Dobrobyt sprawia, że człowiek pragnie więcej. Izrael ze swojej potrzeby posiadania uczynił ołtarz. Sposobem na zaprzestanie dążeniu do posiadania jest wyeliminowanie przyczyn. Bóg nie chce nic dla siebie. Ofiarowanie samego siebie wyrazem największej miłości do człowieka. Zło zamyka człowieka na dzielenie, zatrzymując wszystko dla siebie. Umiejętne dzielenie się jest wyrazem roztropności człowieka. By rozsądnie zarządzać dzieleniem, niezbędne są wytyczne.

Postawa faryzeuszów. Nie zrozumienie świętych. Chrystus nie podejmuje polemiki, ale wzywa do modlitwy. Istota modlitwy.

Jezus ma władzę nad śmiercią. Jair i chora kobieta wykazują niezwykłą ufność w stosunku do Jezusa. Jest On dla nich ostatnią instancją, jedynym wybawicielem z ich nieszczęścia. Jair prosi o cud. Kobieta wiedziona przekonaniem, że wystarczy dotknięcie Jezusowej szaty, doznaje uzdrowienia. Jezus jest otwarty na cierpienia i potrzeby ludzi.

Człowiek zniechęca się bardzo szybko. Małe potknięcie rodzi stan beznadziei. To, co stare jest dla człowieka znane, bezpieczne i sprawia, że boi się zaryzykować. Bóg obiecuje człowiekowi wsparcie. Wkracza w sedno ludzkiego lęku i cierpienia. Bóg odbudowuje ludzkie poczucie wartości i podnosi z porażek. Dobra Nowina jest radykalnym punktem zwrotnym ludzkiego życia. Człowiek musi pragnąć i być gotowym na tą przemianę.

Chrystusowe słowa. Sposoby czynienia miłosierdzia. Opowiadanie. Czyny miłości. Odwiedziny w szpitalu. Uczestnictwo w pogrzebach. Moje czynienie miłosierdzia.

Prawdziwy prorok czy fałszywy – którym chciałbym być? Pragnienie dobra i prawdy jest głęboko wpisane w naszą naturę. Amazjasz upomina Amosa, aby przestał prorokować prawdę, bo nie podoba się to królowi, Jeroboamowi. Często dziś musimy wybrać między lojalnością wobec prawdy i wobec świata. Fałsz zawsze obraca się przeciwko fałszywemu prorokowi i tego powinniśmy się bać. Walka nie dotyczy życia doczesnego, ale wiecznego, walczymy o szczęście wieczne, a nie fałszywy spokój w teraźniejszości.

Przypomnienie trudnych sytuacji życiowych, w których czuliśmy się opuszczeni przez Boga. Nasze zmagania, jako dopuszczone przez Boga, aby nauczyć nas walki i wytrwałości. Zachęta do ufności w Bożą Opatrzność. Zachęta do dostrzegania Bożego działania w naszym życiu i do dziękowania za nie.

Decyzja pójścia za Jezusem musi być ciągle ponawiana. Może się okazać, że z biegiem czasu zeszliśmy z drogi wyznaczonej przez Zbawiciela. Podążanie za Jezusem wymaga pokory i ufności. Niezwykle trudną drogę przeszedł patron dnia dzisiejszego. By faktycznie pójść za Jezusem trzeba Mu całkowicie zawierzyć. Wielokrotnie przyjdą momenty, w których będzie nam się wydawać, że jesteśmy sami. Jednak, w rzeczywistości, jedynym, który nas nie opuścił, jest Bóg.