Słowo Boże dzisiejszego święta świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza odsłania przed nami tajemnicę wyboru i powołania najbliższych uczniów Jezusa Chrystusa. Apostołowie, którzy zostali wybrani i powołani przez Jezusa, widzieli znaki i cuda, których On dokonywał. Uczniowie zostali wybrani przez Jezusa, aby głosili Dobrą Nowinę o królestwie Bożym. Współczesny świat potrzebuje Ewangelii i świadków, którzy będą ją głosić. Jezus Chrystus lituje się nad ludźmi, gdyż widzi ich cierpienie, samotność i zagubienie. Przez dar sakramentu chrztu zostaliśmy wybrani i powołani do włączenia się w wielką misję głoszenia królestwa Bożego. Mamy być świadkami Chrystusa w naszych rodzinach, w pracy, w szkole i miejscu zamieszkania.

Biblijny wizerunek faryzeuszy jest negatywny. Ewangelie opisują sceny zażartych sporów pomiędzy faryzeuszami a Jezusem. Niektórzy faryzeusze ostrzegali Jezusa przed królem Herodem. Jezus wypowiada swoiste proroctwo: „Powiadam wam, nie ujrzycie Mnie, aż nadejdzie czas, gdy powiecie: Błogosławiony Ten, który przychodzi w imię Pańskie” (Łk 13,35).

Panie, czy tylko nieliczni będą zbawieni? – czytamy w Ewangelii (Łk 13,23). W odpowiedzi Jezusa można wyróżnić trzy ważne elementy: podjęcie wysiłku, limit czasu, gdy możemy zdobywać niebo i konieczność postępowania zgodnie z nauką Chrystusa. Idąc przez ziemię, nigdy nie możemy mieć pewności co do naszego zbawienia. Nie da się wskazać jednorazowego środka, który by nam automatycznie zapewnił zbawienie.

Królestwo Boże to panowanie Boga. Może ono oznaczać również życie Boże w człowieku albo wspólnotę uczniów Jezusa na ziemi. Początki rozwoju życia Bożego w sercach ludzi są niepozorne, a jednak niosą w sobie obietnicę wzrostu. Końcowy efekt jest zachwycający i wspaniały. Podobnym prawom rozwoju podlega wspólnota Kościoła: Jezus rozpoczyna od małej grupki apostołów, która rozrośnie się i będą należeć do niej ludzie różnych kultur, ras i języków.

Mamy postępować jak dzieci światłości. Wyrazem tego jest zachowywanie przykazań Bożych. Apostoł Narodów ostrzega chrześcijan żyjących niezgodnie z Ewangelią. Uzdrowienie kobiety w dzień szabatu nie spodobało się przełożonemu synagogi. Mądra i celna riposta Jezusa wzbudziła gniew Jego przeciwników. Człowiek jest ważniejszy od zwierząt, a dobrze czynić można zawsze, także w szabat.

Pytamy często: „Dlaczego Bóg dopuszcza, aby złe rzeczy zdarzały się dobrym ludziom?”. Podobne pytania stawiali Żydzi, widząc ofiary pacyfikacji świątyni albo zawalonej wieży w Siloam. Bóg potrafi wyprowadzić dobro nawet ze zła. Cierpienie może stać się wezwaniem do nawrócenia. Jezus cierpiał, aby dać nam zbawienie.

Człowiek staje się chrześcijaninem dzięki Bożemu powołaniu. Bóg objawia człowiekowi swoją bezinteresowną miłość. Znakiem tej miłości jest sakrament chrztu. Przez chrzest staliśmy się chrześcijanami, czyli przybranymi dziećmi Bożymi oraz przyjaciółmi Jezusa Chrystusa. Chrześcijanin przez całe swoje życie winien wzrastać w miłości. Miłość jest najważniejszą zasadą naszego chrześcijańskiego życia. W Bogu stajemy się jednym. Wszyscy posiadamy jednego Ducha, należymy do jednego Kościoła, mamy jednego Pana, którym jest Jezus Chrystus. Prawdziwa jedność wypływa z samego źródła naszego powołania, którym jest Bóg, Ojciec wszystkich ludzi.

W liturgii Kościoła wspominamy dziś wielkiego polskiego świetego, pochodzącego z miejscowości Kęty niedaleko Oświęcimia. Św. Jan Kanty urodził się w 1390 r., jest patronem profesorów, studentów i młodzieży. Św. Jan Kanty głosząc Słowo Boże nauczał prawd wiary, przez które wskazywał drogę zbawienia. Unikał sporów teologicznych, które w tamtych czasach mocno wybrzmiewały. Wierny nauce Kościoła trwał niewzruszenie na stanowisku wierności Tradycji. Dla pedagogów, nauczycieli, profesorów jest wzorem człowieka całkowicie zaangażowanego w służbie Kościołowi i człowiekowi – na tej drodze realizował swoje życiowe powołanie.