Być wdzięcznym – to postawa tego, kto kocha Boga. Maryja skupia się na Dawcy. Wdzięczność porządkuje serce i umysł. Hymn wdzięczności obejmuje całą historię zbawienia. Wdzięczność to najlepsza terapia na nasze czasy. Wdzięczność praktykowana: Ignacy Loyola rozpoczynał codzienny rachunek sumienia od dziękczynienia Bogu.

Nadchodzi Chrystus – Zbawiciel ludzi i świata. Adwent służy przygotowaniu się na Jego przyjęcie. Chrystus ukazuje Boga jako miłującego Ojca. Logika nakazywała, aby Maryja zajęła się przygotowaniem pieluch i ubrań dla dziecka, tymczasem Ona przybyła do Elżbiety, aby jej służyć pomocą. Maryja uczy nas właściwego przeżywania Adwentu. Ona zapowiada dzieło Jezusa, który przyszedł, aby nam służyć i dać nam zbawienie. Uczyńmy ostatnie dni Adwentu radosnym oczekiwaniem na Pana.

Spośród wielu elementów działania ludzkiego organizmu bodajże największą tajemnicą jest łono matki, w którym zaczyna się rozwijać nienarodzone dziecko. Opowieść o Zwiastowaniu wpisuje się w wielką tradycję biblijnego zadziwienia nad cudem nowego życia. Bóg posłał na świat swego Syna i począł się On w łonie Maryi za sprawą Ducha Świętego. Obraz matczynego łona, które jest optymalnym środowiskiem dla ochrony ludzkiego życia, ma w sobie coś ze świętości Boga, który otacza nas swoją miłością i troskliwością. Obyśmy szanowali świętość ludzkiego życia.

Elżbieta i Zachariasz – bliscy krewni Najświętszej Maryi Panny – byli bezdzietni. Słabnąca wiara Zachariasza. Maryja – Matka nadziei niezawodnej. Święta Bożego Narodzenia wypełniają radością nasze domy, bo Bóg – mówiąc słowami św. Elżbiety – wejrzał łaskawie i zdjął z nas hańbę, i dał nam swego Syna, abyśmy mieli życie.

Czas Adwentu jest poświęcony głównie Maryi, Jej oczekiwaniu na narodziny Jezusa. Mało miejsca poświęca się w Kościele św. Józefowi. Nie ma w Piśmie Świętym ani jednego słowa wypowiedzianego przez św. Józefa. Był człowiekiem czynu, a nie pustych deklaracji. Józef we śnie spotkał anioła i po obudzeniu od razu zrobił to, co mu anioł polecił. Potrzeba nam wszystkim uczyć się postawy od św. Józefa.

Dzisiejszym przewodnikiem po drodze Adwentu jest prorok Eliasz, którego Opatrzność wybrała do nawrócenia Izraela. Prorok Eliasz głosi słowo Boże, stając się tubą Bożą. Wzywa do wierności przymierzu, które zawarli Izraelici pod Synajem, a o którym w dobrobycie zapominają. Adwent jest czasem rachunku sumienia. Nasze zwycięstwo w Adwencie polega na nieustannej pracy nad sobą i pięknym świadectwie chrześcijańskiego życia.

W Adwencie chcemy znaleźć czas, aby się zatrzymać. Bóg, który mówi: „Jestem”. Bóg zawsze ma czas dla mnie. Tam, gdzie odrzuca się Stwórcę, zamiera także stworzenie. Krótki rachunek sumienia.

Ludzie nie podziwiali Jana za jego rzeczywiste zasługi – w ich oczach był jedynie bohaterem przeciwstawiającym się faryzeuszom i płomiennym kaznodzieją – dlatego Jezus próbuje im wytłumaczyć, co jest jego prawdziwą wielkością: osobista świętość. Jednym z takich „gwałtowników” był dzisiejszy patron – św. Jana od Krzyża. Św. Jan nie poddał się mimo więzienia czy degradacji – do końca swoich dni był wojownikiem Pana.