Dwa zwiastowania narodzin są podobne i zarazem odmienne. Samson, silny jak lew i słaby niczym dziecko, to zapowiedź św. Jana Chrzciciela. Obaj urodzili się z kobiet niepłodnych i zostali poświęceni Bogu. Postawa Zachariasza jest dla nas ostrzeżeniem, abyśmy nigdy nie wątpili w obietnice Boże, ale przezwyciężali pokusy zniechęcenia. Bóg chce być obecny i w naszym życiu. Również i nam składa swoje obietnice. Zadaniem Samsona było wyzwolenie Izraelitów z rąk Filistynów, Jan Chrzciciel miał im wskazać na Mesjasza. Obie te postacie ostatecznie wskazują na jedynego Zbawiciela, który wyzwolił ludzkość z niewoli grzechu.

Rodowód Jezusa – prolog Ewangelii św. Mateusza. Początek rodowodu – historia Abrahama. Abraham otrzymał obietnicę spłodzenia potomka i zaufał Bogu. Prawdziwym potomkiem Abrahama jest Jezus Chrystus. Rodowód Jezusa – pieśń dziękczynienia na cześć Boga.

W wielu sytuacjach nie jesteśmy czegoś pewni. Wówczas szukamy podpowiedzi, a każde słowa i czyny innych osób nabierają istotnego znaczenia. Jezus ukazuje ścisły związek między słowami i czynami, kładzie akcent właśnie na istotną rolę osobistego świadectwa. Cuda i znaki, których On dokonywał świadczyły, że jest Synem Bożym. Słowa Jezusa z dzisiejszej Ewangelii są wskazówką dla nas. Poprzez nasze czyny mamy być wyrazistymi świadkami wiary w Jezusa. Proste świadectwo życia ma większe znaczenie niż najznakomitsze traktaty teologiczne.

Obietnica zakłada pewność realizacji. Człowiek tymczasem często składa obietnice bez pokrycia. Nierealizowanie obietnic sprawia, że stają się one jedynie pustym frazesem. Bóg przywraca prawdziwy sens obietnicy. Przymierze, jakie zawiera Bóg z człowiekiem zakłada układ, którego głównym inicjatorem jest zawsze Bóg. Konsekwencja w procesie zmiany ludzkiego życia jest realizacją obietnicy jaką człowiek składa Bogu.

Jezus, nieporuszony wielością i różnorodnością opinii na swój temat, realizował swoje posłannictwo: nauczał, uzdrawiał chorych i wypędzał złe duchy. Jan Chrzciciel uwięziony przez Heroda wysyła swoich uczniów do Jezusa z zapytaniem, czy jest On oczekiwanym Mesjaszem. Pytanie Jana o tożsamość Jezusa wydaje się być wyrazem jego wątpliwości co do osoby Jezusa. Jeżeli Jezus nie jest tym Zapowiadanym i Oczekiwanym, to cały trud i wysiłek proroka znad Jordanu jest bezsensowny i bezowocny. Wraz z pojawieniem się Jezusa kończy się czas proroctw mesjańskich. Jezus objawia Boga i Jego plany wobec człowieka pełniej i jaśniej, aniżeli proroctwa. Kończy się ważna, ale przemijająca rola Jana, a rozpoczyna się nieprzemijająca rola Jezusa, Syna Bożego.

Przypowieść o dwóch synach mówi, że dla Boga nie liczą się słowa, piękne deklaracje i obietnice. Bóg oczekuje od nas konkretnych czynów. Wiara powinna być widoczna. Nie może być rozdźwięku między modlitwami, wiedzą o Bogu i wiarą w Niego a naszą codziennością. Nie można oddzielić wiary od życia. Bóg oczekuje od nas posłuszeństwa w wierze. Jezus gani dwulicowość i obłudę.

We współczesnym świecie powtarzany jest slogan, że religia jest sprawą prywatną i osobistą, więc nie wypada o sprawach wiary wypowiadać się publicznie. Orędzie Jezusa od początku napotykało na opór i niezrozumienie. Słuchacze Jezusa pytali Go: „Jakim prawem nauczasz? I kto Ci dał tę władzę?”. Jest to pytanie, które stawiane jest nam, Jego dzisiejszym uczniom: „Jakim prawem chcecie głosić, że Jezus jest jedynym Zbawicielem Świata?”

Prorok zwiastunem woli Bożej. Eliasz – prorok odrzucony przez władzę. Jan Chrzciciel – prorok zabity przez króla. Kalwaria – szczyt miłości.