Potrzeba posiadania wynika z poczucia bezpieczeństwa oraz przyzwyczajenia. Dążenie do posiadania jest złe wówczas, kiedy przysłania inne cele w życiu. Uboga wdowa, która oddaje wszystko co ma. Gotowość wdowy do porzucenia wszystkiego i zaufania Bogu. Jezus wzywa człowieka do zaufania Mu tak, jak zrobiła to wdowa.

Umieranie chorego człowieka stało się inspiracją do modlitwy i pytania o tajemnicę śmierci. Choć saduceusze deklarują niewiarę w zmartwychwstanie, to możemy przypuszczać, że problem życia po śmierci niepokoił ich w głębi serc. Chrystus wskazuje na zmartwychwstanie jako konsekwencję dobrego życia.

Św. Jan Paweł II powiedział: „Kościół mój widzę ogromny, wielkie duchowe przestrzenie, ludzie je pełnią i cienie”. Kościół to wspólnota ludzi wierzących, którzy są skupieni wokół Jezusa i dążą do zbawienia. Świadectwo o Chrystusie w Kościele daje Duch Święty – Duch Prawdy. Kościół ma więc za zadanie kierowanie całej ludzkości w stronę tajemnicy Chrystusa. Przygotowuje nas na Jego powtórne przyjście. Kościół jest zbudowany na Ewangelii. Jego niewidzialną głową jest Chrystus, a widzialną biskup Rzymu – papież.

Matatiasz pała gorliwością o zachowanie prawa Bożego. Chrzest wprowadził nas do skarbca Kościoła. Grupy duszpasterskie są pomocą w pogłębianiu wiary.

Dzisiejsza opowieść o wierności Bogu stawia nam trudne pytanie: gdzie jest granica, której przekroczyć nie wolno? W Księgach Machabejskich uwidacznia się głębokie przeświadczenie, że życie ziemskie nie jest najwyższą wartością. Druga Księga Machabejska ukazuje, że męczeństwo ma moc ekspiacji. Ten, który bał się stracić minę, by zyskać więcej, stracił ją bezpowrotnie.

Człowiek schowany przed Bogiem. Człowieku, gdzie jesteś? (Rdz 3,9) – Bóg szukający człowieka. Zacheusz na drzewie – człowiek jest za mały, by zobaczyć Boga. Wstyd – początek nawrócenia.

W czasach Pana Jezusa sytuacja osób niewidomych była bardzo trudna. Niewidomy, o którym słyszeliśmy w dzisiejszej Ewangelii, wierzy w mesjańską misję Jezusa z Nazaretu. Wyrażając swoją wiarę w Jego Boską moc, błaga o uzdrowienie. Wierzy, że Mesjasz może dokonać cudu. Czujemy się bezradni wobec grzechu i ślepoty duchowej. Tylko Chrystus może wyprowadzić nas z ciemności. Dlatego wołajmy do Niego, jak ewangeliczny niewidomy. Zbawiciel dalej uzdrawia. Trzeba się tylko umieć do Niego zwrócić. Zawierzyć Mu swoje troski i trudności. Trzeba umieć przyjąć Jego wolę i mieć silną wiarę.

Każdy sukces poprzedzony jest koniecznością poniesienia wysiłku. Tylko dzięki wytrwałemu dążeniu do realizacji celu człowiek może w pełni dostrzec jego wartość. W wymiarze duchowym człowiek często popada w zniechęcenie. Bł. Karolina wolała złożyć ofiarę z własnego życia niż sprzeciwić wyznawanym wartościom. Poczucie bezpieczeństwa oddala od człowieka potrzebę modlitwy. Człowiek pamięta o Bogu najczęściej w chwili zagrożenia. Bogu podobają się prośby zanoszone w modlitwach.