Król Salomon prosi pokornie Boga o dar serca pełnego rozsądku (1 Krl 3,9). Izraelici za czasów mądrego Salomona stają się potęgą w ówczesnym świecie. Nosimy w sobie tęsknotę za przewodnikiem, który nas uchroni przed manowcami codzienności. Jezus jest Dobrym Pasterzem.

Jeśli uważnie się przyjrzymy dzisiejszej Ewangelii, zauważymy, że Marek nic nie mówi na temat roli nauczania w czasie, gdy Jezus wysyła Apostołów w podróż misyjną. Choć minione wieki przyniosły wiele zmian, jedno wciąż się nie zmienia – zarówno dziś, jak i w czasach działania Apostołów, człowiek potrzebuje świadków Bożej miłości. Świat ogromnie potrzebuje świadectwa – miłości, radości z życia, mądrych wartości.

Zwolniono kiedyś pewnego więźnia. Strażnicy zaprowadzili go na wielką pustynię, pełną głębokich rozpadlin i niebotycznych gór. Kilka zaledwie dostrzegalnych źródeł dostarczało życiodajnej wody. U kresu pustyni wyrastało wspaniałe miasto. Strażnicy rzekli do więźnia: „jesteś wolny. Możesz robić co chcesz”. Wolność w żadnym razie nie oznacza sytuacji, w której „wszystko mi wolno”. Są granice wyznaczane dobrem drugiego. „Kompasem” ofiarowanym nam przez Ojca na drogę naszego życia jest światło Bożego Słowa. Za wielką cenę zostaliśmy odkupieni, a więc należymy do Chrystusa nie do siebie samych i dlatego nie można mówić: „wszystko mi wolno”, to jest bardzo niebezpieczne! Takim „kompasem” może być też świadectwo innych.

Bardzo często wiara kojarzy się tylko i wyłącznie z przykazaniami, których trzeba ściśle przestrzegać, a praktyki religijne uważane są zwykle za coś niezrozumiałego, nudnego i męczącego. Nasze chrześcijaństwo często nie opiera się na żywej wierze, ale na wiedzy o Bogu. Mamy wiadomości teoretyczne o Panu Bogu, ale brakuje nam osobistego doświadczenia spotkania z Bogiem. Lekcje wiary i ufności dają nam bohaterowie dzisiejszej Ewangelii – Jair i kobieta cierpiąca na krwotok.

Opętany przez ducha nieczystego dzięki Jezusowi wrócił do świata ludzi żywych i normalnych. Mieszkańcy Gerazy musieli dokonać wyboru: dwa tysiące świń lub jeden człowiek. Wybrali świnie i dlatego prosili Jezusa, aby opuścił ich miasto. Uważamy się za normalnych chrześcijan: modlimy się, chodzimy w niedzielę do kościoła, pościmy w piątki. Jaka byłaby nasza reakcja, gdyby Chrystus postawił nas w obliczu dokonania wyboru, który wiązałby się z utratą czegoś, co posiadamy i co daje nam poczucie bezpieczeństwa?

Uczniowie idą za Jezusem. Często towarzyszy im lęk czy wątpliwości. Mistrz z Nazaretu zmaga się z ich niewiarą oraz brakiem zaufania. Kiedy na jeziorze szaleje burza, Jezus śpi. Jezus prowadzi z uczniami dialog. W ten sposób wychowuje ich do wiary i ufności w Siebie. Chce pokazać uczniom, że prawdziwym problemem człowieka nie są siły natury grożące śmiercią. A jak my zachowujemy się kiedy coś nie idzie po naszej myśli? Kiedy wiele burz przechodzi przez nasze życie? Czy ufamy Jezusowi czy panikujemy? Czy nie ulegamy lękowi o siebie samych? Pomyślmy, że te same słowa, które Jezus skierował do uczniów, każdego dnia kieruje również do nas, pytając nas: Czemu tak bojaźliwi jesteście? Dlaczego brak wam wiary!

Świętych Tymoteusza i Tytusa łączyła ze św. Pawłem niezwykła więź zbudowana w Chrystusie. Paweł jako ten, który udzielił im chrztu świętego stał się ich ojcem, gdyż zrodził ich dla Chrystusa. Dzisiejsze czytania ukazują nam, jak fundamentalnym i przełomowym wydarzeniem w życiu jest chrzest. Warto dostrzegać ów pozytywny aspekt chrztu świętego, które jest narodzeniem do życia wiecznego w Bogu. Osoba stojąca obok mnie jest moim bratem, siostrą w Chrystusie. Jestem za nią odpowiedzialny. Zjednoczeni wokół Stołu Eucharystycznego jesteśmy wyjątkową wspólnotą, którą jednoczy sam Chrystus.

Jezus wzywa swoich uczniów, aby szli na cały świat, głosili Ewangelię i udzielali chrztu. Św. Paweł gorliwie wypełnił to zadanie. Spotkał na swojej drodze Jezusa, uwierzył w Niego, przyjął chrzest i stał się Jego świadkiem. Jako ludzie ochrzczeni jesteśmy wezwani do głoszenia Ewangelii. Współczesny świat oczekuje od wyznawców Chrystusa prawdziwej wiary, a nie tylko słownych deklaracji. Brak zdecydowanych postaw i świadectwa chrześcijańskiego życia osłabia wspólnotę Kościoła, osłabia nas samych. Mamy być czytelnymi znakami obecności i działania Boga w świecie.