Modlitwa Jezusa, to dialog Syna z Ojcem w Duchu Świętym. Jezus wprowadza nas w najgłębsze doświadczenie relacji miłości między Ojcem a Synem. Gdy nie umiemy się modlić, sam Duch przyczynia się za nami (por. Rz 8,27). Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie mamy śmiały przystęp do Ojca.

Dzisiejsza Ewangelia jest zachętą do wsłuchiwania się w słowa Pana. Marta użala się nad swoim losem. Panie, czy ci to obojętne, że moja siostra zostawiła mnie samą przy usługiwaniu? (Łk 10,40). Jezus dostrzega i docenia wysiłek Marty, ale hierarchia wartości w królestwie Bożym nie jest zgodna z logiką codzienności. Słowa św. Jana Pawła II: Pozwólcie Chrystusowi mówić do człowieka! On jeden ma słowa życia, tak, życia wiecznego.

Omijamy ludzi z problemami. W cierpieniu bliźniego możemy dostrzec własne cierpienie. Dlaczego zatrzymuję się przy potrzebującym, ale też, dlaczego omijam go szerokim łukiem? Potrzeba współczucia.

Francuski filozof katolicki Maurice Blondel pisze o wzbogacającym sensie cierpienia. Chrześcijanie na ziemi cierpią, ale osiągają królestwo niebieskie. Nasza radość powinna wynikać z faktu, że Jezus z Nazaretu dokonał odkupienia ludzkości. Św. Brunon tworząc nowy zakon, chciał ukazać wszystkim Zbawiciela.

Dzisiejsza liturgia eucharystyczna, celebrowana w pierwszy piątek miesiąca, wprowadza nas w tajemnicę Bożego przebaczenia i miłosierdzia. Przychodzimy na tę liturgię zapatrzeni w obraz Serca Jezusowego. Tajemnicę Jezusowego Serca zgłębiała w modlitwie i kontemplacji św. siostra Faustyna Kowalska: Te promienie osłaniają dusze przed zagniewaniem Ojca mojego. Szczęśliwy, kto w ich cieniu żyć będzie, bo nie dosięgnie go sprawiedliwa ręka Boga. W dzisiejszej Ewangelii Jezus wypowiada usilne wezwania do nawrócenia, mówiąc o przyszłym sprawiedliwym sądzie Bożym.

Głosić mamy bliskie królestwo Boże. Głosicielem jest uczeń Pana, którego wiara karmi się więzią z Bogiem. Nie oczekujmy natychmiastowych owoców, bo to Bóg daje wzrost. Głoszący sieje i pamięta, że nawet porażka w kategoriach ludzkich może przynosić dobro w oczach Boga. Nie wszystkie podwoje otworzą się przed głoszącymi, co więcej grozi im prześladowanie.

Bohaterem pierwszego czytania jest Hiob, człowiek doświadczony cierpieniem przez Boga. Hiob adoruje niezwykłą potęgę Boga i widzi swoją małość i nicość. Dla Hioba cierpienie staje się miejscem modlitwy. W Ewangelii Pan Jezus ukazuje nam cierpienie jako drogę wiodącą do zbawienia. Doświadczając cierpienia, mamy pewność właściwej drogi.

Modlitwa „Aniele Boży, stróżu mój” wyraża naszą wiarę w aniołów, czyli Bożych posłańców, którzy opiekują się nami w codziennym życiu. Bóg posyła swojego anioła, aby opiekował się Narodem Wybranym w drodze do Ziemi Obiecanej. Jezus mówi o aniołach, opiekunach dzieci. Aniołowie nieustannie wpatrują się w oblicze Boga. To stwierdzenie wyraża opiekę i wstawiennictwo aniołów za nami u Boga. Oddając cześć stworzonym przez Boga aniołom, Kościół wysławia Bożą doskonałość i potęgę. Staje zachwycony wobec wielkości i tajemnicy Boga oraz uwielbia Jego miłość, która przekracza wszystko.