Błogosławieństwa, o których mówi Jezus w Kazaniu na Górze, otwierają nowy etap historii zbawienia. Trzeba podkreślić, że nie jest to kodeks zakazów i nakazów. Są one wezwaniem do zasadniczej zmiany. Błogosławieństwa ukazują, jaką drogę musi przebyć człowiek, aby był szczęśliwym. Błogosławieństwa odsłaniają nowy sposób natchnienia. Błogosławieństwa ukazują sposób, w jaki Bóg patrzy na człowieka. Od strony czysto ludzkiej błogosławieństwa mogą wydawać się paradoksem. Kiedy Bóg błogosławi naszemu życiu odczuwamy, że weszło w nas Boże życie. W nas jest wtedy Boża wola, zamysł, dobroć. Kiedy prosimy Boga o błogosławieństwo, wtedy całe swoje życie zawierzamy Jemu.

W liturgii wspominamy dzisiaj bł. Bogumiła, pochodził ze znakomitego rodu Leszczyków. Kierowany duchem Bożym wstąpił do klasztoru cystersów, gdzie przyjął imię Piotr. Został powołany na biskupa Poznania. Niedługo kierował diecezją, ponieważ już rok później został mianowany metropolitą Gniezna. Dzisiejszy patron zaprasza nas do oddania się medytacji, modlitwie a przede wszystkim wyciszeniu serca. Takie wyciszenie jest przestrzenią działania Boga, jest przestrzenią doświadczenia Jego obecności i mocy.

Cała Księga Tobiasza opowiada o Opatrzności Bożej, o tym jak Bóg czuwa nad ludźmi, którzy są mu wierni. Dzisiejszy psalm bardzo dobrze koresponduje z czytaniem z Księgi Tobiasza. Bóg każdego dnia troszczy się o nas. Często nie dostrzegamy dobra, którym obdarza nas Bóg – jesteśmy ślepi tak jak Tobiasz. Prośmy Boga, aby otworzył nasze oczy.

Dzisiejsze święto Jezusa Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana jest owocem Roku Kapłańskiego, który przeżywaliśmy w latach 2009/2010. Żaden człowiek sam, o własnych siłach, nie może sprawić, że drugi człowiek nawiąże kontakt z Bogiem. Zły duch nierzadko i mocno uderza w pasterzy, by w ten sposób zniszczyć i rozproszyć owczarnię. Kapłaństwo Chrystusa jest nieprzemijające, ale jak każda niezasłużona łaska wymaga odpowiedzi i współpracy człowieka.

Sara czuła się kimś przeklętym. Bardzo mocno przeżywała swoją sytuację; zamknęła się w „górnej izbie swego domu” i tam modliła się, o zdjęcie swego przekleństwa. „Izba na górze” to w kulturze hebrajskiej pokój gościnny, albo pokój modlitwy. Ludzie w obliczu jakiś trudnych sytuacji życiowych, zamykają się na Boga, obrażając się na Niego. W takich sytuacjach trzeba wejść do swojej „izby na górze” i modlić się, walczyć o błogosławieństwo Boga.

Rozmówcy wyrażają podziw wobec Jezusa. Początek dialogu – dziś preferowane sposoby prowadzenia rozmowy. Zdobyć i „oswoić” rozmówcę, a potem przejść do istoty spraw; Wysługiwanie się innymi. Bóg zna człowieka i nie można Go oszukać. Wyznawca Chrystusa musi żyć dla świata i dla Boga. Potrzebna cnota roztropności.

Wiara Maryi kazała jej towarzyszyć Jezusowi przez całe ziemskie życie i zawsze być obok Niego, nawet wtedy, kiedy umierał na krzyżu. U kolebki rodzącego się z tajemnicy paschalnej Chrystusowego Kościoła staje Jezusowa Matka. Jest wśród uczniów w Wieczerniku trwających na modlitwie przed zesłaniem Ducha Świętego. Prośmy Matkę Kościoła o orędownictwo w sprawach Mistycznego Ciała Chrystusa i w naszych osobistych. Ona nikogo nie zawiedzie.

Bardzo modne we współczesnym świecie jest hasło: „bądź sobą”. Człowiek szuka czegoś, czym będzie mógł innych zaszokować. Równocześnie mamy także taką tendencję do naśladowania innych. Bóg chce, abyśmy przed Nim byli sobą, abyśmy zaakceptowali to, jakimi nas stworzył i abyśmy wypełnili Jego zamysł, co do naszego życia.