„Potrzeba wiary i pokory, aby uwierzyć, że ta odrośl, ten mały dar, dojdzie do pełni darów Ducha Świętego”. Te słowa Papieża Franciszka są doskonałym komentarzem do dzisiejszej Ewangelii. Żadna cnota nie jest w świecie tak mało ceniona, jak pokora. Jest ona trudną do pojęcia i zrozumienia, a jeszcze trudniejszą do spełnienia. Największym dowodem pokory i miłości Boga był fakt, że posłał na ziemię swojego ukochanego Syna. Bóg-Człowiek urodził się na ziemi i wychował jako człowiek, mający zbawić całą ludzkość.

Dzisiejsze Święto zostało ustanowione przez papieża Pawła VI i wpisane do kalendarza liturgicznego 4 maja 1971. Genezą dzisiejszego święta są słowa św. Jana Ewangelisty z tak zwanego „testamentu krzyża”. Święty Augustyn nazywa Matkę Najświętszą – Matką Członków Chrystusa, bo przez miłość uczestniczyła w nowych narodzinach wiernych w Kościele.

Chrystus nie mógł działać na ziemi bez towarzyszenia tych, którzy mogli dać o Nim świadectwo. Wiara, by mogła być przekazywana dalej, potrzebuje prawdziwych świadków. Świadectwo o Chrystusie nie zamyka się jedynie na kartach Pisma Świętego. Żywe świadectwo to na nowo ukazywanie Chrystusa. Tak jak Chrystus otacza troską swoich świadków takie samo zadanie ma każdy człowiek. Czy moje życie stanowi autentyczne świadectwo o Chrystusie?

W okresie wielkanocnym w liturgii Kościoła wciąż podkreśla się fakt obecności Chrystusa zmartwychwstałego. Chrystus tworzy widzialne struktury Kościoła. Na pierwszego pasterza powołuje św. Piotra. Piotr wcześniej trzykrotnie się wyparł Jezusa, a teraz trzy razy wyznaje Zbawicielowi miłość, większą niż inni apostołowie. Misja św. Piotra jest kontynuowana w jego następcach. W każdym biskupie Rzymu, czyli w każdym papieżu, Piotr w dalszym ciągu jest Skałą, na której Chrystus buduje w tajemniczy sposób swój Kościół.

Jesteśmy dziś świadkami zręcznego wykorzystania nieporozumień pomiędzy stronnictwami żydowskimi. Św. Paweł ukazuje bardzo jasno, że nie ma pośród nich jedności. Z dzisiejszym czytaniem ściśle łączy się Psalm responsoryjny. Idealnie współgra on z fragmentem Mowy eucharystycznej Jezusa Chrystusa, którą dzisiaj cytujemy w Ewangelii św. Jana. Ci, którzy uwierzyli w Jezusa i Jego moc, potrafią bez trudu dostrzec to, co wypływa z nauki i czynów Jezusa Chrystusa. To niezwykle ważne, aby zaprosić Jezusa do swojego serca, by On w nim królował i umacniał nas każdego dnia.

Św. Andrzej Bobola, pracując pośród unitów, dążył do pojednania i jedności chrześcijan. Za swoją posługę i wierność Chrystusowi poniósł śmierć męczeńską 16 maja 1657 r. w Janowie Poleskim. Niebo jest wypełnione uczniami Chrystusa, którzy dzięki ofierze złożonej przez Chrystusa na drzewie krzyża oraz dzięki świadectwu wierności Ewangelii dostąpili zbawienia. Uczniowie Chrystusa powinni trwać w jedności. Jedność uczniów jest znakiem obecności Boga i świadectwem Jego miłości do wszystkich ludzi. Chrystus jest jeden i dlatego pośród Jego uczniów nie może być podziałów. Niekiedy troska o jedność wspólnoty Kościoła domaga się męczeńskiej śmierci.

Cywilizacja śmierci odległa jest od światła Zmartwychwstania. W Zmartwychwstaniu Syna Bożego rozbłyska cywilizacja miłości! Chwała Ojca to życie wieczne dane w Jezusie Chrystusie, to dar życia wiecznego. Życie wieczne to poznanie Boga samego. Zbliżając się do Miłości zostaję Nią przeniknięty i upodabniam się do Niej. W Jezusie Chrystusie, który jest naszą Drogą, odkrywamy dzieło do wypełnienia na ziemi. On jest Słowem Boga, które chrześcijanin stara się przyjąć i zachować.

Jedenastu apostołów i pozostali uczniowie nie mieli odwagi wskazać następcy Judasza, który zdradził Zbawiciela. Po modlitwie do Ducha Świętego o wybór zgodny z wolą Bożą rzucono losy. Wskazany został Maciej, który został dołączony do grona apostolskiego. To sam Bóg wybiera tych, których zechce. Maciej to dar Boga. My też jesteśmy darem Boga dla naszych bliźnich. Jezus Chrystus zaprasza nas do przyjaźni z Nim. Dowodem największej miłości i przyjaźni do ludzi była śmierć Pana Jezusa na krzyżu. Tak wiele otrzymaliśmy od Boga. Bądźmy zatem darem dla innych.