W dzisiejszej Ewangelii słyszymy wskazanie Jezusa: „Niech będą przepasane biodra wasze i zapalone pochodnie”. Te słowa przypominają nam o tym, że jesteśmy ludźmi oczekiwania, oczekiwania na powtórne przyjście naszego Zbawiciela. KKK o Kościele pielgrzymującym. Nasze ziemskie życie jest nieustanną pielgrzymką zmierzającą do domu Ojca. Jesteśmy w drodze i nie wiemy, kiedy osiągniemy cel.

„Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie” – tak św. Jan Paweł II wołał w Ełku. „Nie zatwardzajmy serc, gdy słyszymy «krzyk biednych». Starajmy się usłyszeć to wołanie. Starajmy się tak postępować i tak żyć, by nikomu w naszej Ojczyźnie nie brakło dachu nad głową i chleba na stole. Być bogatym przed Bogiem to nic innego jak być bogatym w dobre uczynki. Ubogi to ten, kto pokłada ufność w Bogu, którego serce jest u Boga.

Często wiara jest kojarzona z przykazaniami i zakazami, a praktyki religijne uważamy za zło konieczne. Nasze chrześcijaństwo zbyt rzadko opiera się na żywej wierze. Mamy dobre wiadomości teoretyczne o Panu Bogu, ale brakuje nam osobistego doświadczenia spotkania z Bogiem. Bogu trzeba zaufać. Takiej wiary uczy nas Abraham, który uwierzył wbrew nadziei.

W naszym życiu pojawiają się różne lęki. Są one często spowodowane przez innych ludzi lub naszą wyobraźnię. Chrystus wskazuje na Szatana, jako na jedyne słuszne źródło leku. Człowiek powinien w jego istnienie wierzyć. Prawdziwe i całkowite przyjęcie Chrystusa jako przyjaciela staje się prawdziwą obroną przed zatraceniem w piekle.

Jezus krytykuje uczonych w Prawie głównie za to, że skrzywdzili ludzką wiedzą. Zamiast wyjaśniać znaczenie Pisma, aby ludzie mogli na tym skorzystać, uczynili Pismo jeszcze trudniejszym do zrozumienia. I my również zastanówmy się nad naszą wiedzą. Najlepsza wiedza to ta, która przybliża do prawdy. Wiedza jest niezwykłym darem i skarbem, o który warto zabiegać – jednak źle wykorzystana może przysporzyć wielu problemów. Cóż z tego, że już starożytni potrafili przewidzieć zaćmienia słońca lub księżyca, jeśli zamiast tłumaczyć ludziom to zjawisko jako naturalne, wykorzystywali swą wiedzę, by straszyć i wywierać wpływ.

Św. Łukasz był towarzyszem i współpracownikiem św. Pawła Apostoła, uczestnikiem jego wypraw misyjnych, lekarzem, autorem trzeciej Ewangelii i Dziejów Apostolskich. Nie należał do grona dwunastu apostołów, ale jest wiarygodnym świadkiem Jezusa Chrystusa. Św. Łukasz jest piewcą dobroci Jezusa. Podkreślał też rolę kobiet, które pomagają Jezusowi w głoszeniu Dobrej Nowiny, troszcząc się o Jego doczesne potrzeby. Najświętsza Maryja Panna stanowi dla wierzących niedościgły przykład życia bezgranicznie oddanego Bogu. Jako medyk z zawodu, św. Łukasz jest patronem lekarzy i wszystkich pracowników służby zdrowia.

Cel zaproszenia Jezusa do siebie. Praktyki życiowe, które utwierdzają w faryzeizmie. Lęk przed własnym grzechem rodzi obłudę. Konieczność uwierzenia, że Jezus przebaczy mi grzechy. Troska o rozwój sumienia.

Eucharystia szczytem i źródłem życia Kościoła. Znaki obecności niewidzialnego Boga. Żądanie znaku a prośba o cud. Jezus jest obrazem Boga niewidzialnego.