Dzisiejsze czytania biblijne są przygotowaniem na „godzinę Jezusa”, dzień Jego męczeńskiej śmierci. Teksty starotestamentalne są zapowiedzią tego, co się wówczas dokonało. Stoimy dzisiaj przed tajemnicą zła i nieprawości, która jest udziałem ludzi w każdym czasie. Sprawiedliwy jest zawsze zagrożeniem dla tych, którzy żyją w grzechu. Jest dla nich wyrzutem sumienia. Tylko Zbawiciel może nam ukazać nasze zagubienie i wskazać pewną drogę do nawrócenia. Jezus z Nazaretu do końca wypełnia plan Ojca Niebieskiego dotyczący Odkupienia ludzkości. Przyjmuje pokornie swoją godzinę. Jak to jest z nami? Czy mamy znamy swoją godzinę? Czy nie marnujemy czasu, który Bóg nam dał, by życie doczesne doprowadziło nas do życia wiecznego?

Tematem łączącym czytania w dzisiejszej liturgii słowa Bożego jest wierność Boga i niewierność człowieka. Pod nieobecność Mojżesza Izraelici oddawali cześć złotemu cielcowi. Jezus przyszedł, aby okazać prawdziwe oblicze Boga. Jezus wyrzuca Izraelitom ich brak wiary i niezrozumienie Pisma. Nawet znaki dokonywane przez Jezusa nie przekonały ich, że jest On obiecanym Mesjaszem. Wiara jest darem, który jest człowiekowi dany i jednocześnie zadany. Proces pielęgnacji wiary polega na bliskiej relacji z Bogiem. Budujemy tę osobową relację poprzez słuchanie słowa Bożego, modlitwę i uczestnictwo w sakramentach.

Utraconą kiedyś przez grzech pierworodny nieśmiertelność ciała odzyskujemy w Chrystusie. Chrystus wyraźnie mówi, że tylko ci, którzy pełnili dobre czyny, pójdą na zmartwychwstanie życia (J 5,29). Chrystus już przeszedł do chwały Ojca, ale ofiarę Krzyża ustawicznie ponawia dla nas, idących przez życie i dopiero zdążających do chwały.

Bóg działa przez znaki. Ludzie czasem traktują owe znaki magicznie: koncentrują się tylko na nich i na tym, co mogą przez nie otrzymać, zamiast dostrzegać Tego, który działa przez znaki. Jezus, dokonując uzdrowienia przy sadzawce Betesda, pokazuje, że moc uzdrawiania pochodzi nie z samych znaków, ale od Niego. Znak wody, która ocala, znany jest w historii Izraela. Bóg wielokrotnie ratuje Izraelitów przez wodę. Chrzest, którego przyrzeczenia odnowimy w czasie Wigilii Paschalnej, jest wypełnieniem Bożych interwencji przez znak wody.

Bóg codziennie gotów jest dokonywać cudów i znaków w życiu człowieka wierzącego. Jezus przybył z Samarii do Galilei. Galilejczycy przyjęli Go życzliwie. Widzieli bowiem cuda i znaki, których dokonywał w czasie świątecznym. Udał się do Kany, gdzie wcześniej dokonał pierwszego cudu, przemieniając wodę w wino podczas wesela, na które był zaproszony razem ze swoją Matką. Urzędnik dworski z Kafarnaum prosił o uzdrowienie umierającego syna. Jezus odrzekł: Jeżeli znaków i cudów nie ujrzycie, nie uwierzycie (J 4,48). Te słowa skierowane były jednak do zgromadzonych, których wiara była wątpliwa. Dworzanin królewski miał wiarę. To ona przyprowadziła go do Jezusa z Nazaretu. Właśnie ta wiara uleczyła konające dziecko. Wiara i uzdrowienie mają ze sobą ścisły związek.

Konkluzją dzisiejszej Ewangelii są słowa wypowiedziane przez Jezusa do uczonego w Piśmie, który mówi o znaczeniu miłości Boga i bliźniego: „Niedaleko jesteś od królestwa Bożego”. Osoba okazująca miłość, która próbuje trafić do innych drogą miłości, jest przez to bardzo blisko Boga. Dlaczego tak się dzieje? Św. Jan zostawił nam najpiękniejszą definicję Boga – Bóg jest miłością. Nic więc dziwnego, że osoby, które w swoim życiu kochają, są blisko Stwórcy. Bóg zachęca nas, abyśmy miłością obdarzali nie tylko naszych bliskich, ale każdego człowieka, którego spotkamy na naszej drodze.

Zasada „dziel i rządź”, zastosowana w praktyce, doskonale pokazuje to, o czym mówi stare polskie przysłowie: zgoda buduje, niezgoda rujnuje. Podziały i budowanie murów to charakterystyczne metody działania szatana. Właśnie w ten sposób próbuje on wyrwać ludzi ze świata miłości, świętości i przyjaźni z Bogiem, do której Pan nas powołuje. Jezus demaskuje taktykę szatana i podkreśla potrzebę jedności. Po której jestem stronie: tych, którzy jednoczą, czy tych, którzy wprowadzają niezgodę i rozłam?

Jezus nie przyszedł, aby obalić Prawo, lecz aby je wypełnić. W swojej działalności Chrystus dokonywał czynów, które w rozumieniu Jego przeciwników uchodziły za niezgodne z zapisami Prawa. Słowa Jezusa o „niezmienności” Prawa i wypełnianiu jego norm nie oznaczają więc ich ślepego zachowywania. Prawo Mojżesza i Prawo Jezusa pochodzą z tego samego źródła. Bóg jest ich Dawcą. Oba Prawa mają też ten sam cel: wieczne zbawienie człowieka.