XV Niedziela zwykła ks. Sylwester Matusiak Łk 10,25–37 Miłosierny Samarytanin Reakcja kapłana, lewity i Samarytanina W samym środku przypowieści o miłosiernym Samarytaninie znajduje się to krótkie i jakże proste zdanie: A gdy go zobaczył, wzruszył się głęboko (Łk 10,33). Kapłan i lewita również widzieli rannego człowieka na skraju drogi, ale ich reakcja była odmienna. Obaj zobaczyli go i ominęli. Dlaczego zachowali się tak obojętnie? Co nimi kierowało? Czy byli ludźmi bez serca? Być może przestraszyli się krwi; może obawiali się, że to jakaś zasadzka; może nie chcieli plamić sobie rąk; może nie chcieli przed nikim się tłumaczyć; może uznali rannego za trupa; a może po prostu bardzo się śpieszyli? Tego nie wiemy.

XV Niedziela zwykła ks. Janusz Stańczuk Łk 10,25–37 Najważniejsze pytanie Wiele ważnych pytań Człowiek, który rozmawia dziś z Jezusem, nie miał chyba najlepszych intencji. Ewangelia wyraźnie zaznacza, że przyszedł, aby wystawić Jezusa na próbę, czyli złapać Go na jakimś niewłaściwym słowie. Tym niemniej rozpoczyna swoją rozmowę od bardzo ważnego pytania, a Jezus podejmuje rozmowę. Na świecie jest sporo ważnych pytań. W telewizji, w gazecie, w Internecie ciągle padają jakieś pytania. Ludzie dyskutują bardzo zapalczywie: „Dlaczego wymarły dinozaury? Jak powstał Wszechświat i kiedy będzie koniec świata?”. Inni kłócą się o politykę. Jeszcze inni o to, który samochód jest najlepszy. Jeszcze inni – czy lepiej budować elektrownie atomowe, czy panele słoneczne. Inni zgłębiają tajemnice historii: „Co by (…)

XIV Niedziela zwykła ks. Dariusz Kwiatkowski Iz 66,10–14c; Ga 6,14–18; Łk 10,1–12.17–20 Wybrani do głoszenia Ewangelii Powołanie i wybranie Słowo Boże pierwszej niedzieli wakacji podejmuje tematy wybrania, powołania oraz misji. Zwykle wtedy myślimy o powołaniu do życia kapłańskiego i zakonnego.  Jednocześnie nie odnosimy tego słowa do nassamych i do naszego życia. Tymczasem wszyscy jesteśmy wybrani i powołani do wypełnienia określonej misji. Dlatego otwórzmy się na słowo, które Bóg kieruje do nas wszystkich. Naród Wybrany Być wybranym i powołanym przez Boga! Szczęśliwy był naród izraelski wybrany i powołany przez Boga. Możemy zazdrościć Izraelitom, że widzieli tak wiele znaków miłości Boga, kiedy (…)

XIV Niedziela zwykła ks. Tomasz Opaliński Iz 66,10–14c; Ga 6,14–18; Łk 10,1–12.17–20 Wakacyjne apostolstwo uśmiechu Smutne chrześc?aństwo? „Tatusiu, a czy nasz koń jest chrześc?aninem?” – pyta malec tatę. Oczywiście, najlepszym sposobem odpowiedzi na takie pytania jest pytanie, więc reakcja taty była do przewidzenia: „A dlaczego pytasz?”. „A bo on zawsze jest smutny i ma spuszczony łeb”. Często chrześc?aństwo kojarzy nam się – jak temu malcowi – z cierpiętnictwem, z byciem smutnym. Przemawia za tym powaga kościołów, zasady, które od dzieciństwa nam wpajano. Ale umiejętność skupienia i powagi na modlitwie wcale nie kłóci się z radością chrześc?ańską. Wręcz przeciwnie – zakłada ją i jej wymaga. Stare przysłowie powiada, że (…)

XIV Niedziela zwykła ks. Janusz Stańczuk Łk 10,1–9 Owce i wilki Pierwsza próba Pan Jezus chciał się chyba przekonać, czy uczniowie, którzy słuchają Jego nauki, będą umieli zanieść tę naukę innym ludziom. Uczniowie zaś dopiero musieli przekonać się sami, czy zdołają wypełnić misję Zbawiciela. Na pierwszy rzut oka misja nie wydaje się trudna. Trzeba iść i głosić królestwo Boże. Apostołowie otrzymali nawet przywilej uzdrawiania ludzi. Ale z drugiej strony obowiązywały ich pewne zasady: nie można gromadzić pieniędzy, trzeba mieszkać tam, gdzie człowieka wpuszczą i jeść to, co mu zaproponują. Nie będzie wcześniejszych rezerwacji w hotelu ani przesiadywania w restauracji nad kartą dań. A co najważniejsze – Jezus od razu zastrzegł, że trzeba iść do ludzi trudnych, groźnych, niesympatycznych. Nazywa ludzi wilkami. Wszyscy wiemy, że wilk to (…)

XIII Niedziela zwykła ks. Zenon Hanas 1 Krl 19,16b.19–21; Ga 5,1.13–18; Łk 9,51–62 Gdzie jest moja Jerozolima? Kariera państwowa w Rzymie Podjął najważniejszą życiową decyzję. Wybrał cel, do którego miała zmierzać Jego cała życiowa droga. I wyruszył w stronę tego celu. Powoli, konsekwentnie, dzień po dniu, krok po kroku. Nie wybrał się w kierunku Rzymu, do stolicy imperium. Tam można by zrobić wspaniałą karierę. Potrzebni byli elokwentni mówcy, błyskotliwi adwokaci, kompetentni przywódcy. Wystarczyło mieć odrobinę inteligencji i dobre koneksje, aby się wspinać po szczeblach kariery. Jako zarządca jakiejś prowincji mógłby dokonać tyle dobra i ustanowić wzór, jak tworzyć idealne państwo. Ale On nie był zainteresowany władzą i robieniem politycznej kariery.

XIII Niedziela zwykła ks. Tadeusz Polak 1 Krl 19,16b.19–21; Ga 5,1.13–18; Łk 9,51–62 Ku wolności wyswobodził nas Chrystus „Pójdź za Mną” Spotykamy się w ostatnią niedzielę miesiąca poświęconego Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Pan Jezus mówi w dzisiejszej Ewangelii do każdego z nas: Pójdź za Mną (Łk 9,59). Dokąd mamy iść za naszym Panem i Zbawicielem? Tylko Jezus jest Drogą do celu ostatecznego  naszej wędrówki, bo On jest Życiem, które nie znakresu. Święci w niebie Nasza ojczyzna jest w niebie – mówi św. Paweł, a potwierdzają tę prawdę święci, którzy ukazują nam cel naszej ziemskiej pielgrzymki. Trzy tygodnie temu przeżyliśmy wielki dzień beatyfikacji księdza (…)

XIII Niedziela zwykła ks. Janusz Stańczuk Łk 9,51–62 Cierpliwość i przebaczenie Samarytanie i Żydzi Dzisiejszy fragment Ewangelii składa się z kilku osobnych wypowiedzi i wydarzeń. Mają pewną wspólną cechę. Ciekawy jestem, czy potraficie ją zauważyć. Nikt? Wszystkie mówią coś o uczniach Jezusa: jakimi są i jakimi chętnie widziałby ich Jezus. Zatrzymajmy się dziś tylko na pierwszej scenie. Pan Jezus wędruje z apostołami do Jerozolimy, stolicy kraju. Wędrowali z Galilei, która była ich rodzinną prowincją. Taka wędrówka trwała trzy, cztery dni. Najkrótsza droga z Galilei do Jerozolimy prowadziła przez wioski Samarytan. To był naród, który osiedlił się w tej okolicy w (…)