Trudno wierzyć ludziom, którzy zmieniają swoje poglądy w zależności od zmieniających się okoliczności, którzy próbują nam coś narzucić, choć ich postępowanie przeczy wypowiadanym słowom. Jezus naucza jak Ten, który ma władzę i moc. Jego słowom towarzyszyły czyny. Jezus głosi Dobrą Nowinę i potwierdza ją znakami. Takim znakiem było uwolnienie człowieka opętanego przez ducha nieczystego. Dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych, a Jego słowo ma moc. Podczas każdej Eucharystii słowo Jezusa uobecnia się i realizuje dla każdego z nas. Kiedy w kościele czyta się Pismo Święte, sam Chrystus przemawia do swojego ludu.

Nowy okres liturgiczny okazją do nowych postanowień. Nawrócenie to sposób życia, a nie jednorazowy akt. Brak postawy nawracania się owocuje degradacją życia Bożego w nas. Powierzchowna pobożność nie owocuje wzrostem życia Bożego. Świętość jest Bożym darem, który mogą przyjąć tylko ci, którzy się nieustannie nawracają w kierunku Boga.

Każdy człowiek kieruje się pozorami. Uleganie pozorom nie pozostaje bez konsekwencji. Pozory kryją się również w przestrzeni wiary. Fałszywi prorocy dają ułudę kierowania się kwestiami wiary. Pozory w kwestii wiary wprowadzają w rzeczywistość zła. Trudność w odróżnieniu prawdy od pozorów. Ukierunkowanie na Boga warunkiem odróżnienia fałszywych proroków.

Nasze ziemskie życie upływa we wspólnocie – wędrujemy razem z drugimi. Codziennym postępowaniem można stwarzać wokół siebie przyjazną atmosferę lub ją zatruwać złymi słowami i uczynkami. Musimy zawsze pamiętać, że prawdziwa miłość kosztuje. Ofiarnej miłości w szczególny sposób uczymy się tutaj, przy ołtarzu.

„Czego szukacie?” – pyta Chrystus idących za Nim uczniów. Spotkanie Jezusa potrafi przemienić życie, nadać mu głęboki, nieoczekiwany sens. Czy my znaleźliśmy już największy skarb?

Kazania o grzechu są niewygodne, gdyż budzą poczucie winy i wyrzuty sumienia. W biblijnym znaczeniu grzech to nie tylko poczucie winy, ale zerwanie relacji ze Stwórcą. Nasze trwanie w Bogu lub oddalanie się od Niego jest zależne od popełnianych grzechów. Jezus jest Bożym Barankiem, który gładzi „grzech świata”, tzn. ustanawia ponowną życiodajną relację między Bogiem a ludźmi.

W relacjach Ewangelistów Jan Chrzciciel ukazywany jest jako postać wyjątkowa i nieprzeciętna: niezwykłe są okoliczności jego przyjścia na świat, jak również styl życia i prorockich wystąpień. Jan Chrzciciel świadomy jest swego prorockiego powołania. Jego autorytet moralny sprawia, że nad Jordan ściągają tłumy ludzi. Jan wskazuje drogę i daje orientację wszystkim, którzy pytają: „Co mamy czynić ?”. Postawa Jana może być dla każdego chrześcijanina wzorem. Uczy nas odważnego wskazywania Jezusa i mówienia o Nim. Każdy chrześcijanin może być, jak Jan Chrzciciel, przewodnikiem dla innych.

Dziś wiele osób przedstawia siebie jako autorytety. Jakże często ci ludzie są fałszywymi prorokami, którzy zwodzą nas na manowce. Słyszymy dziś o Słowie, które było Bogiem i przez które wszystko się stało. To Słowo istniało od początku. Słowo, czyli Jezus Chrystus, przedstawione zostało jako Światłość, która rozświetla mroki. Jezus Chrystus, Syn Boży, przyjął ludzką postać, aby nas zbawić. On w pełni zrealizował obietnice zbawienia.