Ewangelia opisuje spotkanie pomiędzy grupą uczniów Jana Chrzciciela a Jezusem. Po męczeńskiej śmierci niezłomnego proroka, uczniowie Jana szli nadal śladami Mistrza. Jezus doceniał ich oddanie dla Bożej sprawy i pokutnego ducha. Miał też dla nich wielkie współczucie z powodu śmierci Jana. Opowieść mówi nam o różnych drogach, którymi zmierzają do Boga Jego wierne dzieci. Nie można jednak zmieścić tego, co nowe, w ramach starych obyczajów. Jezus daje nam „surowe sukno” do uszycia nowej szaty i podaje „nowe wino”, które jest biblijnym symbolem niebiańskiej uczty.

Każdy z nas dobrze wie, że życie nie jest łatwe i niesie ze sobą wiele trudności i przeszkód do pokonania. Jako chrześcijanie mamy do dyspozycji wielką rzecz, której często nie doceniamy: Słowo Boże! W dzisiejszej Liturgii Słowa Bóg dzieli się z nami, za pośrednictwem proroka Izajasza, receptą na szczęście i dobry nastrój na każdy dzień! Wskazania, przekazane nam za pośrednictwem proroka Izajasza, realizują się w tzw. uczynkach miłosierdzia, które Kościół daje nam w katechizmie do rozważenia i stosowania… Pierwszy piątek miesiąca to bardzo dobry moment na przypomnienie sobie tych wskazań i ocenę, jak realizuję je w swoim życiu.

Liturgia słowa ukazuje nam proroka Amosa, który zostaje powołany i posłany, by nawrócić lud Izraela. Kiedy zagłębiamy się w tekst księgi prorockiej Amosa zauważamy, że Naród Wybrany w tych czasach charakteryzował egoizm, przywiązanie do dóbr materialnych, niemoralność i ucisk biednych. W Ewangelii Jezus uzdrawia duszę, a później ciało paralityka. Czyni to, widząc zatwardziałość serc uczonych w Piśmie. Odpuszczenie grzechów i uzdrowienie człowieka ukazuje nam Jezusa, który jest Panem ciała i duszy – Panem życia doczesnego i wiecznego.

Św. Elżbieta Portugalska (1271–1336), znana również jako Izabela Aragońska, miała wielki talent do łagodzenia konfliktów. Otrzymała przydomek „anioła pokoju”. Wzywa się jej wstawiennictwa w czasie wojen. Zły duch kusi człowieka, by odrzucać Boga i Jego sprawy. Dlatego Zbawiciel wyrzuca go z ludzi opętanych.

Apostoł Tomasz – niewierny Tomasz – nie chciał uwierzyć w zmartwychwstanie. Kryzys niewiary w zmartwychwstanie Jezusa przeżyli niemal wszyscy Jego uczniowie. Jezus spełnił oczekiwania Tomasza i pozwolił mu dotknąć swoich rąk i boku. Tomasz zobaczył i uwierzył. Jezus jest pośród nas i możemy Go widzieć pod osłoną liturgicznych znaków. W czasie każdej Eucharystii zmartwychwstały Chrystus jest obecny w znaku kapłana, w słowie Bożym, w znakach chleba i wina, które stają się Jego prawdziwym Ciałem i prawdziwą Krwią. Jezus obiecał, że gdzie dwaj albo trzej zbiorą się w Jego imię, On będzie pośród nich.

Ludzie często zachowują się zgodnie z zasadą eliminacji najsłabszych osobników. Każdy dąży do własnej korzyści, głównie materialnej. Bóg wyraźnie potępia taki sposób myślenia. Sukces ma wielu ojców – to słynne powiedzenie często ma zastosowanie w naszym życiu. Jednak gdy osiągniemy sukces, zasługi przypisujemy sobie, nie dostrzegając pomocy Boga. Powinniśmy w Jezusie szukać stabilizacji naszych pragnień, dążeń. Człowiek często szuka zabezpieczeń: czy to w życiu, czy też w relacji z Bogiem. Tymczasem wiara w Boga domaga się bezwarunkowego zaufania. Bóg jest Bogiem zazdrosnym o człowieka – domaga się od człowieka wyłączności w relacji.

Dziś nie ma szacunku do słowa. Łatwo zmieniamy decyzję, nie bierzemy odpowiedzialności za swoje wybory. Bardzo szybko i łatwo przychodzi nam wycofać się z podjętych deklaracji. Z czego wynikają moje życiowe klęski, porażki? Jak się wówczas zachowuję? Czy mam pretensję do Boga? Troska o innych jest wyjściem poza siebie, otwarciem na Boga i drugiego człowieka – jest katalizatorem dobra, pozwala nam zdystansować się od własnych problemów. Jezus daje nam nowe przykazanie, abyśmy się wzajemnie miłowali na wzór Miłości Chrystusa. Mistrz nakazuje, byśmy miłowali swoich nieprzyjaciół. Uwierz, że to nie jest jakaś utopia! Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia (Flp 4,13).

Na czym buduję dom mojego życia? Hiob – człowiek, który stracił wszystko i pozostał wierny. Przykłady świętych męczenników: św. Polikarp i jego uczeń – św. Ireneusz. Grzech zwątpienia. Święci i błogosławieni są dla nas nie tylko przykładem wierności, ale oni wciąż orędują za nami, abyśmy budowali na skale, którą jest Jezus i pozostali wierni Bogu aż do śmierci.