Łatwiej mówić o przebaczeniu, o wiele trudniej przebaczać. Jezus przypomina, że sztuka przebaczenia to sztuka życia. Przesłanie przypowieści o nielitościwym dłużniku jest oczywiste: skoro miłosierny Bóg przebacza ludziom, to oni powinni przebaczać sobie nawzajem. Prośba Jezusa na krzyżu – Ojcze, wybacz im – jest jedyną odpowiedzią na wrogość, jakiej doświadcza Syn Boży. Modląc się słowami: odpuść nam nasze winy, pamiętajmy, że przebaczenie naszych grzechów uzależnione jest od przebaczenia naszym winowajcom.

Była to zwyczajna ludzka historia. Młody, zdrowy mężczyzna pracował codziennie na własne utrzymanie. Wstawał rano i jak przystało na prawego wyznawcę Boga, dziękował Mu za dobrze przebytą noc, za życie, za siły. Prosił Pana, aby umiłowana przez niego Maryja bardzo młoda i piękna stała się w końcu ozdobą jego życia, jego towarzyszem, jego wsparciem, jego dopełnieniem. Mógł marzyć, bo była mu już zaślubiona. Jeszcze jeden akt, jeszcze tylko obrzęd przeprowadzenia do domu – i będą już razem. Jedno spojrzenie, jeden rzut oka zburzył jego radość. Maryja spodziewała się dziecka.

Temat nawrócenia, który podejmuje dzisiaj słowo Boże, jest zawsze aktualny. W sposób szczególny musimy go rozważać w okresie czterdziestodniowego przygotowania do Świąt Paschalnych. Niezwykle trudno przyznać się do popełnionego błędu, a jeszcze trudniej porzucić niewłaściwą drogę. Nie wolno nam nigdy ustać w pracy nad sobą.

Jezus ciągle powraca do kilku podstawowych spraw: uzdrawiającej siły miłości, potrzeby wzajemnego wybaczenia oraz, o czym mowa w dzisiejszym czytaniu, do niezmiennej mocy woli Bożej. Jezus krytykuje arcykapłanów za konkretne zaniedbania: za gromadzenie powierzonych im skarbów i niechęć do dzielenia się z ludem wiedzą w kwestiach religijnych. Słyszymy dziś w Ewangelii o dzierżawcach winnicy. Czy zdajemy sobie sprawę, że również my jesteśmy tymi dzierżawcami? Dziś jesteśmy posłani do winnicy, ale nikt nie da nam pewności tego, że jutro również będziemy mogli w niej pracować.

Błędne jest przekonanie, że ubóstwo człowieka na ziemi prowadzi automatycznie do nieba, a bogactwo do piekła. Ewangeliczny bogacz po niegodziwym życiu doczesnym doznaje mąk, a żebrak cierpiący z powodu licznych chorób cieszy się szczęściem wiecznym. Przeżywający piekielne udręki bogacz chciał przestrzec bliźnich przed drogą prowadzącą do potępienia. Bóg każdego dnia mówi do nas przez słowo Boże zawarte w Biblii, przez różnych ludzi i wydarzenia. Pragnie naszego nawrócenia i chce nam ofiarować życie wieczne.

Każda matka chce szczęścia dla swoich dzieci. Matka synów Zebedeusza w trosce o ich przyszłość prosi Jezusa o zaszczyty dla nich. Władza i przywileje nie istnieją w królestwie Jezusa. Jezus proponuje swoim uczniom drogę, którą On sam podąża. Jest to droga wyrzeczenia i zaparcia się samego siebie, droga służby innym, logika daru z siebie.

Na drugim biegunie pychy jest pokora. Jezus przestrzega pysznych. Pokora w sensie biblijnym. Czego jest we mnie więcej: pychy czy pokory?

Słowa Boga Ojca: To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie (Mt 17,5). Jezus – ostateczne objawienie Miłosierdzia Bożego. Miłosierdzie – dar i zobowiązanie. Czyny miłosierdzia są miarą miłości.