Bóg działa przez znaki. Ludzie czasem traktują owe znaki magicznie: koncentrują się tylko na nich i na tym, co mogą przez nie otrzymać, zamiast dostrzegać Tego, który działa przez znaki. Jezus, dokonując uzdrowienia przy sadzawce Betesda, pokazuje, że moc uzdrawiania pochodzi nie z samych znaków, ale od Niego. Znak wody, która ocala, znany jest w historii Izraela. Bóg wielokrotnie ratuje Izraelitów przez wodę. Chrzest, którego przyrzeczenia odnowimy w czasie Wigilii Paschalnej, jest wypełnieniem Bożych interwencji przez znak wody.

Bóg codziennie gotów jest dokonywać cudów i znaków w życiu człowieka wierzącego. Jezus przybył z Samarii do Galilei. Galilejczycy przyjęli Go życzliwie. Widzieli bowiem cuda i znaki, których dokonywał w czasie świątecznym. Udał się do Kany, gdzie wcześniej dokonał pierwszego cudu, przemieniając wodę w wino podczas wesela, na które był zaproszony razem ze swoją Matką. Urzędnik dworski z Kafarnaum prosił o uzdrowienie umierającego syna. Jezus odrzekł: Jeżeli znaków i cudów nie ujrzycie, nie uwierzycie (J 4,48). Te słowa skierowane były jednak do zgromadzonych, których wiara była wątpliwa. Dworzanin królewski miał wiarę. To ona przyprowadziła go do Jezusa z Nazaretu. Właśnie ta wiara uleczyła konające dziecko. Wiara i uzdrowienie mają ze sobą ścisły związek.

Konkluzją dzisiejszej Ewangelii są słowa wypowiedziane przez Jezusa do uczonego w Piśmie, który mówi o znaczeniu miłości Boga i bliźniego: „Niedaleko jesteś od królestwa Bożego”. Osoba okazująca miłość, która próbuje trafić do innych drogą miłości, jest przez to bardzo blisko Boga. Dlaczego tak się dzieje? Św. Jan zostawił nam najpiękniejszą definicję Boga – Bóg jest miłością. Nic więc dziwnego, że osoby, które w swoim życiu kochają, są blisko Stwórcy. Bóg zachęca nas, abyśmy miłością obdarzali nie tylko naszych bliskich, ale każdego człowieka, którego spotkamy na naszej drodze.

Zasada „dziel i rządź”, zastosowana w praktyce, doskonale pokazuje to, o czym mówi stare polskie przysłowie: zgoda buduje, niezgoda rujnuje. Podziały i budowanie murów to charakterystyczne metody działania szatana. Właśnie w ten sposób próbuje on wyrwać ludzi ze świata miłości, świętości i przyjaźni z Bogiem, do której Pan nas powołuje. Jezus demaskuje taktykę szatana i podkreśla potrzebę jedności. Po której jestem stronie: tych, którzy jednoczą, czy tych, którzy wprowadzają niezgodę i rozłam?

Jezus nie przyszedł, aby obalić Prawo, lecz aby je wypełnić. W swojej działalności Chrystus dokonywał czynów, które w rozumieniu Jego przeciwników uchodziły za niezgodne z zapisami Prawa. Słowa Jezusa o „niezmienności” Prawa i wypełnianiu jego norm nie oznaczają więc ich ślepego zachowywania. Prawo Mojżesza i Prawo Jezusa pochodzą z tego samego źródła. Bóg jest ich Dawcą. Oba Prawa mają też ten sam cel: wieczne zbawienie człowieka.

Łatwiej mówić o przebaczeniu, o wiele trudniej przebaczać. Jezus przypomina, że sztuka przebaczenia to sztuka życia. Przesłanie przypowieści o nielitościwym dłużniku jest oczywiste: skoro miłosierny Bóg przebacza ludziom, to oni powinni przebaczać sobie nawzajem. Prośba Jezusa na krzyżu – Ojcze, wybacz im – jest jedyną odpowiedzią na wrogość, jakiej doświadcza Syn Boży. Modląc się słowami: odpuść nam nasze winy, pamiętajmy, że przebaczenie naszych grzechów uzależnione jest od przebaczenia naszym winowajcom.

Była to zwyczajna ludzka historia. Młody, zdrowy mężczyzna pracował codziennie na własne utrzymanie. Wstawał rano i jak przystało na prawego wyznawcę Boga, dziękował Mu za dobrze przebytą noc, za życie, za siły. Prosił Pana, aby umiłowana przez niego Maryja bardzo młoda i piękna stała się w końcu ozdobą jego życia, jego towarzyszem, jego wsparciem, jego dopełnieniem. Mógł marzyć, bo była mu już zaślubiona. Jeszcze jeden akt, jeszcze tylko obrzęd przeprowadzenia do domu – i będą już razem. Jedno spojrzenie, jeden rzut oka zburzył jego radość. Maryja spodziewała się dziecka.

Temat nawrócenia, który podejmuje dzisiaj słowo Boże, jest zawsze aktualny. W sposób szczególny musimy go rozważać w okresie czterdziestodniowego przygotowania do Świąt Paschalnych. Niezwykle trudno przyznać się do popełnionego błędu, a jeszcze trudniej porzucić niewłaściwą drogę. Nie wolno nam nigdy ustać w pracy nad sobą.