IV Niedziela Wielkanocna ks. Jan Augustynowicz Dz 2,14a.36–41; 1 P 2,20b–25; J 10,1–10 W skrócie: Maria Homerska wspomina postawę księdza Jerzego Popiełuszki i umiejętność dzielenia się z ludźmi ostatnią kromką chleba. Refleksja człowieka powołanego do stanu duchownego, o tym jak na jego wybory życiowe wpłynęła szczera pobożność jego ojca. Wielu młodych ludzi odrzuca powołanie do służby Bożej, tak jak młodzieniec z Ewangelii, który nie umiał porzucić swoich dóbr i pójść za Jezusem. Pasterz i Brama Wspomnienie o ks. Jerzym Popiełuszce Maria Homerska tak wspomina męczennika „Solidarności”, ks. Jerzego Popiełuszkę: Kiedyś przyszłam do księdza Jerzego w jego porze obiadowej. Zresztą nie miał wyznaczonej pory obiadowej. Nie miał na to czasu. W ogóle nie (…)

IV Niedziela Wielkanocna ks. Janusz Stańczuk Dz 2,14a.36–41; 1 P 2,20b–25; J 10,1–10 W skrócie: Od najdawniejszych czasów ludzie zastanawiali się, co się dzieje z człowiekiem po śmierci? W przeciwieństwie do wszystkich innych religii – Chrystus udowodnił, że panuje nad życiem i śmiercią. Jezus Chrystus jest Bramą, dzięki której wchodzimy do nieba. Chrystus nie tylko wskazuje nam drogę, ale również ułatwia przejście. Należy przygotować: – dwa długie drążki (k?e), które będą pełniły rolę bramy, – jedną lub dwie puste butelki, – nagrody dla zwycięzców konkursu. Chrystus jest Bramą Gdzie jest niebo? Dziś w Ewangelii Jezus zdradza nam piękną tajemnicę, wyjaśnia cel swojej misji na ziemi. Pragnie zebrać swoje owce, czyli uczniów, i przeprowadzić bezpieczną drogą do (…)

Czwartek III Tygodnia Wielkanocnego Uroczystość św. Stanisława, biskupa i męczennika ks. Jan Augustynowicz Dz 20,17–18a.28–32.36; Rz 8,31b–39; J 10,11–16 W skrócie: Dzisiaj, 8 maja, obchodzimy uroczystość świętego Stanisława, biskupa i męczennika, patrona Polski. To on od ponad dziewięciuset lat wychowuje nasz naród swym doskonałym przykładem i chwalebnym męczeństwem. Św. Stanisław ze Szczepanowa, biskup krakowski żył w latach 1030–1079. Była to wybitna osobowość. Zdecydowanie popierał reformy, przeprowadzane w Kościele przez św. Grzegorza VII. Dzięki poparciu Bolesława Śmiałego udało się wskrzesić metropolię gnieźnieńską i w ten sposób uniezależnić Polskę od metropolii magdeburskiej. Sławny orędownik naszej Ojczyzny Św. Stanisław ze Szczepanowa Ks. Adam (…)

III Niedziela Wielkanocna ks. Sylwester Matusiak Dz 2,14.22–28; Ps 16; 1 P 1,17–21; Łk 24,13–35 W skrócie: Wydarzenia opisane w Ewangelii rozgrywają się na drodze między Jerozolimą a Emaus, wioską oddaloną od stolicy o około 60 stadiów (11 km). Wszystko dzieje się w pierwszym dniu tygodnia, a więc w dniu zmartwychwstania Jezusa. Gdy dwaj uczniowie opuszczają Jerozolimę, wiedzą od kobiet, że grób jest pusty. Oczywiście nie wierzą im. W czasie drogi do uczniów dołącza się Jezus. Uczniowie jednak Go nie rozpoznają. Dopiero gest łamania chleba otwiera im oczy i rozpoznają swojego Mistrza. Obecność Chrystusa Zwątpienie „Miałam problemy w domu, kłopoty ze zdrowiem, widziałam tylko siebie i swoje troski. Zaczęłam też wątpić w modlitwę, w jej moc, coraz mniej rozumiałam z tego, co (…)

III Niedziela Wielkanocna ks. Tomasz Opaliński Dz 2,14.22–28; Ps 16; 1 P 1,17–21; Łk 24,13–35 W skrócie: Uczniowie idący do Emaus to ludzie, którzy stracili nadzieję. Mieli ją, bo przecież mówili: A myśmy się spodziewali – ale im ją odebrano, zab?ając Tego, po którym spodziewali się tak wiele My również często jesteśmy w takiej sytuacji, w której coś odbiera nam nadzieję: brak perspektyw, trudna sytuacja rodzinna, materialna. Przypominamy uczniów idących do Emaus: nasza nadzieja zgasła, bo ile razy można się zawieść? Teraz już się niczego nie spodziewamy. Apostołowie rozpoznali idącego przy nich Jezusa – ale rozpoznali Go dopiero przy łamaniu chleba. Pytają: Czy serce nie pałało w nas? Dopiero spotkanie przy łamaniu chleba wskrzesiło ich nadzieję, dodało im sił tak, że pędem wrócili do Jerozolimy, opowiadając, co ich spotkało. Rozpoznać Go przy łamaniu chleba

III Niedziela Wielkanocna ks. Janusz Stańczuk Dz 2,14.22–28; Ps 16; 1 P 1,17–21; Łk 24,13–35 W skrócie: Często przy lekturze tej Ewangelii zadajemy sobie to samo pytanie: „Dlaczego uczniowie nie mogli rozpoznać Jezusa?”. Uczniowie wędrujący do Emaus są symbolem całej ludzkości, która nieustannie czegoś poszukuje albo przed czymś ucieka. Bez lektury Biblii trudno znaleźć dobrą drogę życia. Należy przygotować: – dziewięć kopert w trzech różnych kolorach (np. trzy białe, trzy niebieskie, trzy zielone), – teksty poleceń do wykonania, ukryte w kopertach, wzorowane na poniższej homilii, – Biblię, – jedną nagrodę. Wyjaśniał im Pisma Dlaczego Go nie poznali? Często przy (…)

Uroczystość Najświętszej Maryi Panny, Królowej Polski ks. Dariusz Kwiatkowski Ap 11,19a; 12,1.3–6a.10ab; Kol 1,12–16; J 19,25–27 W skrócie: W „Potopie” Henryka Sienkiewicza znajdujemy piękny literacki opis ślubów złożonych Maryi przez króla Jana Kazimierza. Grzegorz z Sambora już w XIV w. nazwał Maryję Królową Polski i Polaków. Tytuł się przyjął, zwłaszcza po zwycięstwie odniesionym nad Szwedami, które przypisywano wstawiennictwu Maryi. Król Jan Kazimierz 1 kwietnia 1656 r. w katedrze lwowskiej obrał Maryję za Królową swoich państw, a Królestwo Polskie polecił Jej szczególnej obronie. Od czasów zwycięstwa nad Szwedami Jasna Góra z cudownym obrazem Czarnej Madonny, czczonej jako Królowa Polski, stała się duchową stolicą Polski. Miejsce to nabierało szczególnego znaczenia w czasach trudnych, a więc w okresie rozbiorów czy wojen. W 1924 r. papież Pius XI na prośbę narodu polskiego zezwolił na ustanowienie osobnego święta Matki (…)

Uroczystość Najświętszej Maryi Panny, Królowej Polski ks. Tomasz Opaliński Ap 11.19a; 12,1.3–6a.10ab; Jdt 13; Kol 1,12–16; J 19,25–27 W skrócie: Kim jest królowa? Z tym tytułem kojarzą się nam zamierzchłe czasy, kiedy prawie wszystkie państwa były królestwami, albo któraś z niewielu pozostałych jeszcze monarchii. Maryję nazywamy Królową Polski. Skąd wziął się ten tytuł? Ma on swoje uzasadnienie historyczne – nie tylko w zamierzchłych czasach, ale również w historii najnowszej. Jakie jest uzasadnienie tego tytułu? Co on znaczy zwłaszcza dla nas, młodych? Po pierwsze – pokazuje, że wiara nie jest jedynie sprawą prywatną, ale ma swoje odniesienia społeczne. Po drugie: uznać Maryję za królową oznacza nie tylko umieścić ją na sztandarach, ale „wziąć ją do siebie”. Po trzecie, nazywać Ją królową oznacza uznać nie tylko Jej bliskość jako Matki, ale również Jej moc w pomaganiu tym, którzy uznają Jej panowanie. Św. Jan Paweł II podczas Apelu Jasnogórskiego w 1983 r. (…)