Dynamika scen ewangelicznych przed i po zmartwychwstaniu zmienia się: z pełnej energii i ruchu na pełną spokoju i wyciszenia. W takiej atmosferze rozpoczyna się dialog Piotra z Jezusem – bardzo intymna rozmowa o miłości i oddaniu – tak po prostu: przy śniadaniu nad brzegiem jeziora! Bóg zaprasza nas do dialogu, ale by mógł on zaistnieć, musimy szukać w naszej codzienności chwil i miejsc, które nas uspokoją, wyciszą i stworzą przestrzeń na spotkanie z Panem.

„Nie przypuszczam, ale jestem pewien, że pójdę do nieba” – mówił w obliczu męczeńskiej śmierci św. Justyn, dzisiejszy patron, wielki starożytny filozof, który w Chrystusie i w wierze chrześcijańskiej odnalazł pełnię Prawdy. Justyn zdecydowanie występował przeciwko prześladowaniu chrześcijan. Publicznie oskarżał i potępiał bezwzględnych oprawców. Zapłacił za to życiem. Stracił doczesne, zyskał wieczne. W czasie ostatniej wieczerzy Jezus modlił się o jedność tych, którzy w Niego wierzą i będą wierzyć. Modlił się więc także za nas, bo tak naprawdę sami z siebie nie umiemy budować jedności. Potrzebujemy Chrystusa.

Maryja przychodzi do Elżbiety i śpiewa hymn. Pojawia się on w kontekście narodzin Jezusa. Aby zrozumieć Magnificat, trzeba doświadczyć tego stanu ducha, jaki wyraża pieśń. Należy śpiewać pieśń z Maryją i z całym Kościołem. Czynić swoim to, co ta pieśń objawia. Dusza jest tym, co ożywia ciało. Jest życiem człowieka. Magnificat to przebywanie z Bogiem. Jest bezpośrednim spotkaniem. To duch i dusza spotyka się z Bogiem. Magnificat jest medytacją Kościoła na temat mijającego dnia. Każdy dzień jest dniem historii, w której działa Bóg. Śpiewając Magnificat uświadamiamy sobie, że Bóg dziś stał się moim zbawieniem.

W liturgicznym czasie między Wniebowstąpieniem a Zesłaniem Ducha Świętego patrzymy na Jezusa, który żegna się z uczniami, zostawiając im dzieło, którego dokonał – aby je przekazywali dalej. Paweł Apostoł u schyłku swojego życia także ma świadomość dopełnionego dzieła. Jaki mam udział w przekazywaniu Ewangelii? Czy będę mieć świadomość wypełnionego dzieła, gdy będę odchodził?

Czas po Wniebowstąpieniu – modlitwa oczekiwania na Moc z wysoka. Wieczernik dzień przed Męką Pana Jezusa – zapowiedź zagubienia i rozproszenia apostołów. Droga wiary jest ciągłą próbą wierności i świadectwem.

Apollos z Aleksandrii uchodził za człowieka bardzo wykształconego. Miał z pewnością imponującą wiedzę o tym, co działo się w Galilei i w Jerozolimie. Być może był uczniem Jana Chrzciciela. Apollos znał „chrzest Janowy”, przyjął wezwanie do nawrócenia i żalu za grzechy, ale potrzebował duchowo doświadczyć, że Chrystus te grzechy poniósł na krzyż. To duchowe doświadczenie sprawiło, że od wiedzy przeszedł do wiary. Módlmy się za nas i za wszystkich szczerze poszukujących prawdy o Chrystusie, aby w wierze doświadczyli Jego zbawczej obecności.

Czasy, w których żył dzisiejszy patron, należały do najtrudniejszych dla Kościoła: jego wiarygodność podważało ogromne rozprzężenie wewnętrzne. Bóg daje Kościołowi świętych, aby go reformowali i przywracali do świętości, jakiej pragnie dla niego Jezus. Nie narzekajmy, że czasy są złe, ale stawajmy się świętymi, aby je przemieniać na lepsze.

Dwie perspektywy: chwila i wieczność. Nadzieja chrześcijańska. Nie potrafimy zrozumieć siebie bez Chrystusa. Błogosławieństwa: od chwili próby do wiecznej nagrody.