Wielu ludzi dziś czuje się sierotami, samotnymi. Zły wmówił człowiekowi, że jest sam, że Bóg się nim nie interesuje. Bóg porównuje swoją miłość do miłości macierzyńskiej. Miłość jest najlepszym lekarstwem na to poczucie osierocenia duchowego. Bóg nigdy nie cofa swojej miłości od człowieka!

Cuda zajmują sporo miejsca w Ewangelii: u Marka dotyczą walki Jezusa ze złym duchem; u Łukasza Jezus daje się poznać jako lekarz poranionej ludzkości; a u Jana cuda są znakami wskazującymi na Chrystusa jako posłanego przez Boga. Jezus nigdy nie czynił żadnych znaków ani cudów w celu zdobywania popularności. Miały one potwierdzać to wszystko, czego nauczał. Uzdrowienia dokonywane przez Jezusa są elementami składowymi przepowiadania królestwa Bożego. Cuda i znaki Jezusa mają prowadzić do uwierzenia w Niego. Jezus uzdrawia chromego i wbrew zakazowi noszenia ciężarów w dzień szabatu zachęca uzdrowionego: „Weź twoje łoże i chodź” (J 5,8). Od tego momentu wzmianki o wrogich zamiarach wobec Jezusa będą się mnożyć. Szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu (Mk 2,27).

My, choć w zasadzie jesteśmy wierzący, to jednak chcielibyśmy nieraz ujrzeć pewne znaki, które by nas utwierdziły w wierze. Powinniśmy mieć żywą, głęboką wiarę w to wszystko, co przekazuje nam Zbawiciel w Dobrej Nowinie. Mamy pokazać swoim życiem, że naprawdę czekamy na nowe niebo i nową ziemię, na nową rzeczywistość, w której doświadczymy autentycznej radości z obcowania z Bogiem.

Św. Łukasz w Ewangelii z dzisiejszej Mszy św. przedstawia nam dwóch ludzi, którzy przybyli do świątyni, żeby się modlić: faryzeusza i celnika. Faryzeusz, który wszedł do świątyni, nie żywił pokory ani miłości. Celnik kieruje do Boga modlitwę pokorną i ufną w Boże miłosierdzie. Prośmy w czasie tej Mszy św. Jezusa, który jest cichy i pokornego Serca, aby ulitował się nad nami.

Co jest najważniejsze w naszym życiu? Miłość Boga i miłość bliźniego. Przykazania Boże. Miłość jest bramą do królestwa Bożego.

Lament Proroka jest spowodowany twardym sercem Izraela. Pomimo wielkich dzieł Boga, Naród Wybrany odrzuca Dekalog. Każdy z nas oddalił się od Boga, zszedł z drogi Przykazań, pozwolił sobie na wędrówkę po ścieżkach grzechu. Popatrzmy na nasze życie osobiste i społeczne. Uczyńmy to w świetle Dekalogu i odrzućmy wszystko, co sprzeciwia się Bożej wizji świata.

Faryzeusze i uczeni w Piśmie wielokrotnie oskarżali Jezusa o łamanie Prawa Mojżeszowego. Jezus nie przeciwstawiał się Prawu, lecz jego niewłaściwym interpretacjom, szczególnie tym akcentującym literę Prawa. Prawo nadane przez Boga, przypominane przez proroków, nie może być zmieniane ani przez zmianę nawet najdrobniejszej litery, ani tym bardziej przez rozmywanie jego znaczenia dla życia i zbawienia człowieka. Jezus jest wypełnieniem Prawa i spełnieniem zapowiedzi proroków. On w sposób doskonały przestrzegał przykazań, a realizację przepisów Prawa wypełnił miłością.

Przypowieść o niemiłosiernym dłużniku jest też w głębszym sensie przypowieścią o Bogu miłosiernym i odpuszczającym największe długi naszych grzechów. Codziennie modlimy się słowami: „odpuść nam nasze winy jako i my odpuszczamy naszym winowajcom”. Jeśli brak w nas przebaczenia bliźnim – zamykamy nasze serce na Boże przebaczenie. Nie bądźmy „niegodziwcami”, którzy sami chcą doznać łaski, a nie są litościwi wobec tych, którzy zawinili wobec nas. Uczmy się miłosierdzia od Boga.