Wydarzenia z Betlejem wskazują na posłannictwo Jezusa, które dopełni się przez cierpienie i śmierć na krzyżu. Jan Chrzciciel wskazuje na Jezusa, nie tylko zauważając Jego Mesjańskie zadanie, ale również zwraca uwagę na sposób realizacji powołania. Jesteśmy zaproszeni na „ucztę Baranka”, aby doświadczyć Jego Boskości. Nie możemy sami z siebie nic uczynić, lecz wszystko otrzymujemy od Boga, dawcy wszelkiego dobra. Zaufanie Bogu jest drogą do rozwoju osobowego człowieka.

Bóg zna każdego z nas po imieniu. Bóg objawia nam swoje Imię. Jezus – Baranek ofiarny miłości odkupieńczej.

Znawcy Pisma Świętego wyliczają ponad 300 fragmentów Starego Testamentu, które zapowiadają przyjście Mesjasza. Tęskne wyczekiwanie na Mesjasza jest wyczuwalne w dzisiejszej Ewangelii. Kto ty jesteś? – pytali słuchacze Jana Chrzciciela (J 1,19). Wyznanie, że Jezus jest Mesjaszem, było fundamentem wiary Jego uczniów.

Ewangelia daje nam najskuteczniejszy sposób na najbardziej efektywne życie. Prorokini Anny przez wiele lat oczekiwała pojawienia się Mesjasza. Najlepszym sposobem na życiowy sukces jest modlitwa i post. Modlitwa pomaga nam bezgranicznie zaufać Bogu. Post uczy nas rezygnacji z tego, co oddziela nas od Boga.

Słowo Boże głoszone podczas oktawy Bożego Narodzenia pokazuje miłość Chrystusa. Jego narodziny są znakiem miłości Boga do każdego z nas. Miłość do Boga i miłość do człowieka są nierozłączne: nie można kochać Jezusa i jednocześnie nienawidzić człowieka. Miłość do Jezusa realizuje się poprzez miłość do konkretnego człowieka, a miłość do bliźniego to znak prawdziwej miłości Boga. Chrystus jako miłość jest także światłem. Starzec Symeon nazwał Chrystusa światłem na oświecenie pogan (Łk 2,33). Chrystus jest Światłością świata. Wiara w Chrystusa sprawia, że przechodzimy z ciemności życia w grzechu do prawdziwego światła.

Jezus był prześladowany od momentu przyjścia na świat. Stąd konieczność ucieczki Świętej Rodziny do Egiptu. Młodziankowie są czczeni jako świetlany zastęp męczenników, wychwalający Pana od pierwszych wieków Kościoła. Poprzedzają wszystkich innych, którzy w ciągu stuleci przelali krew za Zbawiciela świata. Obyśmy nigdy nie byli orędownikami zła, a zwłaszcza śmierci niewinnych ludzi.

Zbawczy sens Bożego Narodzenia widzimy w świetle Męki i Zmartwychwstania Jezusa. Apostoł – naoczny świadek zbawczych wydarzeń. Wybór pomiędzy wiarą i niewiarą, ufnością i podejrzliwością, pokorą i pychą, światłem i ciemnością, życiem i śmiercią. Trzeba stanąć „oko w oko” z tajemnicą Wcielenia.

Czekanie Elżbiety i Zachariasza na spełnienie się Bożej obietnicy jest wyrazem ich wierności i zaufania Bogu. Cierpliwe czekanie na wypełnienie się słowa Bożego sprawia, że życie człowieka staje się płodne w ufność, radość i uwielbienie. Zachariasz przechodzi w doświadczaniu słowa Bożego od nieufności, przez radość do uwielbienia. Od niewiary w Boże słowo, do pełnego otwarcia się na Boga przez kontemplację. Widział stan błogosławiony żony, uczestniczył w radości narodzin ich syna. Oglądał dzieła Pana, kontemplował je w radości, wyznał w uwielbieniu. Bóg otwiera serce i usta człowieka do zwiastowania Jego łaskawości (imię Jan oznacza – „Bóg jest łaskawy”) i miłosierdzia.