Koniec roku liturgicznego naznaczony jest czuwaniem i oczekiwaniem na przyjście Syna Człowieczego. Jezus pozostał z nami w Eucharystii. Pielęgnujmy bezcenny dar modlitwy.

Otoczeni jesteśmy rzeczami przemijalnymi i trwałymi. Ani drugi człowiek ani relacja międzyosobowa nie mogą stać się bożkiem. Otrzymaliśmy Ducha Świętego i dar rozumu, abyśmy umieli rozeznać między tym, co wieczne, a tym, co przemijalne, i abyśmy nie stracili orientacji w codzienności. Człowiek w swej istocie został stworzony do wieczności. Słowo, które stało się ciałem, nigdy nie przeminie. Tutaj znajduje się źródło i fundament nieprzemijających wartości, a także klucz do właściwego odczytywania wydarzeń.

Współczesna wizja rekrutacji na ucznia Jezusa. Krótka chwila wystarczyła Jezusowi, by dostrzegł w rybakach drzemiący potencjał. Radykalne porzucenie sieci obrazem atrakcyjności oferty złożonej przez Jezusa. Gotowość człowieka do radykalnej zmiany życia. Porzucenie analizy i kalkulowania na rzecz pełnej ufności decyzji.

Dlaczego młodzi ludzie nie chcą słuchać Dobrej Nowiny? Dlaczego odrzucają i nie akceptują uczących religii? Prześladowania i przeciwności wpisane są w codzienne życie wyznawców Chrystusa. Tak jak prześladowano Jego, tak na przestrzeni wieków są prześladowani i zabijani Jego uczniowie. Chrystus wzywa, abyśmy się nie lękali prześladowców, co staje się zrozumiałe w perspektywie życia wiecznego, do którego jesteśmy powołani. Warunkiem odziedziczenia tego życia jest wierność Chrystusowi.

O wielkich mocarstwach, które stoją na krawędzi rozpadu i ruiny, mówi się często: „kolos na glinianych nogach”. Trzeba przyglądać się fundamentom, na których buduje się nie tylko mocarstwa, ale osobiste życie każdego z nas. Proroctwo Daniela zawiera zapowiedź królestwa Bożego. Opowieść o kolosie na glinianych nogach przypomina nam prawdę o Bożym działaniu w historii zbawienia. Niekiedy drobne na pozór zdarzenia mogą uruchomić lawinę, której nikt się nie spodziewał.

Potrzeba posiadania wynika z poczucia bezpieczeństwa oraz przyzwyczajenia. Dążenie do posiadania jest złe wówczas, kiedy przysłania inne cele w życiu. Uboga wdowa, która oddaje wszystko co ma. Gotowość wdowy do porzucenia wszystkiego i zaufania Bogu. Jezus wzywa człowieka do zaufania Mu tak, jak zrobiła to wdowa.

Umieranie chorego człowieka stało się inspiracją do modlitwy i pytania o tajemnicę śmierci. Choć saduceusze deklarują niewiarę w zmartwychwstanie, to możemy przypuszczać, że problem życia po śmierci niepokoił ich w głębi serc. Chrystus wskazuje na zmartwychwstanie jako konsekwencję dobrego życia.

Św. Jan Paweł II powiedział: „Kościół mój widzę ogromny, wielkie duchowe przestrzenie, ludzie je pełnią i cienie”. Kościół to wspólnota ludzi wierzących, którzy są skupieni wokół Jezusa i dążą do zbawienia. Świadectwo o Chrystusie w Kościele daje Duch Święty – Duch Prawdy. Kościół ma więc za zadanie kierowanie całej ludzkości w stronę tajemnicy Chrystusa. Przygotowuje nas na Jego powtórne przyjście. Kościół jest zbudowany na Ewangelii. Jego niewidzialną głową jest Chrystus, a widzialną biskup Rzymu – papież.