Chrystus, zapowiadając swój powrót do Ojca, poucza apostołów, jak się modlić. Proście, a otrzymacie (J 16,24). Matka zatroskana o dobro małżeństwa przybranej córki, z pełną ufnością ją powierza Bogu. Módlmy się za naszych bliskich. Modlitwa nasza, gdy będzie zgodna z wolą Bożą i przepełniona ufnością, zostanie wysłuchana.

Nie potrafimy odczytywać sensu cierpienia. Brak kierowania się wiarą w codziennych relacjach z innymi może być przyczyną wielu problemów. Grzechy są źródłem smutku. Oczekujemy na Pana w bólu. Znakiem Jego przyjścia będzie radość. Radości, której dawcą jest Bóg, nikt i nic nie może nam odebrać. Źródłem radości jest Eucharystia, medytacja słowa Bożego i sakrament pokuty.

Decyzja św. Pawła o ewangelizacji pogan stanowi przełom w głoszeniu Ewangelii. Którzy we łzach sieją, żąć będą w radości (Ps 126,5) Trud łaski – droga Maryi. To tylko chwila cierpień i śmierci, a potem wieczność triumfu i chwały.

Prawda stanowi fundament ludzkiego życia. Kłamstwo zabiera poczucie bezpieczeństwa i tworzy dystans. Prawda jest niezbędna również w relacji z Bogiem. Człowiek nie jest gotowy aby przyjąć całą prawdę od razu. Wezwanie do poznania prawdy jest zaproszeniem do relacji z Bogiem. Miłość pomiędzy Osobami Trójcy pragnie przenikać wszystko.

Św. Stanisław, biskup i męczennik jest przedstawiony jako dobry pasterz, który w swoim życiu i biskupim posługiwaniu naśladował Jezusa Chrystusa. Św. Stanisław nie znał kompromisu ze złem, co doprowadziło go do męczeńskiej śmierci. Miał jednak świadomość, że tylko w taki sposób należy pełnić urząd biskupa, powierzony mu przez samego Chrystusa. Św. Paweł zaleca czujność wszystkim prezbiterom, którzy są odpowiedzialni za wspólnoty Kościoła. W św. Stanisławie odnajdujemy obraz apostoła doskonale wypełniającego zadania powierzone przez św. Pawła wspólnotom chrześcijańskim. Jako biskup krakowski, św. Stanisław postawił przed sobą szereg zadań, które miał przeprowadzić, by diecezję krakowską przepoić duchem chrześcijańskim. Kroniki mówiące o życiu i działalności św. Stanisława podkreślają, że przez całe życie głosił chwałę Bożą. Św. Stanisław poniósł śmierć za wiarę oraz za obronę prawdziwej i jedynej nauki Chrystusa. Karcąc okrucieństwa króla, stał się wzorem dobrego pasterza, który życie swoje oddał za owce.

Żyjemy w wieku Ducha Świętego. Począwszy od dnia Pięćdziesiątnicy, Duch Święty działa na ziemi w bardzo szczególny sposób. To On daje nam moc do zwycięskiego i owocnego życia. Słowo „Duch” jest tłumaczeniem hebrajskiego „ruah”, które oznacza tchnienie, powietrze, wiatr. „Duch” i „Święty” wyrażają przymioty Boże. Symbole Ducha Świętego to: woda, namaszczenie, ogień, wiatr, pieczęć, włożenie rąk i gołębica. Duch Święty buduje, ożywia i uświęca Kościół. Duch Miłości przywraca ochrzczonym utracone przez grzech podobieństwo Boże i pozwala im żyć w Chrystusie, uczestniczyć w życiu Trójcy Świętej. Dzięki mocy Ducha Świętego możemy przynosić dobre owoce. Są to: „miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie” (Ga 5,22–23).

Kochamy Boga i tęsknimy za życiem w niebie. Bierzemy krzyż, często nie rozumiejąc sensu cierpienia, które znosimy. Wierzymy Bogu i uznajemy Go za naszego Pana i Zbawcę. Największym darem naszego życia jest Bóg. Jesteśmy nienawidzeni, bo nie ulegamy duchowi doczesnego świata. Zgoda na znoszenie prześladowań jest wpisana w naszą duchową i moralną formację.

Jezus daje nam dzisiaj ważną obietnicę – jest ona na tyle ważna, że pojawia się we wszystkich Ewangeliach synoptycznych! Co znaczy: „przyznać się do Jezusa”? Czy chodzi tutaj o słowne potwierdzenie, że jestem chrześcijaninem, czy może znaczy to coś więcej?! Musimy dziś sprostować nasze, chrześcijańskie rozumienie krzyża w kontekście nauczania Jezusa! Krzyż – według ewangelicznego rozumienia – to cierpienie ze względu na relację z Chrystusem! Niesienie krzyża to żadna metafora – to rzeczywistość niezwykle bliska każdego z nas. Krzyż to realne doświadczenie każdego, kto opowiada się za Jezusem… Więcej chrześcijan cierpiało i zginęło z powodu prześladowań w ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat, niż w jakimkolwiek innym okresie historii Kościoła.