Uczestnicząc w dzisiejszej Mszy Świętej, na nowo uświadomiliśmy sobie obowiązek miłowania nieprzyjaciół, dlatego podjęliśmy modlitwę za nich i przekazywaliśmy sobie znak pokoju. Teraz idźmy wypełnić ten trudny nakaz Chrystusa. Przykazanie Jezusa o miłości nieprzyjaciół jest najbardziej charakterystycznym elementem w całym Jego nauczaniu. Określa ono też w najwyższym stopniu postawę ucznia. Kochajmy wszystkich, to znaczy pragnijmy dla nich dobra.

Ciekawe słowa w czasie homilii na Mszy prymicyjnej młodego księdza. Bóg wyposażył nas we wszystko, co jest nam potrzebne do szczęścia i do zrealizowania naszego powołania, celu naszego życia. Wielu się wydaje, że ich życie jest nudne i bezwartościowe. Trzeba uwierzyć, że Bóg się nie pomylił, wyposażając nas właśnie w takie, a nie inne cechy. Każdy człowiek jest ukoronowaniem dzieła stwórczego Boga. Pomnażaj wszystkie talenty, abyś całym sobą służył Bogu.

Rok św. Brata Alberta. Spojrzenie Chrystusa z miłością. Posługa biednym i opuszczonym. Założenie zgromadzeń. Zaproszenie do poznania tego świętego.

Współczesny świat jest nastawiony na wygodę, na korzystanie z życia. Słowa Jezusa, które dzisiaj usłyszeliśmy, nie pasują do naszej rzeczywistości i do obyczajów, które są powszechnie akceptowane. W przestrogach Jezusa odnajdujemy troskę o godność ludzkiego ciała. W Piśmie Świętym ciało oznacza całego człowieka w jego jedności fizyczno-duchowej. Człowiek to nierozerwalna jedność ciała i ducha. Ponieważ przeznaczeniem całego człowieka jest zmartwychwstanie, dlatego nie można bezcześcić swojego ciała grzechem.

Jeden jest tylko Bóg, któremu mamy służyć całym swym życiem, wypełniając Jego wolę zawartą w przykazaniach danych Mojżeszowi na Synaju. Jezus Chrystus przyszedł udoskonalić prawo moralne zawarte w Starym Przymierzu. W ten sposób ukazał nam drogę życia prawdziwie chrześcijańskiego.

„Po co żyjemy?” – najważniejsze pytanie w życiu człowieka. Każdy człowiek ma swoją indywidualną, ściśle spersonalizowaną drogę do szczęścia. Cele życia człowieka mogą być „materialistyczne” albo „duchowe”. Bóg stworzył cały świat, aby ten był Jego chwałą. Wszystko, co jest na świecie, ukazuje chwałę Boga, jest jej odzwierciedleniem. Trzeba nam zacząć żyć na miarę naszego powołania do wielkości, która płynie z z owego podobieństwa.

Błogosławieństwa, o których mówi Jezus w Kazaniu na Górze, otwierają nowy etap historii zbawienia. Trzeba podkreślić, że nie jest to kodeks zakazów i nakazów. Są one wezwaniem do zasadniczej zmiany. Błogosławieństwa ukazują, jaką drogę musi przebyć człowiek, aby był szczęśliwym. Błogosławieństwa odsłaniają nowy sposób natchnienia. Błogosławieństwa ukazują sposób, w jaki Bóg patrzy na człowieka. Od strony czysto ludzkiej błogosławieństwa mogą wydawać się paradoksem. Kiedy Bóg błogosławi naszemu życiu odczuwamy, że weszło w nas Boże życie. W nas jest wtedy Boża wola, zamysł, dobroć. Kiedy prosimy Boga o błogosławieństwo, wtedy całe swoje życie zawierzamy Jemu.

W liturgii wspominamy dzisiaj bł. Bogumiła, pochodził ze znakomitego rodu Leszczyków. Kierowany duchem Bożym wstąpił do klasztoru cystersów, gdzie przyjął imię Piotr. Został powołany na biskupa Poznania. Niedługo kierował diecezją, ponieważ już rok później został mianowany metropolitą Gniezna. Dzisiejszy patron zaprasza nas do oddania się medytacji, modlitwie a przede wszystkim wyciszeniu serca. Takie wyciszenie jest przestrzenią działania Boga, jest przestrzenią doświadczenia Jego obecności i mocy.