Śmierć Szczepana rozpoczęła falę prześladowań wśród pierwszych chrześcijan. Ucieczka spowodowała poszerzenie terenu głoszenia Ewangelii. Największe świadectwo wiary człowiek daje w zetknięciu z drugim człowiekiem. Zachęta, by w ewangelizacji czerpać siłę od pierwszych uczniów.

Przysłowie: „Apetyt rośnie w miarę jedzenia!” jest bardzo prawdziwe. Człowiek jest ciągle nienasycony. Głód posiadania rośnie. Poszukując nowych doznań, sięgamy po rzeczy niebezpieczne, które uzależniają i prowadzą do tragedii. Jezus proponuje nam pokarm, który jest w stanie zaspokoić wszystkie pragnienia naszego serca. Jezus przychodzi do nas jako chleb, który z nieba zstąpił. Spożywanie tego chleba jest gwarancją życia wiecznego. W Eucharystii Chrystus staje się naszym pokarmem i Zbawicielem.

Jezus zwraca nam uwagę na to, iż nie mamy troszczyć się o pokarm przemijający, ten który nie ma żadnej wartości dla nieba, ale o ten, którym jest On sam. Jezus staje się pieczęcią autentyczności, pewnikiem, że idąc za Nim, nie zginiemy. Postawienie pieczęci to zewnętrzny znak, iż dokument jest zamknięty i nie ma nic co by można do niego dodać. Jezus przychodzi od Boga po to, aby zakończyć drogę poszukiwań i oczekiwań na Mesjasza. Przychodzi, aby połączyć teraźniejszość z przyszłością, aby słowa proroków Starego Testamentu odnalazły w Nim urzeczywistnienie.

Apostołowie przelękli się na widok Chrystusa idącego po falach. W życiu przeżywamy wiele niepokojów, podobnie jak apostołowie w czasie burzliwej przeprawy przez jezioro. Często polegamy wyłącznie na własnych siłach. Chrystus kroczący obok nas czeka na zaproszenie do łodzi naszego życia.

Nakarmienie pięciu tysięcy ludzi pięcioma chlebami i dwiema rybami jest niemożliwe. Cud rozmnożenia chleba i nakarmienie nim tłumów zapowiadał Eucharystię. Chrystus ukazał Eucharystię jako cudowny pokarm, który jest w stanie zaspokoić każdy głód ludzkiego serca. Eucharystia jest ucztą, podczas której spożywamy Ciało i Krew Jezusa Chrystusa. Człowiek jest w stanie zrobić wszystko, aby zdobyć ziemski chleb, a tak niewiele robi, aby systematycznie karmić się chlebem eucharystycznym, który daje życie wieczne.

Okres Wielkanocny daje nam niezwykłą satysfakcję ze zwycięstwa życia nad śmiercią. Apostołowie głoszą śmierć i Zmartwychwstanie Jezusa mimo szykan ze strony starszyzny Izraela. Ojciec miłuje Syna i wszystko oddał w Jego ręce. Kto wierzy w Syna, ma życie wieczne (J 3,35–36) – pouczał swych uczniów Jan Chrzciciel. Świat dzisiejszy potrzebuje wyraźnego świadectwa życia Ewangelią.

Bóg dał ludziom swego Syna. Piekło – królestwo tych, którzy odrzucili miłość Bożą. Dialog miłości – od Nikodema do św. Faustyny i każdego z nas. „Tak Bóg umiłował mnie, że dał mi swojego Syna”.

Pełne miłości życie pierwszej gminy chrześcijańskiej. Pierwszych chrześcijan ożywiały jeden duch i jedno serce (Dz 4,32). Jak najpewniej wejść do królestwa niebieskiego? Poprzez chrzest rodzimy się do życia wiecznego.