Uroczystość Narodzenia Pańskiego Słowo pełne miłości i światła ks. Dariusz Kwiatkowski Iz 52,7–10; Hbr 1,1–6; J 1,1–18 W skrócie: Święta Bożego Narodzenia tworzą niepowtarzalny nastrój, ale nie możemy przeżywać ich wyłącznie w sferze emocji. Groziłoby to spłyceniem istoty świąt. Słowo Boże i modlitwy mszalne nazywają nowo narodzonego Jezusa: Światłem, Słowem i Zbawicielem. Jan nazywa Jezusa Słowem, aby pokazać, że Jezus jest jedyną drogą, którą Bóg komunikuje się z człowiekiem. W Jezusie Bóg przemówił do każdego z nas. Jezus przychodzi do nas jako Światło, które rozjaśnia tajemnicę Boga i ukazuje Go jako nieskończoną miłość. Miłość Boga sprawiła, że posłał On na świat swojego jedynego Syna, aby dokonał dzieła zbawienia. Światło nauki Jezusa odsłania przed nami tajemnicę Królestwa Bożego i życia wiecznego, do którego zostaliśmy powołani.

Uroczystość Narodzenia Pańskiego Światło, kurtyna, akcja o. Artur Borkowski OFMCap W skrócie: Radość świętowania często kończy się wraz z rozpakowaniem wigilijnych prezentów. W tej homilii chcę pokazać dzieciom, że tak jak prezenty są spełnieniem naszych marzeń, tak dla Pana Boga spełnieniem Jego największego pragnienia było narodzenie się na ziemi Jego Syna, Jezusa Chrystusa: gdy Jego Słowo stało się Ciałem. Wtedy Bóg w pełni objawił się człowiekowi. Celem tej homilii jest zachęcenie dzieci do przedłużania radości Bożego Narodzenia – do przyjmowania Nowonarodzonego Dzieciątka za każdym razem, kiedy czytają Pismo św. Pomoce – Prezent otrzymany przez księdza, np. książka, film. – Pismo św. – Napis: „Słowo Boże między nami”.

Witaj Jezu ukochany! ks. Stanisław Tkacz Iz 9,1–3.5–6; Tt 2,11–14; Łk 2,1–14 W skrócie: Bóg powołał człowieka do pełni życia, które przekracza wymiary jego ziemskiej egzystencji i jest uczestnictwem w życiu samego Boga. Życie ludzkie jest święte. Zostaje nam powierzone w depozyt, byśmy go strzegli, byli za nie odpowiedzialni i doskonalili je przez miłość. Życie człowieka (bez żadnej jego zasługi) zostaje opromienione obietnicą i darem życia Bożego. Życie człowieka jest darem z siebie ofiarowanym Bogu i bliźnim. Jezus Chrystus odwiecznie otrzymuje życie od Boga Ojca (por. J 5,26). Jezus Chrystus daje nam udział w swoim życiu i pragnie, byśmy jako Jego owce mieli życie w obfitości (por. J 10,10). W Jezusie Chrystusie, który jest Słowem życia jest zapowiedziane i udzielone nam życie Boże i (…)

IV Niedziela Adwentu ks. Janusz Stańczuk Łk 1,26–38 W skrócie: Główną bohaterką dzisiejszej Ewangelii jest Maryja, która decyduje się na dokonanie rzeczy niezwykłej – na urodzenie i wychowanie Bożego Syna. Słowo bohater ma różne znaczenia, ale przede wszystkim oznacza kogoś, kto dokonuje dzielnego czynu, pokonuje własny lęk. Zbliżają się święta. W domu jest wiele pracy. Trzeba sprzątać, robić zakupy, prać, gotować, szykować choinkę i prezenty. Czas poprzedzający bezpośrednio święta Bożego Narodzenia jest czasem dużego wysiłku dla naszych rodzin, przede wszystkim matek. Należy im pomóc. Jednym z ideałów życia szlachetnego, życia rycerskiego, było pomaganie słabszym, opiekowanie się dziećmi i kobietami. Przed Mszą należy przygotować fartuch kuchenny, schowany w kartonowym pudle. Czas dla bohaterów Bohaterowie Ewangelii Ile (…)

IV Niedziela Adwentu ks. Tadeusz Polak Łk 1,26–38 W skrócie: Od Zwiastowania do Bożego Narodzenia: „Tak” powiedziane przez Maryję. Dialog Maryi z Aniołem. Bóg jest Panem rzeczy niemożliwych. Początek powołania następuje w świetle, ale ciężar powołania trzeba dźwigać po ciemku. Zgoda Maryi na konsekwencje Zwiastowania. Maryja podjęła ryzyko przyjęcia Daru Życia z możliwą konsekwencją utraty własnego życia. Otoczmy troską życie. Kuszenie adwentowe. Kochać – to służyć. Ciężar powołania Zwiastowanie Dochodzimy do kulminacyjnego momentu Adwentu. Już za trzy dni wigilia świąt Bożego Narodzenia. Liturgia dzisiejszej niedzieli każe nam się jeszcze raz zatrzymać nad wydarzeniem, które miało miejsce dziewięć miesięcy wcześniej, a które (…)

IV Niedziela Adwentu ks. Zenon Hanas 2 Sm 7,1–5.8b–12.14a.16; Rz 16,25–27; Łk 1,26–38 W skrócie: Życie króla Dawida było pełne walk i zmagań. Jednak osiągnął on szczyty władzy. Panował nad całym Izraelem i osiadł jako król w Jerozolimie. Wymagało to zmiany stylu życia. Nie wystarczał już skórzany namiot nad głową. Królewskie panowanie oznaczało też luksus i bezpieczeństwo. Arka Przymierza nadal była ukryta w prostym namiocie. Taki widok rodził w sercu Dawida stały wyrzut sumienia. Postanawia zatem wybudować dla Boga prawdziwy dom, który będzie odpowiadał Jego godności i wielkości. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że pragnienie króla Dawida jest wspaniałomyślne i słuszne. Nawet prorok Natan pochwala ten plan w imieniu Boga. Ale już chwilę potem z ust Natana płyną krytyczne słowa. Powtarza Dawidowi słowa Boga: Czy ty zbudujesz mi dom na mieszkanie? Zdaje się, że Natan odkrył prawdziwe intencje Dawida. Dawidowi nie chodziło tylko i wyłącznie o chwałę Pana Boga. Chciał on z Boga uczynić narzędzie do spełnienia swojej polityki, swoich życzeń i zamiarów. (…)

III Niedziela Adwentu ks. Janusz Stańczuk J 1,6–8.19–28 W skrócie: W czasie Adwentu często słyszymy o św. Janie Chrzcicielu. Miał bardzo ważne zadanie – wskazać ludziom Mesjasza. Pan Bóg nie rzuca nam się w oczy, nie jest natarczywy, nie reklamuje się w telewizji. Zadaniem Jan Chrzciciela było nakłonić ludzi do odkrycia Mesjasza. Dziś to zadanie spoczywa na całym Kościele. Adwent to czas, kiedy Pan Bóg bardziej niż w innym okresie zaprasza nas do poszukiwania tego, co jest naprawdę ważne. Najwięcej wskazówek zawiera Pismo Święte. Czasem zapominamy słowa Biblii jeszcze przed końcem Mszy św. Do przeprowadzenia tej homilii potrzebna będzie wcześniej umówiona pomoc dorosłej osoby stojącej w kościele. W sposób dyskretny, najlepiej poprzedniego dnia, należy poprosić kogoś o ukrycie przy sobie jakiejś nagrody dla jednego dziecka. Ponadto można (…)

III Niedziela Adwentu ks. Jan Augustynowicz Iz 61,1–2a.10–11; 1 Tes 5,16–24; J 1,6–8.19–28 W skrócie: Chrześc?aństwo jest religią radości. Prawdziwa radość jest wtedy, gdy jesteśmy zjednoczeni z Bogiem, gdy w naszym sercu gości łaska uświęcająca. Bóg chce nas zbawić, to znaczy uszczęśliwić i napełnić radością. W imieniu Boga przemawiali prorocy. Wzywali do nawrócenia, piętnowali zdrady i odchodzenie od Boga. Największym z proroków Izraela był Izajasz. Miał szczególną misję do wypełnienia. Zapowiadał przyjście Zbawiciela. Swoje posłannictwo spełniał z radością, ciesząc się, że właśnie jemu Pan zlecił tę misję. Spełniły się Izajaszowe zapowiedzi. Mesjasz przyszedł do swoich, ale swoi Go nie przyjęli. Czekali bowiem na Zbawiciela wedle ludzkich zamysłów. Nie 0pamiętali o Mesjaszu bibl?nym. Chcieli widzieć w nim wyzwoliciela, wodza, polityka. Chrześc?anie przyjęli Jezusa z Nazaretu jako oczekiwanego i zapowiadanego Mesjasza. Św. Paweł wzywa (…)