Maryja przychodzi do Elżbiety i śpiewa hymn. Pojawia się on w kontekście narodzin Jezusa. Aby zrozumieć Magnificat, trzeba doświadczyć tego stanu ducha, jaki wyraża pieśń. Należy śpiewać pieśń z Maryją i z całym Kościołem. Czynić swoim to, co ta pieśń objawia. Dusza jest tym, co ożywia ciało. Jest życiem człowieka. Magnificat to przebywanie z Bogiem. Jest bezpośrednim spotkaniem. To duch i dusza spotyka się z Bogiem. Magnificat jest medytacją Kościoła na temat mijającego dnia. Każdy dzień jest dniem historii, w której działa Bóg. Śpiewając Magnificat uświadamiamy sobie, że Bóg dziś stał się moim zbawieniem.

W liturgicznym czasie między Wniebowstąpieniem a Zesłaniem Ducha Świętego patrzymy na Jezusa, który żegna się z uczniami, zostawiając im dzieło, którego dokonał – aby je przekazywali dalej. Paweł Apostoł u schyłku swojego życia także ma świadomość dopełnionego dzieła. Jaki mam udział w przekazywaniu Ewangelii? Czy będę mieć świadomość wypełnionego dzieła, gdy będę odchodził?

Czas po Wniebowstąpieniu – modlitwa oczekiwania na Moc z wysoka. Wieczernik dzień przed Męką Pana Jezusa – zapowiedź zagubienia i rozproszenia apostołów. Droga wiary jest ciągłą próbą wierności i świadectwem.

Apollos z Aleksandrii uchodził za człowieka bardzo wykształconego. Miał z pewnością imponującą wiedzę o tym, co działo się w Galilei i w Jerozolimie. Być może był uczniem Jana Chrzciciela. Apollos znał „chrzest Janowy”, przyjął wezwanie do nawrócenia i żalu za grzechy, ale potrzebował duchowo doświadczyć, że Chrystus te grzechy poniósł na krzyż. To duchowe doświadczenie sprawiło, że od wiedzy przeszedł do wiary. Módlmy się za nas i za wszystkich szczerze poszukujących prawdy o Chrystusie, aby w wierze doświadczyli Jego zbawczej obecności.

Czasy, w których żył dzisiejszy patron, należały do najtrudniejszych dla Kościoła: jego wiarygodność podważało ogromne rozprzężenie wewnętrzne. Bóg daje Kościołowi świętych, aby go reformowali i przywracali do świętości, jakiej pragnie dla niego Jezus. Nie narzekajmy, że czasy są złe, ale stawajmy się świętymi, aby je przemieniać na lepsze.

Dwie perspektywy: chwila i wieczność. Nadzieja chrześcijańska. Nie potrafimy zrozumieć siebie bez Chrystusa. Błogosławieństwa: od chwili próby do wiecznej nagrody.

Dzisiaj obchodzimy wspomnienie Najświętszej Maryi Panny Wspomożycielki Wiernych. Do Niej chrześcijanie uciekali się od samego początku we wszystkich potrzebach. Wierzymy, że matczyne serce Maryi może wspierać nasze błagania. Dlatego polecamy się Jej protekcji. Matka Boża jest Szafarką Bożych łask doglądającą spraw swoich dzieci, w szczególności w chwilach trudnych. Poddajmy Jezusowi i Jego Matce całe nasze życie. Nie zachowujmy niczego dla siebie. Ona słyszy modlitwę i śledzi każde nasze duchowe zmaganie.

Apostołowie po śmierci Mistrza byli zagubieni, wystraszeni i bezradni. Zmartwychwstały Chrystus przynosi im nadzieję, nową siłę i jest potwierdzeniem mocy Boga. Apostołowie przygotowują się do wielkiej misji, misji zakładania Kościoła. Duch Święty pomaga nam w codziennym życiu obfitować. Jest mocen uczynić naszą modlitwę i ofiarę miłą Stwórcy. Jest obecny w naszym życiu przede wszystkim jako Obrońca. Chroni nas i pomaga w chrześcijańskim życiu. Duch Święty przychodzi do nas często z łaską słowa, wiedzy, uzdrowienia, pocieszenia. Jest Bogiem mocy i działania.