Apostołowie konkurowali między sobą. W dzisiejszej Ewangelii ich dążenia wyraża matka synów Zebedeusza. Jezus przeciwstawia się marzeniom o władzy i pierwszeństwie. On ustala inny porządek. W królestwie Bożym, kto chce być pierwszym, musi stać się ostatnim ze wszystkich i sługą wszystkich. Taką postawę odnajdujemy w Jezusie. On, będąc Bogiem, uniżył samego siebie i stał się człowiekiem. On przyszedł nie jako ten, któremu trzeba służyć, ale jako ten, który służy. Chrystus, uniżając się, wysłużył nam zbawienie. Jego uniżenie otworzyło nam drogę do wieczności.

Ironiczna definicja mistycyzmu pokazuje nam, że choć się z niej śmiejemy, to jednak sami poszukujemy znaków, które by przekonywały nas o istnieniu i działaniu Boga. Uczeni w Piśmie i faryzeusze poszukiwali znaków, ale byli na nie zamknięci: nie potrafili uznać nawet tak wielkiego znaku, jakim było Zmartwychwstanie. Eucharystia to nie tylko największy znak, ale wręcz obecność samego Boga wśród nas.

Kim była Maria Magdalena? Pan Jezus uwolnił ją od siedmiu złych duchów – nam także pragnie dawać wolność. Miłości Boga do nas nic nie zmieni. Chrystus poszedł za nas na krzyż. Maria Magdalena trwała przy Panu nawet wtedy, gdy nie czynił cudów, gdy był znieważony i opluty, nawet wtedy, gdy w milczeniu spoczywał w grobie. Nie lękajmy się, gdy Bóg wydaje się daleki i milczący. Nie porzucajmy Go. Po nocy przychodzi poranek zmartwychwstania.

Jakże mocno wzięliśmy sobie do serca słowa „pan szabatu”. Jakże jednocześnie wcale nie przyjęliśmy początku tego zdania, a mianowicie słów: „Bóg jest – Bóg jest Panem szabatu”. Samych siebie uczyniliśmy panami szabatu, daliśmy sobie wolność, by wypoczywać tak, jak tylko nam się zechce, co finalnie wygląda tak, że jesteśmy tylko bardziej zmęczeni. Jakże inaczej słowa o tym, że Bóg jest Panem czasu odpoczynku brzmiały w czasach Jezusa i jakże innym echem odbijają się współcześnie. Zagubiliśmy gdzieś umiejętność odpoczynku i świętowania. Ciągle gdzieś biegniemy. Bóg jest Panem niedzieli i pragnie abyśmy ten dzień oddali Jemu.

W czasie niewola Izraela w Egipcie, w Żydach wzrastała niepewność, czy czasem Bóg nie odwrócił się od nich lub zapomniał o ich istnieniu? Mojżesz powołany, aby wyprowadzi naród wybrany z niewoli. Bóg objawia swoje Imię Mojżeszowi – „Ja jestem, który jestem”. Bóg jest zawsze obecny w życiu swojego Narodu Wybranego. Bóg zapewnia ich, że widzi ich problemy i nie jest na nie obojętny, że chce objawić im swoją moc i uczynić wolnymi. Boża obecność jest dowodem Jego miłości wobec każdego człowieka.

Czasem słyszy się, że Bóg w Starym Testamencie to Bóg karzący, daleki od człowieka. Bóg, widząc cierpienia i nieszczęścia Izraelitów w niewoli egipskiej, wybrał Mojżesza jako narzędzie, którym posłuży się, aby dać wolność uciemiężonemu ludowi. Miłość Boga bywa dla nas niezrozumiała, zwłaszcza kiedy życie nie układa się zgodnie z naszymi planami i zamierzeniami. Miłość Boga jest bezinteresowna i nieodwracalna. Zostaliśmy zanurzeni w tej miłości w chwili chrztu.

Jeśli myślimy o sobie, że nie potrzebujemy niczego zmieniać i naprawiać w swoim zachowaniu wobec ludzi i Boga – wtedy jesteśmy najbardziej podobni do miast, którym Jezus rzekł: Biada! (Mt 11,21). Chrystus jest cierpliwy i nie przestaje pukać do serca zamkniętego przed Nim.

Słowa z dzisiejszej Ewangelii mogą rodzić w nas pewien opór. Gdyż to, co mówi Jezus nie przystaje za bardzo do tego, jak zazwyczaj wyobrażamy sobie Jezusa mówiącego o miłości i pokoju. Miłość domaga się jasnego stanowiska z naszej z strony. Niejednokrotnie rodzi to sprzeciw ze strony rodziców i bliskich. W imię prawdziwej miłości, niektóre słowa muszą paść. Nie jest możliwe przemilczanie, choćby dla zyskania „świętego spokoju”. Miłość i wolność idą ze sobą w parze. Jeżeli nie mam wolności, by powiedzieć o czymś ważnym moim bliskim, to znaczy, że moja miłość do nich nie jest pełna. Miłość niesie ze sobą również pewne trudy, gdy jest rzeczywiście odpowiedzialna. Bo miłość to nie tylko uczucie, ale przede wszystkim decyzja woli.