Każdy z wierzących powinien dawać świadectwo swojej przynależności do Jezusa. Bez tego jesteśmy nieautentyczni. A kiedy świadectwo jest prawdzie? Wtedy, kiedy jest radosne. Jean Vanier pisze: „ludzie wyrażają swoją radość i składają dziękczynienie Ojcu za to, że połączył ich i że nie są już samotni, zamknięci w kręgu swej samotności i niezależności, lecz tworzą jedno ciało, gdzie każdy ma swoje miejsce”. Cieszmy się każdego dnia z tego, że jesteśmy chrześcijanami i że Bóg jest wśród nas. Niech każdy dzień będzie radosny i świątecznie przez nas przeżywany. Bóg działa cuda dla nas każdego dnia.

Kiedy docierają do nas wiadomości o trudnych doświadczeniach naszych braci w wierze, powinniśmy otoczyć ich modlitwą. Spróbujmy z wyrozumiałością patrzeć na ludzi, którzy nas nie lubią, skoro inaczej nie potrafią nas przyjąć. Z myślą o nich zastanówmy się nad siłą naszej wiary i naszego świadectwa. Czy jest ono pociągające dla innych?

Nowe przykazanie. Ewaluacja przykazań miłości. Gotowość oddania życia za drugiego. To Bóg dokonuje wyboru.

Przeszkodą w uwierzeniu w miłość Ojca jest nasze osobiste doświadczenie miłości rodzicielskiej, zwłaszcza miłości ojca. Kiedy więc chcemy żyć w towarzystwie Ojca, który „sam nas miłuje” i jednocześnie kiedy chcemy iść do domu Ojca, w którym „jest mieszkań wiele” (J 14,21), musimy polegać nie tyle na naszym osobistym doświadczeniu, nie tyle na owocach filozoficznych dociekań, ile na Słowie Bożym, które odsłania przed nami prawdziwe oblicze Ojca, Jego ikonę, a nie karykaturę. To tylko kilka pereł w przeogromnym Oceanie Bożej Miłości, którym jest Biblia. Bóg mówi tu zawsze w pierwszej osobie, bezpośrednio: „Ja, zrodziłem, ukochałem, umiłowałem, uczynię”. Kiedy Ojciec wyznaje swoją miłość nie potrzebuje tłumaczy, nie korzysta z pośredników.

Każda wiedza zdobywana jest stopniowo. W celu poznania świata człowiek potrzebuje nauczycieli. Fundamentem autorytetu jest zaufanie. Każdy człowiek potrzebuje wiary w autorytet. Bóg chce, by człowiek poszukiwał prawdy u Niego. By rozwój był właściwy niezbędna jest umiejętna pielęgnacja. Dobrze ukierunkowana wiedza daje życie.

Kościół stawia nam przed oczy przykład życia św. Andrzeja Boboli, abyśmy czerpali natchnienie do walki ze złem, a także, aby on orędował za nami u Boga. Święty, którego wstawiennictwa dzisiaj wzywamy żył i z apostolską gorliwością duszpasterzował na ziemiach polskich na przełomie XVI i XVII wieku. Prośmy św. Andrzeja Bobolę, aby wspomagał nas w budowaniu ładu moralnego i pokoju w naszych rodzinach, ojczyźnie i wspólnocie narodów europejskich.

W zasadzie jesteśmy zgodni co do tego, że miłość jest najważniejszą zasadą naszego życia. Potwierdzają to nawet doświadczenia kliniczne. Bóg miłuje i kocha każdego człowieka. Aby odpowiedzieć na Jego miłość mamy spełniać Jego wolę. Warto słuchać tego, co mówi do nas Bóg. Miłość nie wyraża się tylko deklaracjami. Ważne są czyny. Jezus dzisiaj chce nam uświadomić, że miłość spełniona jest wtedy, gdy jest wzajemna. Bóg małymi krokami kształtuje duszę, aby mogła ona żyć ciągle w Jego obecności. Bóg daje nam swoją miłość za darmo. Tylko od człowieka zależy czy otworzy się na tę miłość i ją przyjmie.

Matka Boża ukazuje dzieciom wizję dusz cierpiących w piekle i przypomina to samo, co mówił Jezus. W orędziu Matka Boża Fatimska powtarza: nie układajcie życia rodzinnego i narodowego bez Boga. Jakie orędzie przekazuje Maryja. Jest to orędzie apostolstwa modlitwy, orędzie ofiary i wynagrodzenia. Apostolstwo ofiary wynagradzającej. Człowieka bez ducha ofiary nie stać na nic. Ofiarujmy Panu Bogu nasze dobre czyny, wyrzeczenia, posty, upokorzenia. Zróbmy to z myślą, aby wynagrodzić za zniewagi wyrządzone Bogu.