W okresie wielkanocnym w liturgii Kościoła wciąż podkreśla się fakt obecności Chrystusa zmartwychwstałego. Chrystus tworzy widzialne struktury Kościoła. Na pierwszego pasterza powołuje św. Piotra. Piotr wcześniej trzykrotnie się wyparł Jezusa, a teraz trzy razy wyznaje Zbawicielowi miłość, większą niż inni apostołowie. Misja św. Piotra jest kontynuowana w jego następcach. W każdym biskupie Rzymu, czyli w każdym papieżu, Piotr w dalszym ciągu jest Skałą, na której Chrystus buduje w tajemniczy sposób swój Kościół.

Jesteśmy dziś świadkami zręcznego wykorzystania nieporozumień pomiędzy stronnictwami żydowskimi. Św. Paweł ukazuje bardzo jasno, że nie ma pośród nich jedności. Z dzisiejszym czytaniem ściśle łączy się Psalm responsoryjny. Idealnie współgra on z fragmentem Mowy eucharystycznej Jezusa Chrystusa, którą dzisiaj cytujemy w Ewangelii św. Jana. Ci, którzy uwierzyli w Jezusa i Jego moc, potrafią bez trudu dostrzec to, co wypływa z nauki i czynów Jezusa Chrystusa. To niezwykle ważne, aby zaprosić Jezusa do swojego serca, by On w nim królował i umacniał nas każdego dnia.

Św. Andrzej Bobola, pracując pośród unitów, dążył do pojednania i jedności chrześcijan. Za swoją posługę i wierność Chrystusowi poniósł śmierć męczeńską 16 maja 1657 r. w Janowie Poleskim. Niebo jest wypełnione uczniami Chrystusa, którzy dzięki ofierze złożonej przez Chrystusa na drzewie krzyża oraz dzięki świadectwu wierności Ewangelii dostąpili zbawienia. Uczniowie Chrystusa powinni trwać w jedności. Jedność uczniów jest znakiem obecności Boga i świadectwem Jego miłości do wszystkich ludzi. Chrystus jest jeden i dlatego pośród Jego uczniów nie może być podziałów. Niekiedy troska o jedność wspólnoty Kościoła domaga się męczeńskiej śmierci.

Cywilizacja śmierci odległa jest od światła Zmartwychwstania. W Zmartwychwstaniu Syna Bożego rozbłyska cywilizacja miłości! Chwała Ojca to życie wieczne dane w Jezusie Chrystusie, to dar życia wiecznego. Życie wieczne to poznanie Boga samego. Zbliżając się do Miłości zostaję Nią przeniknięty i upodabniam się do Niej. W Jezusie Chrystusie, który jest naszą Drogą, odkrywamy dzieło do wypełnienia na ziemi. On jest Słowem Boga, które chrześcijanin stara się przyjąć i zachować.

Jedenastu apostołów i pozostali uczniowie nie mieli odwagi wskazać następcy Judasza, który zdradził Zbawiciela. Po modlitwie do Ducha Świętego o wybór zgodny z wolą Bożą rzucono losy. Wskazany został Maciej, który został dołączony do grona apostolskiego. To sam Bóg wybiera tych, których zechce. Maciej to dar Boga. My też jesteśmy darem Boga dla naszych bliźnich. Jezus Chrystus zaprasza nas do przyjaźni z Nim. Dowodem największej miłości i przyjaźni do ludzi była śmierć Pana Jezusa na krzyżu. Tak wiele otrzymaliśmy od Boga. Bądźmy zatem darem dla innych.

Chrystus, zapowiadając swój powrót do Ojca, poucza apostołów, jak się modlić. Proście, a otrzymacie (J 16,24). Matka zatroskana o dobro małżeństwa przybranej córki, z pełną ufnością ją powierza Bogu. Módlmy się za naszych bliskich. Modlitwa nasza, gdy będzie zgodna z wolą Bożą i przepełniona ufnością, zostanie wysłuchana.

Nie potrafimy odczytywać sensu cierpienia. Brak kierowania się wiarą w codziennych relacjach z innymi może być przyczyną wielu problemów. Grzechy są źródłem smutku. Oczekujemy na Pana w bólu. Znakiem Jego przyjścia będzie radość. Radości, której dawcą jest Bóg, nikt i nic nie może nam odebrać. Źródłem radości jest Eucharystia, medytacja słowa Bożego i sakrament pokuty.

Decyzja św. Pawła o ewangelizacji pogan stanowi przełom w głoszeniu Ewangelii. Którzy we łzach sieją, żąć będą w radości (Ps 126,5) Trud łaski – droga Maryi. To tylko chwila cierpień i śmierci, a potem wieczność triumfu i chwały.