XXX Niedziela zwykła Uroczystość rocznicy konsekracji kościoła własnego ks. Zenon Hanas 1 Krl 8,22–23.27–30; 1 Kor 3,9b–11.16–17; Mt 16,13–19 W skrócie: Grupa przyjaciół buduje w ukryciu, w lesie, małą chatkę. Jest to tajemnicze miejsce ich spotkań. W chwilach trudnych i niebezpiecznych można w nim znaleźć ratunek i bezpieczeństwo. Wokół leśnej chatki tworzy się solidarna wspólnota przyjaciół. Jeden może polegać na drugim, gdyż łączy ich wspólna tajemnica. Filmowy motyw „małej leśnej chatki” to symbol miejsca, którego każdy z nas potrzebuje do rozwoju i do osiągnięcia pełni życia. Prawdą jest, że wszyscy – młodzi i starsi – nieustannie poszukujemy miejsc, w których możemy doznać bezpieczeństwa i bliskiej wspólnoty. Święto poświęcenia naszego parafialnego kościoła zaprasza nas do tego, abyśmy spojrzeli na ten kościół jako na jeden z wielu tysięcy, w których co niedziela gromadzą (…)

XXX Niedziela zwykła ks. Janusz Stańczuk Syr 35,12-14.16-18; 2 Tm 4,6-9.16-18; Łk 18,9–14 W skrócie: Wszyscy ludzie są obdarowywani przez Boga sprawiedliwe, ale tylko niektórzy potrafią za to sprawiedliwie podziękować. Wiele osób zbyt wiele zasług przypisuje sobie samym. Ile osób świadomie i głęboko przeżywa akt pokuty na początku Mszy św.? Pan Bóg oczekuje od nas nie tylko pamiętania i przepraszania za konkretne grzechy, ale również, że cała nasza postawa będzie pokorna, przesiąknięta świadomością słabości. Celnik jest wzorem pokornej modlitwy. Pan Bóg, podobnie jak my, ludzie, nie lubi wywyższania się, zadzierania nosa, stawiania się ponad innych ludzi. Uwaga - Przed Mszą św. należy przygotować kartki z modlitwami zaczerpniętymi z dzisiejszej Ewangelii. Modlitwa celnika

XXIX Niedziela zwykła ks. Dariusz Kwiatkowski Wj 17,8–13; 2 Tm 3,14 – 4,2; Łk 18,1–8 W skrócie: Tematem łączącym dzisiejsze czytania z liturgii słowa Bożego jest wytrwała modlitwa, do której zachęca nas Jezus. Bardzo często skarżymy się i mówimy, że Bóg nie wysłuchał naszych modlitw, pomimo że długo się modliliśmy. Prawdopodobnie każdy z nas nosi w sercu mniejszy czy większy żal z powodu niewysłuchanej modlitwy. Bardzo często odpowiedź na nasze modlitwy zanoszone do Boga nieprzyjemnie nas zaskakuje. Modlimy się o wytrwałość, a Bóg zsyła nam ucisk. Prosimy o uwolnienie od samolubstwa i egoizmu, a Bóg daje nam okazję do złożenia ofiary. Modlimy się o pokorę, a Bóg stawia przed nami różne problemy, abyśmy zrozumieli i zobaczyli jak jesteśmy bezsilni. Modlimy się o miłość, a Bóg zsyła cierpienie i stawia na naszej drodze ludzi, których trudno kochać i akceptować. W naszych modlitwach najczęściej (…)

XXIX Niedziela zwykła ks. Sylwester Matusiak Wj 17,8–13; 2 Tm 3,14–4,2; Łk 18,1–8 W skrócie: Tzw. przeciętny chrześc?anin ma wielorakie problemy z modlitwą: „Pan Bóg mnie nie wysłuchuje”. „Nie mam czasu”. „To wina roztargnienia”. Przy tym nie zawsze pamiętamy, że: Gdzie ustaje modlitwa, tam przestaje istnieć chrześc?aństwo (kard. Julius Döpfner). Najpoważniejszym problemem jest obraz Boga, jaki mamy, bo to wpływa na sposób, w jaki się modlimy. Jezus zachęca do wytrwałości w modlitwie. Postawa ubogiej i zdanej na siebie  wdowy motywuje do niepoddawania się i podejmowania wytrwałych wysiłków. Równocześnie Jezus ukazuje Boga, jako wrażliwego i zatroskanego o losy swoich dzieci Ojca, który nie pozostawia naszych modlitw bez odpowiedzi. Chrześc?anin nie musi i nie powinien zasypywać Pana Boga swoimi prośbami.

XXIX Niedziela zwykła ks. Janusz Stańczuk Wj 17,8-13; 2 Tm 3,14-4,2; Łk 18,1–8 W skrócie: Modlitwa – jako rozmowa z Bogiem – wymaga odpowiedniej postawy zewnętrznej i wewnętrznej. Gest wyciągniętych rąk jest wieloznaczny i w każdym człowieku może symbolizować inne nastawienie, ale zawsze jest to postawa dziecka Bożego. Modlitwa nie jest zaklęciem. Modlitwa jest rozmową z Panem Bogiem. Gest wyciągniętych rąk może zawierać w sobie jedną z tych sytuacji, które przeżywamy na co dzień: radość, potrzebę, nieszczęście. W jednej z Ewangelii Jezus proponuje, byśmy stawali się jak dzieci. Być może miał na myśli również i to, byśmy nigdy nie oddalali się od Boga dalej, niż na wyciągniecie ręki. Uwaga - Należy przygotować kilka dużych rysunków z wizerunkami osób, które mają wyciągnięte do góry ręce: dziecko chwytające matkę za szyję, człowieka tonącego, wspinającego się po (…)

XXVIII Niedziela zwykła ks. Dariusz Kwiatkowski 2 Krl 5,14–17; 2 Tm 2,8–13; Łk 17,11–19 W skrócie: Słowo Boże przypomina nam o cnocie wdzięczności. W naszych codziennych rozmowach często narzekamy, krytykujemy wszystkich i wszystko. O cnocie wdzięczności zapomnieliśmy nawet w najbliższych relacjach rodzinnych i małżeńskich. Trzeba na nowo odkryć cnotę wdzięczności i dostrzec w niej jedną z dróg do prawdziwej radości i szczęścia. Wdzięczności uczy nas Syryjczyk Naaman, który dziękuje Bogu oraz prorokowi Elizeuszowi za uzdrowienie z trądu. Św. Paweł Apostoł z wdzięcznością wyznaje, że wszystko jest gotowy znosić, aby inni ludzie mogli dostąpić zbawienia. Potwierdza przy tym wiarę w Jezusa Chrystusa, który jest dawcą zbawienia. Uzdrowiony z trądu Samarytanin jako jedyny powraca, aby podziękować Jezusowi za dar uzdrowienia. Słowo Boże jednoznacznie wskazuje nam, że wdzięczność przyprowadza człowieka do Boga. Dzięki tej cnocie człowiek (…)

XXVIII Niedziela zwykła ks. Tomasz Opaliński 2 Krl 5,14–17; 2 Tm 2,8–13; Łk 17,11–19 W skrócie: Wdzięczność ludzka wygląda bardzo różnie: bywa tak, że matka, zamiast dziękować za ocalenie życia tonącemu dziecku, narzeka, że ratownik nie „uratował” jego berecika… Zamiast wdzięczności bohater usłyszał wyrzuty. Różnie też bywa z naszą wdzięcznością, np. wobec rodziców. Nie doceniamy tego, co od nich dostajemy, a dostrzegamy z ich strony jedynie ograniczenia. Nie potrafimy okazywać im wdzięczności albo o tym zupełnie zapominamy, traktując wszystko, co dla nas robią, w taki sposób, jakby nam się to należało. Czytania mszalne mówią o wdzięczności. Syryjczyk Naaman chciał okazać wdzięczność przez dary, prorok nie przyjął ich i w ten sposób nauczył Naamana, że wdzięczność za otrzymany dar powinna być stale w sercu obdarowanego. W Ewangelii widzimy, jak Jezus doświadcza niewdzięczności: z uzdrowionych dziesięciu trędowatych tylko jeden wraca, aby (…)

XXVIII Niedziela zwykła ks. Janusz Stańczuk 2 Krl 5,14-17; 2 Tm 2,8-13; Łk 17,11–19 W skrócie: Ewangelie bardzo często mówią o ludziach chorych, którzy przychodzili do Jezusa po ratunek. Trędowaci zostali uzdrowieni, kiedy szli pokazać się kapłanom. Wiele osób marzy, by posiadać taką moc uzdrawiania. Istnieją choroby niezawinione, ale sporo nieszczęść powstaje z winy człowieka. Wiele jest takich sytuacji, kiedy możemy pomyśleć i przewidzieć, czy komuś nie stanie się krzywda. Każdy z nas może być trochę lekarzem – tam, gdzie potrzebne są dobre słowa, uwagi, czasem przestrogi, tam, gdzie można pomóc, porozmawiać, usłużyć. Wiele osób nie doceni naszego wysiłku, naszej pracy – tak, jak przydarzyło się Jezusowi z trędowatymi. Uwaga - w trakcie homilii potrzebny będzie lekarski stetoskop, ukryty w pudełku (ewentualnie nagroda dla zwycięzcy konkursu). Opcjonalnie można również przygotować trochę ciemnej (…)