Wiara Maryi kazała jej towarzyszyć Jezusowi przez całe ziemskie życie i zawsze być obok Niego, nawet wtedy, kiedy umierał na krzyżu. U kolebki rodzącego się z tajemnicy paschalnej Chrystusowego Kościoła staje Jezusowa Matka. Jest wśród uczniów w Wieczerniku trwających na modlitwie przed zesłaniem Ducha Świętego. Prośmy Matkę Kościoła o orędownictwo w sprawach Mistycznego Ciała Chrystusa i w naszych osobistych. Ona nikogo nie zawiedzie.

Bardzo modne we współczesnym świecie jest hasło: „bądź sobą”. Człowiek szuka czegoś, czym będzie mógł innych zaszokować. Równocześnie mamy także taką tendencję do naśladowania innych. Bóg chce, abyśmy przed Nim byli sobą, abyśmy zaakceptowali to, jakimi nas stworzył i abyśmy wypełnili Jego zamysł, co do naszego życia.

Dynamika scen ewangelicznych przed i po zmartwychwstaniu zmienia się: z pełnej energii i ruchu na pełną spokoju i wyciszenia. W takiej atmosferze rozpoczyna się dialog Piotra z Jezusem – bardzo intymna rozmowa o miłości i oddaniu – tak po prostu: przy śniadaniu nad brzegiem jeziora! Bóg zaprasza nas do dialogu, ale by mógł on zaistnieć, musimy szukać w naszej codzienności chwil i miejsc, które nas uspokoją, wyciszą i stworzą przestrzeń na spotkanie z Panem.

„Nie przypuszczam, ale jestem pewien, że pójdę do nieba” – mówił w obliczu męczeńskiej śmierci św. Justyn, dzisiejszy patron, wielki starożytny filozof, który w Chrystusie i w wierze chrześcijańskiej odnalazł pełnię Prawdy. Justyn zdecydowanie występował przeciwko prześladowaniu chrześcijan. Publicznie oskarżał i potępiał bezwzględnych oprawców. Zapłacił za to życiem. Stracił doczesne, zyskał wieczne. W czasie ostatniej wieczerzy Jezus modlił się o jedność tych, którzy w Niego wierzą i będą wierzyć. Modlił się więc także za nas, bo tak naprawdę sami z siebie nie umiemy budować jedności. Potrzebujemy Chrystusa.

Maryja przychodzi do Elżbiety i śpiewa hymn. Pojawia się on w kontekście narodzin Jezusa. Aby zrozumieć Magnificat, trzeba doświadczyć tego stanu ducha, jaki wyraża pieśń. Należy śpiewać pieśń z Maryją i z całym Kościołem. Czynić swoim to, co ta pieśń objawia. Dusza jest tym, co ożywia ciało. Jest życiem człowieka. Magnificat to przebywanie z Bogiem. Jest bezpośrednim spotkaniem. To duch i dusza spotyka się z Bogiem. Magnificat jest medytacją Kościoła na temat mijającego dnia. Każdy dzień jest dniem historii, w której działa Bóg. Śpiewając Magnificat uświadamiamy sobie, że Bóg dziś stał się moim zbawieniem.

W liturgicznym czasie między Wniebowstąpieniem a Zesłaniem Ducha Świętego patrzymy na Jezusa, który żegna się z uczniami, zostawiając im dzieło, którego dokonał – aby je przekazywali dalej. Paweł Apostoł u schyłku swojego życia także ma świadomość dopełnionego dzieła. Jaki mam udział w przekazywaniu Ewangelii? Czy będę mieć świadomość wypełnionego dzieła, gdy będę odchodził?

Czas po Wniebowstąpieniu – modlitwa oczekiwania na Moc z wysoka. Wieczernik dzień przed Męką Pana Jezusa – zapowiedź zagubienia i rozproszenia apostołów. Droga wiary jest ciągłą próbą wierności i świadectwem.

Apollos z Aleksandrii uchodził za człowieka bardzo wykształconego. Miał z pewnością imponującą wiedzę o tym, co działo się w Galilei i w Jerozolimie. Być może był uczniem Jana Chrzciciela. Apollos znał „chrzest Janowy”, przyjął wezwanie do nawrócenia i żalu za grzechy, ale potrzebował duchowo doświadczyć, że Chrystus te grzechy poniósł na krzyż. To duchowe doświadczenie sprawiło, że od wiedzy przeszedł do wiary. Módlmy się za nas i za wszystkich szczerze poszukujących prawdy o Chrystusie, aby w wierze doświadczyli Jego zbawczej obecności.