Jeden jest tylko Bóg, któremu mamy służyć całym swym życiem, wypełniając Jego wolę zawartą w przykazaniach danych Mojżeszowi na Synaju. Jezus Chrystus przyszedł udoskonalić prawo moralne zawarte w Starym Przymierzu. W ten sposób ukazał nam drogę życia prawdziwie chrześcijańskiego.

„Po co żyjemy?” – najważniejsze pytanie w życiu człowieka. Każdy człowiek ma swoją indywidualną, ściśle spersonalizowaną drogę do szczęścia. Cele życia człowieka mogą być „materialistyczne” albo „duchowe”. Bóg stworzył cały świat, aby ten był Jego chwałą. Wszystko, co jest na świecie, ukazuje chwałę Boga, jest jej odzwierciedleniem. Trzeba nam zacząć żyć na miarę naszego powołania do wielkości, która płynie z z owego podobieństwa.

Błogosławieństwa, o których mówi Jezus w Kazaniu na Górze, otwierają nowy etap historii zbawienia. Trzeba podkreślić, że nie jest to kodeks zakazów i nakazów. Są one wezwaniem do zasadniczej zmiany. Błogosławieństwa ukazują, jaką drogę musi przebyć człowiek, aby był szczęśliwym. Błogosławieństwa odsłaniają nowy sposób natchnienia. Błogosławieństwa ukazują sposób, w jaki Bóg patrzy na człowieka. Od strony czysto ludzkiej błogosławieństwa mogą wydawać się paradoksem. Kiedy Bóg błogosławi naszemu życiu odczuwamy, że weszło w nas Boże życie. W nas jest wtedy Boża wola, zamysł, dobroć. Kiedy prosimy Boga o błogosławieństwo, wtedy całe swoje życie zawierzamy Jemu.

W liturgii wspominamy dzisiaj bł. Bogumiła, pochodził ze znakomitego rodu Leszczyków. Kierowany duchem Bożym wstąpił do klasztoru cystersów, gdzie przyjął imię Piotr. Został powołany na biskupa Poznania. Niedługo kierował diecezją, ponieważ już rok później został mianowany metropolitą Gniezna. Dzisiejszy patron zaprasza nas do oddania się medytacji, modlitwie a przede wszystkim wyciszeniu serca. Takie wyciszenie jest przestrzenią działania Boga, jest przestrzenią doświadczenia Jego obecności i mocy.

Cała Księga Tobiasza opowiada o Opatrzności Bożej, o tym jak Bóg czuwa nad ludźmi, którzy są mu wierni. Dzisiejszy psalm bardzo dobrze koresponduje z czytaniem z Księgi Tobiasza. Bóg każdego dnia troszczy się o nas. Często nie dostrzegamy dobra, którym obdarza nas Bóg – jesteśmy ślepi tak jak Tobiasz. Prośmy Boga, aby otworzył nasze oczy.

Dzisiejsze święto Jezusa Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana jest owocem Roku Kapłańskiego, który przeżywaliśmy w latach 2009/2010. Żaden człowiek sam, o własnych siłach, nie może sprawić, że drugi człowiek nawiąże kontakt z Bogiem. Zły duch nierzadko i mocno uderza w pasterzy, by w ten sposób zniszczyć i rozproszyć owczarnię. Kapłaństwo Chrystusa jest nieprzemijające, ale jak każda niezasłużona łaska wymaga odpowiedzi i współpracy człowieka.

Sara czuła się kimś przeklętym. Bardzo mocno przeżywała swoją sytuację; zamknęła się w „górnej izbie swego domu” i tam modliła się, o zdjęcie swego przekleństwa. „Izba na górze” to w kulturze hebrajskiej pokój gościnny, albo pokój modlitwy. Ludzie w obliczu jakiś trudnych sytuacji życiowych, zamykają się na Boga, obrażając się na Niego. W takich sytuacjach trzeba wejść do swojej „izby na górze” i modlić się, walczyć o błogosławieństwo Boga.

Rozmówcy wyrażają podziw wobec Jezusa. Początek dialogu – dziś preferowane sposoby prowadzenia rozmowy. Zdobyć i „oswoić” rozmówcę, a potem przejść do istoty spraw; Wysługiwanie się innymi. Bóg zna człowieka i nie można Go oszukać. Wyznawca Chrystusa musi żyć dla świata i dla Boga. Potrzebna cnota roztropności.