XXIX Niedziela zwykła ks. Tomasz Opaliński Iz 45,1.4–6; Ps 96; 1 Tes 1,1–5b; Mt 22,15–21 W skrócie: Podziały, które z pozoru wydają się sprawiedliwe, mogą się okazać zupełnie niesprawiedliwe. Takimi podziałami można kogoś bardzo skrzywdzić. Wszyscy zgadzamy się z podaną przez Jezusa maksymą: oddajcie Cezarowi to, co należy do Cezara. Okazuje się jednak, że nawet zasłaniając się tą maksymą, można dokonywać niesprawiedliwości. Nie wolno np. używać tej maksymy do uzasadniania wrogiego rozdziału Kościoła od państwa. Nie wolno też używać jej do wyparcia Bożego prawa z życia prywatnego. Jezus uznaje autonomię rzeczywistości ziemskiej, ale jednocześnie upomina się o prawo Boga do świata, który stworzył, i do człowieka, w którego nozdrza tchnął tchnienie życia. Dajcie Bogu to, co Boże Podziały: sprawiedliwe i niesprawiedliwe W jednym z kabaretowych (…)

XXIX Niedziela zwykła ks. Zenon Hanas Iz 45,1.4–6; 1 Tes 1,1–5b; Mt 22,15–21 W skrócie: Przeciwnicy Jezusa zastawili pułapkę. Gdyby Jezus powiedział: „Nie trzeba płacić żadnych podatków”, można byłoby donieść na Niego do Rzymian. Gdyby Jezus powiedział: „Płaćcie podatki Cezarowi”, wówczas można by Go zadenuncjować we własnym narodzie jako zdrajcę. Jezus om?a zasadzkę: Oddajcie Cezarowi, co jest Cezara, a Bogu to, co jest Boże. Jako uczniowie Chrystusa jesteśmy obywatelami niebiańskiej Jerozolimy, choć żyjemy w ziemskim Babilonie. Niebiańską Jerozolimę i ziemski Babilon można potraktować jako dwie przeciwstawne rzeczywistości. Jezus wyraźnie rozróżnia to, co nie powinno być zmieszane: cesarza i Boga, świat i niebo. Zdecydowanie przeciwstawia się temu, aby ubóstwiać cesarza, jakieś królestwo czy ideologię. Niebiańska Jerozolima i ziemski Babilon

XXIX Niedziela zwykła ks. Janusz Stańczuk Mt 22,15–21 W skrócie: Faryzeusze z Ewangelii wydają się być bardzo uprzejmi, nawet kierują pod adresem Jezusa piękne komplementy. W rzeczywistości jednak zastawiają na Jezusa pułapkę. Jedną z negatywnych cech życia społecznego jest poniżanie ludzi, pozbawianie ich autorytetu i szacunku otoczenia. Na ogół staramy się widzieć dobre strony życia i staramy się naśladować dobrych ludzi. Ale czasem trzeba też przyjrzeć się tym złym ludziom i uważać, aby powielać ich zachowań. Lepiej jest szukać zgody, a jeżeli nie jest to możliwe – to przynajmniej nie starać się zaszkodzić drugiemu człowiekowi. Szatan cieszy się z naszych kłótni, sporów, złości. Starajmy się dawać mu jak najmniej powodów do zadowolenia. Przed Mszą św. można przygotować kilka małych kamyków i kilka cukierków do wykorzystania w trakcie jednego z opowiadań.

XXVIII Niedziela zwykła ks. Sylwester Matusiak Mt 22,1–14 W skrócie: Uczta odgrywała w relig?nych formach wyrazu wielką rolę. Ten, kto może uczestniczyć w uczcie, należy do wspólnoty. Uczta jest znakiem rozpoznawczym wzajemnej przynależności, a w szerszym kontekście oznacza wspólnotę życia. (…) Stąd wykluczenie ze społeczności ucztujących oznacza zerwanie życiowych więzów („Praktyczny słownik bibl?ny”, 1352n.). Motyw uczty weselnej jest często obecny w nauczaniu Jezusa: przypowieść o pannach (mądrych i głupich) oczekujących na przybycie Oblubieńca, przypowieść o uczcie, którą przygotował pewien król, na którą zaproszeni nie chcieli przyjść. Jezus rozpoczął swoją działalność od znaku przemiany wody w wino na weselu w Kanie Galilejskiej. Jezus często spożywał posiłki z różnymi ludźmi: Gdy Jezus siedział za stołem, przyszło wielu celników i grzeszników i siedzieli wraz z Jezusem i Jego uczniami (Mt (…)

XXVIII Niedziela zwykła ks. Tadeusz Polak Mt 22,1–14 W skrócie: Po co chodzić do kościoła? Obowiązek czy przywilej? Przymus czy zaproszenie? Przypowieść o zaproszonych na ucztę – obraz Eucharystii. Odrzucenie zaproszenia – pogarda dla zapraszającego Pana. Pamiętaj, abyś dzień święty święcił! – zaproszenie na Eucharystię. Życie doczesne to pielgrzymka na ucztę zbawionych w niebie. Na to ostateczne spotkanie z Bogiem przygotowujemy się przez całe ziemskie życie. Prośba o przedłużenie życia, byśmy się nawrócili do końca. Zaproszenie na Eucharystię Po co chodzić do kościoła? Po co chodzić do kościoła? Wiele osób, zwłaszcza młodych, nie widzi sensu w praktykach relig?nych. Może w ich życiu istnieją jeszcze jakieś szczątki osobistej modlitwy, szczególnie w chwilach zagrożenia (…)

XXVIII Niedziela zwykła ks. Janusz Stańczuk Mt 22,1–14 W skrócie: Dziś pojawia się w Ewangelii motyw podobny, jak w poprzednią niedzielę – motyw ludzi, którzy nie słuchają Boga, którzy mają własne plany i ambicje. Te przypowieści mówią cały czas o nas. To my nie słuchamy głosu Bożego. Msza św. jest chwilą niezwykłą, jedyną tego typu w ciągu dnia czy tygodnia. Wymaga więc od człowieka właściwego przygotowania zewnętrznego i wewnętrznego. Dla nas Msza św. jest królewską ucztą. Idąc do kościoła, należy dwa razy spojrzeć na siebie – na swój strój i na swoje wnętrze. Przed Mszą św. należy przygotować zwierciadło schowane w pudełku i nagrodę dla zwycięzcy zgadywanki. Strój weselny Królewskie zaproszenie Ludzi z dzisiejszej (…)

XXVII Niedziela zwykła ks. Zenon Hanas Iz 5,1–7, Flp 4,6–9, Mt 21,33–43 W skrócie: Izajasz rozpoczyna pieśń o miłości Pana Boga do Narodu Wybranego jednoznacznym wstępem: Chcę zaśpiewać memu Przyjacielowi pieśń o jego miłości ku swojej winnicy. Izajasz chce śpiewać dla swego Przyjaciela. W ten sposób mówi o Bogu, który jest wszechmogącym Stwórcą wszechświata. Izajaszowi nie zależało na podnoszeniu własnej rangi w oczach publiczności. Była to potrzeba jego serca i wyraz jego miłości do Boga, Jego Przyjaciela. Bóg Stwórca upodobał sobie tę winnicę. Uczynił wszystko, co było potrzebne, by winogrona urosły. Miał prawo spodziewać się, że znajdzie obfite plony. Rozumiemy jego rozżalenie, kiedy woła: Rozbiorę jej żywopłot, rozwalę jej ogrodzenie. Niebezpieczna pieśń o miłości Pieśń o miłości Boga do Narodu Wybranego

XXVII Niedziela zwykła ks. Dariusz Kwiatkowski Iz 5,1–7; Flp 4,6–9; Mt 21,33–43 W skrócie: Gospodarzem winnicy jest sam Bóg. Winnicą jest stworzony przez Niego świat. Do przewrotnych rolników trzeba zaliczyć przywódców państwowych i relig?nych Narodu Wybranego. Sługami posyłanymi przez właściciela winnicy, aby odebrali należny plon byli prorocy Starego Testamentu. Natomiast synem gospodarza jest Jezus Chrystus. „Pieśń o winnicy” opisuje smutek gospodarza z powodu braku plonów, mimo jego wielkich starań i troski. Prorok wprost powiedział, że tą winnicą jest dom Izraela, czyli naród żydowski. Dramat gospodarza to przede wszystkim dramat Boga. Dramat Boga, ponieważ nieskończona Jego dobroć, troska i miłość jakże często pozostają bez echa. Każdy z nas jednocześnie jest winnicą oraz rolnikiem. Otrzymaliśmy od Boga jakby w dzierżawie dar życia. W każdego z nas Bóg zainwestował ogromny kapitał. Zaufanie Bogu Właściciel winnicy Pewien człowiek wybudował dużą fabrykę. Gdy wszystko funkcjonowało dobrze, ufając swoim pracownikom, oddał im swoją (…)