Jezus był prześladowany od momentu przyjścia na świat. Stąd konieczność ucieczki Świętej Rodziny do Egiptu. Młodziankowie są czczeni jako świetlany zastęp męczenników, wychwalający Pana od pierwszych wieków Kościoła. Poprzedzają wszystkich innych, którzy w ciągu stuleci przelali krew za Zbawiciela świata. Obyśmy nigdy nie byli orędownikami zła, a zwłaszcza śmierci niewinnych ludzi.

Zbawczy sens Bożego Narodzenia widzimy w świetle Męki i Zmartwychwstania Jezusa. Apostoł – naoczny świadek zbawczych wydarzeń. Wybór pomiędzy wiarą i niewiarą, ufnością i podejrzliwością, pokorą i pychą, światłem i ciemnością, życiem i śmiercią. Trzeba stanąć „oko w oko” z tajemnicą Wcielenia.

Czekanie Elżbiety i Zachariasza na spełnienie się Bożej obietnicy jest wyrazem ich wierności i zaufania Bogu. Cierpliwe czekanie na wypełnienie się słowa Bożego sprawia, że życie człowieka staje się płodne w ufność, radość i uwielbienie. Zachariasz przechodzi w doświadczaniu słowa Bożego od nieufności, przez radość do uwielbienia. Od niewiary w Boże słowo, do pełnego otwarcia się na Boga przez kontemplację. Widział stan błogosławiony żony, uczestniczył w radości narodzin ich syna. Oglądał dzieła Pana, kontemplował je w radości, wyznał w uwielbieniu. Bóg otwiera serce i usta człowieka do zwiastowania Jego łaskawości (imię Jan oznacza – „Bóg jest łaskawy”) i miłosierdzia.

Być wdzięcznym – to postawa tego, kto kocha Boga. Maryja skupia się na Dawcy. Wdzięczność porządkuje serce i umysł. Hymn wdzięczności obejmuje całą historię zbawienia. Wdzięczność to najlepsza terapia na nasze czasy. Wdzięczność praktykowana: Ignacy Loyola rozpoczynał codzienny rachunek sumienia od dziękczynienia Bogu.

Nadchodzi Chrystus – Zbawiciel ludzi i świata. Adwent służy przygotowaniu się na Jego przyjęcie. Chrystus ukazuje Boga jako miłującego Ojca. Logika nakazywała, aby Maryja zajęła się przygotowaniem pieluch i ubrań dla dziecka, tymczasem Ona przybyła do Elżbiety, aby jej służyć pomocą. Maryja uczy nas właściwego przeżywania Adwentu. Ona zapowiada dzieło Jezusa, który przyszedł, aby nam służyć i dać nam zbawienie. Uczyńmy ostatnie dni Adwentu radosnym oczekiwaniem na Pana.

Spośród wielu elementów działania ludzkiego organizmu bodajże największą tajemnicą jest łono matki, w którym zaczyna się rozwijać nienarodzone dziecko. Opowieść o Zwiastowaniu wpisuje się w wielką tradycję biblijnego zadziwienia nad cudem nowego życia. Bóg posłał na świat swego Syna i począł się On w łonie Maryi za sprawą Ducha Świętego. Obraz matczynego łona, które jest optymalnym środowiskiem dla ochrony ludzkiego życia, ma w sobie coś ze świętości Boga, który otacza nas swoją miłością i troskliwością. Obyśmy szanowali świętość ludzkiego życia.

Elżbieta i Zachariasz – bliscy krewni Najświętszej Maryi Panny – byli bezdzietni. Słabnąca wiara Zachariasza. Maryja – Matka nadziei niezawodnej. Święta Bożego Narodzenia wypełniają radością nasze domy, bo Bóg – mówiąc słowami św. Elżbiety – wejrzał łaskawie i zdjął z nas hańbę, i dał nam swego Syna, abyśmy mieli życie.

Czas Adwentu jest poświęcony głównie Maryi, Jej oczekiwaniu na narodziny Jezusa. Mało miejsca poświęca się w Kościele św. Józefowi. Nie ma w Piśmie Świętym ani jednego słowa wypowiedzianego przez św. Józefa. Był człowiekiem czynu, a nie pustych deklaracji. Józef we śnie spotkał anioła i po obudzeniu od razu zrobił to, co mu anioł polecił. Potrzeba nam wszystkim uczyć się postawy od św. Józefa.