Słowa Jezusa wyrwane z kontekstu całej Ewangelii mogą nas zaszokować, a nawet zgorszyć. Jezus nie zlekceważył swojej Matki. Maryja jest dla nas wzorem słuchania słowa Bożego i życia według niego. Jak my słuchamy słowa Bożego? Czy należymy do najbliższej rodziny Jezusa, a więc tych, którzy słuchają Jego słowa i wypełniają je?

Miłość Boga objawiała się człowiekowi w pięknie stworzonym świecie. Bóg kocha człowieka dlatego pragnie, aby postępował on drogą światłości. Czyniąc dobre uczynki, uczynki miłosierdzia jesteśmy „narażeni” na łaski, które płyną od Boga. Jak mówi św. Łukasz: „dawajcie, a będzie wam dane”.

Bóg jest siewcą swojego słowa. Człowiek przez wolną wolę może przyjąć lub odrzucić Boże słowo. Odrzucenie powoduje niedobre konsekwencje dla człowieka, a przyjęcie otwiera przed nim nowe możliwości. Bóg nieustanie stwarza w nas nowe rzeczy. Przyjęcie Bożego słowa ma się dokonywać poprzez akt woli i praktykę życia: czytanie Biblii, adorację Najświętszego Sakramentu.

Obecnie słowo pobożność często kojarzy się z niezdrową dewocją, która ogranicza się jedynie do praktyk „na pokaz”. Pobożność ludowa posiada dwa cele. Pierwszy to rozbudzenie w wierzących pragnienia oddawania dodatkowej, większej czci Bogu lub Świętym. Druga to chęć przedłużenia liturgii i zaniesienia jej „pod strzechy”.

Mateusz, celnik służący Rzymianom, został wybrany do grona apostolskiego. Jezus Chrystus kocha każdego człowieka, pragnie nawrócenia i zbawienia wszystkich, nawet największych grzeszników. Św. Paweł Apostoł przekazuje chrześcijanom ważne prawdy moralne. Powołanie i przemiana życiowa Mateusza stanowią główną myśl dzisiejszej Ewangelii. Powołanie oznacza jednocześnie wezwanie do nawrócenia.

Opowiadanie/ przypowieść o powodzi. Jesteśmy tak mocno przywiązani do własnej wizji Boga, że Go nie dostrzegamy, gdy działa w naszych życiu. Prośba, by Bóg pomógł nam otworzyć nasze oczy na Jego działanie.

Bóg przychodzi nas umocnić. Dramatyczna sytuacja ubogiej wdowy, która straciła syna. Wrażliwe serce miłującego Pana. Wskrzeszenie jedynego syna zapowiedzią Zmartwychwstania Chrystusa. Matka Bolesna i radość spotkania z żyjącym Synem.

Stanisław Kostka w 1567 r. wstąpił do jezuitów i krótko po złożeniu ślubów zakonnych zachorował na malarię i zmarł, mając zaledwie 18 lat. Od 1967 r. jest patronem polskich dzieci i młodzieży. Fragment Księgi Mądrości pięknie opisuje osobę św. Stanisława. Był niezwykle ambitnym człowiekiem. Miał jasno wyznaczone cele i odważnie dążył do ich realizacji. Jego wierność wartościom, które miał w sercu, odwaga w realizowaniu pragnień, pracowitość i głęboka relacja z Bogiem to te cechy, które dziś bardzo potrzebne są dzieciom i młodzieży.