XXX Niedziela zwykła ks. Mariusz Słonina Wj 22,20–26; 1 Tes 1,5c–10; Mt 22,34–40 W skrócie: W Izraelu istniały dwa stronnictwa religijne: faryzeusze, którzy przestrzegali prawa, wierzyli w istnienie duchów i aniołów oraz saduceusze, którzy bardziej liberalnie podchodzili do przepisów prawa żydowskiego, nie wierzyli w istnienie aniołów i duchów, ani nawet w zmartwychwstanie. W dzisiejszej Ewangelii Jezus jawi się jako wielki mówca, który zamyka usta saduceuszom. Pierwsze wezwanie, jakie kieruje do nas Jezus w formie przykazania, dotyczy miłowania Boga: mamy miłować Go całym sercem, duszą i (…)

XXX Niedziela zwykła ks. Marcin Bielicki Wj 22,20–26; 1 Tes 1,5c–10; Mt 22,34–40 W skrócie: Wielu współczesnych ludzi chętnie by zapytało Jezusa o najważniejsze przykazanie. Jakże często my sami zatrzymujemy się na literze prawa, nie próbujemy wejść w głąb, dotknąć sedna. Przykazania zostały nam dane przez Boga z ogromnej miłości Boga do człowieka. Każde przykazanie ma za zadanie chronić człowieka, chronić miłość i uczyć miłości. Każdemu przykazaniu można się przyjrzeć i zanalizować je właśnie pod kątem miłości – wówczas wyraźnie widać, że przykazania nie tyle nam czegoś zakazują, ile nas chronią i pomagają nam iść drogą zbawienia. „Z nich zaś największa jest miłość!” Drodzy bracia i siostry, (…)

XXX Niedziela zwykła Uroczystość rocznicy poświęcenia kościoła własnego ks. Stanisław Tkacz1 Krl 8,22–23.27–30; 1 Kor 3,9b–11; Mt 16,13–19W skrócie: Król Salomon buduje dom dla swojego Boga. Bóg Jahwe wierny swemu Przymierzu z Narodem Wybranym. Bóg w swojej świątyni wysłuchuje modlitw, ale też przebacza grzechy. Ci, którzy nawrócą się do Boga, będą się modlić i błagać o przebaczenie, otrzymają wiele łask. Moja troska o dom Boży i mój wkład w piękno domu Bożego. Czy dziękuję Panu Bogu za to, że mogę z Nim, Bogiem Żywym i Prawdziwym, spotykać się w moim parafialnym kościele? Dom Boży i brama do nieba Nad pięknymi, bogatymi w rzeźby portalami niektórych starych kościołów widnieje łaciński napis, wzięty ze (…)

XXX Niedziela zwykła Uroczystość Rocznicy Poświęcenia Kościoła Własnego ks. Tomasz Opaliński Iz 56,1.6–7; 1 Kor 3,9b–11.16–17; Mt 16,13–19 W skrócie: Historia budowy kościoła w jednej z parafii. Mieszkańcy chcąc, by świątynia była widoczna z daleka, usypali sztuczną górę, na której zaczęli budować. Grunt zaczął osiadać i pycha mieszkańców została ukarana brakiem możliwości zbudowania wież. Budowanie na piasku pychy nie przynosi efektu. Trzeba budować na stałym gruncie wiary i pokory. Jezus zbudował swój Kościół na skrusze i wierze Piotra, a nie na jego pysznych zapewnieniach, że życie swoje odda za Mistrza. Kościół zbudowany na takiej Skale przetrwa – bramy piekielne go nie przemogą. Uroczystość poświęcenia świątyni przypomina nam wiarę tych, którzy ją budowali. Kościół materialny to wyraz wiary lokalnego Kościoła. Każdy z nas jest także świątynią Boga, Jego mieszkaniem, (…)

Uroczystość Rocznicy Poświęcenia Kościoła Własnego ks. Janusz Stańczuk Mt 16,13–19 W skrócie: W języku greckim Piotr, po hebrajsku Kefas; po polsku oba te imiona oznaczają skałę. Dlaczego takie dziwne imię? Skała to na ogół coś bardzo nieruchomego, twardego. Tymczasem papież musi być „bardzo ruchomy” i mieć miękkie serce. Papież buduje żywy Kościół, którego my wszyscy jesteśmy kamieniami. Dla każdego z nas Pan Bóg przewidział jakąś rolę, jakąś misję, jakieś powołanie. Świątynia jest najlepszym miejscem do głoszenia Ewangelii, do sprawowania sakramentów. Przed Mszą św. należy przygotować duże, wycięte z kartonu litery, tworzące napis: „Jesteśmy Kościołem Bożym”. Zamiast litery „ż” należy przygotować litery „rz”. Skała i skałki Co to znaczy: być skałą? Pan Jezus nazywa dziś Szymona, rybaka znad jeziora Galilejskiego, nowym imieniem. Jakie to imię? (Piotr). W języku greckim Piotr, po (…)

XXIX Niedziela zwykła ks. Tomasz Opaliński Iz 45,1.4–6; Ps 96; 1 Tes 1,1–5b; Mt 22,15–21 W skrócie: Podziały, które z pozoru wydają się sprawiedliwe, mogą się okazać zupełnie niesprawiedliwe. Takimi podziałami można kogoś bardzo skrzywdzić. Wszyscy zgadzamy się z podaną przez Jezusa maksymą: oddajcie Cezarowi to, co należy do Cezara. Okazuje się jednak, że nawet zasłaniając się tą maksymą, można dokonywać niesprawiedliwości. Nie wolno np. używać tej maksymy do uzasadniania wrogiego rozdziału Kościoła od państwa. Nie wolno też używać jej do wyparcia Bożego prawa z życia prywatnego. Jezus uznaje autonomię rzeczywistości ziemskiej, ale jednocześnie upomina się o prawo Boga do świata, który stworzył, i do człowieka, w którego nozdrza tchnął tchnienie życia. Dajcie Bogu to, co Boże Podziały: sprawiedliwe i niesprawiedliwe W jednym z kabaretowych (…)

XXIX Niedziela zwykła ks. Zenon Hanas Iz 45,1.4–6; 1 Tes 1,1–5b; Mt 22,15–21 W skrócie: Przeciwnicy Jezusa zastawili pułapkę. Gdyby Jezus powiedział: „Nie trzeba płacić żadnych podatków”, można byłoby donieść na Niego do Rzymian. Gdyby Jezus powiedział: „Płaćcie podatki Cezarowi”, wówczas można by Go zadenuncjować we własnym narodzie jako zdrajcę. Jezus om?a zasadzkę: Oddajcie Cezarowi, co jest Cezara, a Bogu to, co jest Boże. Jako uczniowie Chrystusa jesteśmy obywatelami niebiańskiej Jerozolimy, choć żyjemy w ziemskim Babilonie. Niebiańską Jerozolimę i ziemski Babilon można potraktować jako dwie przeciwstawne rzeczywistości. Jezus wyraźnie rozróżnia to, co nie powinno być zmieszane: cesarza i Boga, świat i niebo. Zdecydowanie przeciwstawia się temu, aby ubóstwiać cesarza, jakieś królestwo czy ideologię. Niebiańska Jerozolima i ziemski Babilon

XXIX Niedziela zwykła ks. Janusz Stańczuk Mt 22,15–21 W skrócie: Faryzeusze z Ewangelii wydają się być bardzo uprzejmi, nawet kierują pod adresem Jezusa piękne komplementy. W rzeczywistości jednak zastawiają na Jezusa pułapkę. Jedną z negatywnych cech życia społecznego jest poniżanie ludzi, pozbawianie ich autorytetu i szacunku otoczenia. Na ogół staramy się widzieć dobre strony życia i staramy się naśladować dobrych ludzi. Ale czasem trzeba też przyjrzeć się tym złym ludziom i uważać, aby powielać ich zachowań. Lepiej jest szukać zgody, a jeżeli nie jest to możliwe – to przynajmniej nie starać się zaszkodzić drugiemu człowiekowi. Szatan cieszy się z naszych kłótni, sporów, złości. Starajmy się dawać mu jak najmniej powodów do zadowolenia. Przed Mszą św. można przygotować kilka małych kamyków i kilka cukierków do wykorzystania w trakcie jednego z opowiadań.