wzywa wierzących do jedności i postępowania zgodnie z Ewangelią. Jezus Chrystus krytykuje nieumiejętność rozpoznawania przez wielu znaków czasu. Znaki obecności Boga można rozpoznawać jedynie w duchu wiary przyjętej z czystym sercem.

Z przebitego boku Jezusa płynie miłość. Miłość jest ogniem, którym został poświęcony Kościół. Słowo Boże zmusza ludzi do dokonywania radykalnych wyborów, a to prowadzi do rozłamu. Musimy opowiedzieć się po stronie Jezusa.

Słowo Boże adresowane jest do każdego z nas. Przypowieść o potrzebie czujności. Eucharystia – Pokarm, który daje siły, by żyć wiarą w Jezusa. Życie doczesne – przygotowaniem na ostateczne spotkanie z Panem.

W życiu pewna jest tylko śmierć. Słudzy czekają nie na jakąś tragiczną katastrofę, ale na radosne spotkanie. Co więcej, za czujne wyczekiwanie czeka ich niespotykana nagroda: ich pan przepasze się i będzie im usługiwał do stołu. Oczekiwanie na kres ziemskiego życia jest najczęściej naznaczone smutkiem, lękiem czy żalem. W szkole Jezusa możemy odkrywać inne tonacje chrześcijańskiej nadziei na życie wieczne.

Człowiek łatwo poddaje się pokusom świata. Dajemy się złapać złemu w jego sieć pozorów. Człowiek, który żyje poza Chrystusem, nie ma żadnej obrony przed złem. Jedynie w Chrystusie możemy odnieść zwycięstwo nad szatanem. „Bóg bogaty w miłosierdzie” – takie hasło towarzyszyło ostatniej pielgrzymce św. Jana Pawła II do Ojczyzny. Tym samym nasz Wielki Rodak chciał nam wskazać, że ratunkiem dla człowieka jest Boże miłosierdzie. Żaden człowiek nie może sam siebie zbawić. Tym, który udziela nam zbawienia, jest Bóg. Zbawienie jest łaską, darem. Tylko Chrystus, Bóg-człowiek, mógł człowieka wybawić z mocy grzechu. To Chrystus odnawia w nas godność dziecka Bożego. Chciwość i zazdrość dzielą ludzi. Szatan wykorzystuje ludzkie pragnienie posiadania i z bogactwa materialnego czyni nadrzędną wartość w życiu człowieka. Ludzie zatracają siebie, swoje życie, relacje rodzinne i przyjacielskie, aby zaspokoić pragnienie posiadania.

Człowiek poprzez konkretne czyny wyznaje swoją wiarę i przyznaje się do miłości Boga lub zapiera się Go. Grzechy przeciwko Duchowi Świętemu są według słów Chrystusa nieodpuszczalne. Nie są to jednak konkretne czyny, ale postawa człowieka odrzucająca Boże miłosierdzie. Św. Jan Kanty, człowiek nauki, życzliwy, wytrwały i pracowity, zachęca nas dzisiaj do odważnego wyznawania Chrystusa.