Maryja po Zwiastowaniu poszła w góry i nawiedziła Elżbietę, oczekującą w starszym wieku dziecięcia. Kto powiedział Bogu „tak”, ten niesie Go do innych. Człowiek adwentu pozostaje na czuwaniu. Jezus powtarza niejednokrotnie „czuwajcie i módlcie się”. Adwentowe postacie trwały na czuwaniu, na modlitwie. O naszym czuwaniu mogą powiedzieć te ławki kościelne, doświadczające naszej obecności lub jej braku. O naszym czuwaniu mógłby mówić różaniec, ten w naszych rękach, ten w kieszeni i ten zagubiony gdzieś w szafie, który nawet trudno znaleźć.

Już w pierwotnym Kościele oczekiwanie na przyjście Zbawiciela było oczywistym faktem. To oczekiwanie na powtórne przyjście Chrystusa na końcu czasów rodziło w Kościele wielu świętych. Gotowość na przyjście Chrystusa mamy wykazać w każdej chwili naszego życia. Tę gotowość wyznacza szata naszej duszy. Zapytajmy siebie o jej stan. Zakończyliśmy przed miesiącem uroczyście obchodzony Nadzwyczajny Rok Miłosierdzia. Ofiarujmy przy żłóbku to całe dobro, które udało nam się spełnić w świętym czasie Roku Miłosierdzia.

Kobieta w Izraelu była obiektem troski całej społeczności, jej rolą było utrzymanie domowego ogniska. Z chwilą zaręczyn kobieta stawała się własnością mężczyzny. Maryja przykładem kobiety, która wbrew utartym normom podąża za Bożym wezwaniem. Wiara na płaszczyźnie teorii jest łatwym tematem, prawdziwa wiara zakłada zgodę na działanie Boga w ludzkim życiu.

Dwa zwiastowania narodzin są podobne i zarazem odmienne. Samson, silny jak lew i słaby niczym dziecko, to zapowiedź św. Jana Chrzciciela. Obaj urodzili się z kobiet niepłodnych i zostali poświęceni Bogu. Postawa Zachariasza jest dla nas ostrzeżeniem, abyśmy nigdy nie wątpili w obietnice Boże, ale przezwyciężali pokusy zniechęcenia. Bóg chce być obecny i w naszym życiu. Również i nam składa swoje obietnice. Zadaniem Samsona było wyzwolenie Izraelitów z rąk Filistynów, Jan Chrzciciel miał im wskazać na Mesjasza. Obie te postacie ostatecznie wskazują na jedynego Zbawiciela, który wyzwolił ludzkość z niewoli grzechu.

Rodowód Jezusa – prolog Ewangelii św. Mateusza. Początek rodowodu – historia Abrahama. Abraham otrzymał obietnicę spłodzenia potomka i zaufał Bogu. Prawdziwym potomkiem Abrahama jest Jezus Chrystus. Rodowód Jezusa – pieśń dziękczynienia na cześć Boga.

W wielu sytuacjach nie jesteśmy czegoś pewni. Wówczas szukamy podpowiedzi, a każde słowa i czyny innych osób nabierają istotnego znaczenia. Jezus ukazuje ścisły związek między słowami i czynami, kładzie akcent właśnie na istotną rolę osobistego świadectwa. Cuda i znaki, których On dokonywał świadczyły, że jest Synem Bożym. Słowa Jezusa z dzisiejszej Ewangelii są wskazówką dla nas. Poprzez nasze czyny mamy być wyrazistymi świadkami wiary w Jezusa. Proste świadectwo życia ma większe znaczenie niż najznakomitsze traktaty teologiczne.

Obietnica zakłada pewność realizacji. Człowiek tymczasem często składa obietnice bez pokrycia. Nierealizowanie obietnic sprawia, że stają się one jedynie pustym frazesem. Bóg przywraca prawdziwy sens obietnicy. Przymierze, jakie zawiera Bóg z człowiekiem zakłada układ, którego głównym inicjatorem jest zawsze Bóg. Konsekwencja w procesie zmiany ludzkiego życia jest realizacją obietnicy jaką człowiek składa Bogu.

Jezus, nieporuszony wielością i różnorodnością opinii na swój temat, realizował swoje posłannictwo: nauczał, uzdrawiał chorych i wypędzał złe duchy. Jan Chrzciciel uwięziony przez Heroda wysyła swoich uczniów do Jezusa z zapytaniem, czy jest On oczekiwanym Mesjaszem. Pytanie Jana o tożsamość Jezusa wydaje się być wyrazem jego wątpliwości co do osoby Jezusa. Jeżeli Jezus nie jest tym Zapowiadanym i Oczekiwanym, to cały trud i wysiłek proroka znad Jordanu jest bezsensowny i bezowocny. Wraz z pojawieniem się Jezusa kończy się czas proroctw mesjańskich. Jezus objawia Boga i Jego plany wobec człowieka pełniej i jaśniej, aniżeli proroctwa. Kończy się ważna, ale przemijająca rola Jana, a rozpoczyna się nieprzemijająca rola Jezusa, Syna Bożego.