Dzisiaj obchodzimy wspomnienie Najświętszej Maryi Panny Wspomożycielki Wiernych. Do Niej chrześcijanie uciekali się od samego początku we wszystkich potrzebach. Wierzymy, że matczyne serce Maryi może wspierać nasze błagania. Dlatego polecamy się Jej protekcji. Matka Boża jest Szafarką Bożych łask doglądającą spraw swoich dzieci, w szczególności w chwilach trudnych. Poddajmy Jezusowi i Jego Matce całe nasze życie. Nie zachowujmy niczego dla siebie. Ona słyszy modlitwę i śledzi każde nasze duchowe zmaganie.

Apostołowie po śmierci Mistrza byli zagubieni, wystraszeni i bezradni. Zmartwychwstały Chrystus przynosi im nadzieję, nową siłę i jest potwierdzeniem mocy Boga. Apostołowie przygotowują się do wielkiej misji, misji zakładania Kościoła. Duch Święty pomaga nam w codziennym życiu obfitować. Jest mocen uczynić naszą modlitwę i ofiarę miłą Stwórcy. Jest obecny w naszym życiu przede wszystkim jako Obrońca. Chroni nas i pomaga w chrześcijańskim życiu. Duch Święty przychodzi do nas często z łaską słowa, wiedzy, uzdrowienia, pocieszenia. Jest Bogiem mocy i działania.

Każdy z wierzących powinien dawać świadectwo swojej przynależności do Jezusa. Bez tego jesteśmy nieautentyczni. A kiedy świadectwo jest prawdzie? Wtedy, kiedy jest radosne. Jean Vanier pisze: „ludzie wyrażają swoją radość i składają dziękczynienie Ojcu za to, że połączył ich i że nie są już samotni, zamknięci w kręgu swej samotności i niezależności, lecz tworzą jedno ciało, gdzie każdy ma swoje miejsce”. Cieszmy się każdego dnia z tego, że jesteśmy chrześcijanami i że Bóg jest wśród nas. Niech każdy dzień będzie radosny i świątecznie przez nas przeżywany. Bóg działa cuda dla nas każdego dnia.

Kiedy docierają do nas wiadomości o trudnych doświadczeniach naszych braci w wierze, powinniśmy otoczyć ich modlitwą. Spróbujmy z wyrozumiałością patrzeć na ludzi, którzy nas nie lubią, skoro inaczej nie potrafią nas przyjąć. Z myślą o nich zastanówmy się nad siłą naszej wiary i naszego świadectwa. Czy jest ono pociągające dla innych?

Nowe przykazanie. Ewaluacja przykazań miłości. Gotowość oddania życia za drugiego. To Bóg dokonuje wyboru.

Przeszkodą w uwierzeniu w miłość Ojca jest nasze osobiste doświadczenie miłości rodzicielskiej, zwłaszcza miłości ojca. Kiedy więc chcemy żyć w towarzystwie Ojca, który „sam nas miłuje” i jednocześnie kiedy chcemy iść do domu Ojca, w którym „jest mieszkań wiele” (J 14,21), musimy polegać nie tyle na naszym osobistym doświadczeniu, nie tyle na owocach filozoficznych dociekań, ile na Słowie Bożym, które odsłania przed nami prawdziwe oblicze Ojca, Jego ikonę, a nie karykaturę. To tylko kilka pereł w przeogromnym Oceanie Bożej Miłości, którym jest Biblia. Bóg mówi tu zawsze w pierwszej osobie, bezpośrednio: „Ja, zrodziłem, ukochałem, umiłowałem, uczynię”. Kiedy Ojciec wyznaje swoją miłość nie potrzebuje tłumaczy, nie korzysta z pośredników.

Każda wiedza zdobywana jest stopniowo. W celu poznania świata człowiek potrzebuje nauczycieli. Fundamentem autorytetu jest zaufanie. Każdy człowiek potrzebuje wiary w autorytet. Bóg chce, by człowiek poszukiwał prawdy u Niego. By rozwój był właściwy niezbędna jest umiejętna pielęgnacja. Dobrze ukierunkowana wiedza daje życie.

Kościół stawia nam przed oczy przykład życia św. Andrzeja Boboli, abyśmy czerpali natchnienie do walki ze złem, a także, aby on orędował za nami u Boga. Święty, którego wstawiennictwa dzisiaj wzywamy żył i z apostolską gorliwością duszpasterzował na ziemiach polskich na przełomie XVI i XVII wieku. Prośmy św. Andrzeja Bobolę, aby wspomagał nas w budowaniu ładu moralnego i pokoju w naszych rodzinach, ojczyźnie i wspólnocie narodów europejskich.