Rozpoczęty wczoraj Adwent to czas zatrzymania się i refleksji nad własnym życiem. Oczekujemy razem z Maryją na przyjście Mesjasza Pańskiego. Zbawienie osiągną wszyscy chodzący w światłości Pana (Iz 2,5). Ewangelia po - twierdza powszechność zbawienia. Ono proponowane jest wszystkim ludziom. Jezus z Nazaretu chwali wiarę pogańskiego setnika. Wiara powinna przemieniać nasze życie.

Legenda o śpiących rycerzach w Tatrach. Od jutra zaczynamy Adwent – czas radosnego oczekiwania. Jakie ma być nasze oczekiwanie? Jaki jest sens praktyk adwentowych? Mają one sprawić, że nie będziemy „ociężali” (Por. Łk 21,34), ale czujni, gotowi na spotkanie z Panem, kiedy przyjdzie.

Listopad – czas refleksji nad sensem życia. Zbliżający się Adwent – zapowiedź powtórnego przyjścia Pana. Przyjście Chrystusa początkiem życia mocniejszego od śmierci. Moc słowa Bożego. Ostatnie godziny życia Jana Pawła II – nadzieja oparta na Słowie.

Jezus kontynuuje swoje ostrzeżenia o tym, co ma nadejść. Kładzie jednak nacisk nie tyle na rzeczywiste wydarzenia, ale raczej na przyczynę – na niewierność i zepsucie. Jezus mówi o różnych znakach apokaliptycznych, aby zasygnalizować koniec czasu. Największym darem, za który mamy być wdzięczni, jest nasze odkupienie i przyjęcie go jako dzieci Boże.

Pełne ustanowienie królestwa Bożego będzie ostatnim aktem historii świata i objawieniem zbawczej potęgi Boga. Droga do ostatecznego zwycięstwa prowadzi przez doświadczenie krzyża. Podobnie jak Chrystus przeszedł przez krzyż do chwały zmartwychwstania, tak Jego uczniowie podczas ziemskiego życia będą doświadczać prześladowań i przeciwności.

Ten ostatni tydzień roku liturgicznego został opatrzony przez Kościół liturgią słowa, która tematem przybliża nam sprawy ostateczne. Mistrz ukazuje nam, że fundamentem naszego życia ma być osobista relacja z Bogiem, a nie jakieś ludzkie zabezpieczenia czy układy. Przykładem może być dzisiejsza patronka – św. Cecylia, męczennica. Św. Cecylia w swoim życiu świadomie wybrała to, co duchowe, niezniszczalne – Boga.

Wspomnienie dzisiejsze przypomina nam prawdę wiary z apokryfów, że Maryja jako dziecko została oddana na wychowanie do świątyni w Jerozolimie. Aktu ofiarowania dokonali czcigodni rodzice, Joachim i Anna, którzy doświadczając daru potomstwa, nie chcą zatrzymywać ten dar dla siebie, chcą, by Pan dalej działał w życiu ich dziecka. Trudność z naszym ofiarowaniem jest związana z tym, jak pojmujemy własność i pokusą kontrolowania swojego życia.

Każdy z nas szuka dowodów na zmart wychwstanie Chrystusa. Czy jest ktoś, kto widział Zmartwychwstałego? Sięgnijmy do ewangelii – nie do gnostycznych apokryfów i pytajmy. Chciałbym, by każdy z nas wiarą dostrzegał w swoim życiu Zmartwychwstałego, więcej doświadczył jego obecności – czuł jego obecność, by każdemu z nas Zmartwychwstały przyniósł pokój.