Wspominamy dzisiaj wielkiego świętego, który całe swoje życie poświęcił studium Biblii. Żył i działał na przełomie IV i V wieku. Św. Hieronim pozostawił po sobie niezwykle bogatą spuściznę literacką. Jest autorem tłumaczenia Biblii a także komentarzy do wielu ksiąg Pisma Świętego, przełożył wiele tekstów ojców Kościoła. Przybliżenie postaci tego wielkiego świętego jest w dzisiejszych czasach niezwykle znamienne.

Spotkanie Jezusa i Natanaela pokazuje nam szczególny sposób, w jaki człowiek spotyka Boga. Albo odwrotnie: Bóg spotyka człowieka. Mądre, pełne miłości, ojcowskie spojrzenie Boga przenika całe stworzenie. Zamiarem Boga nie jest jednak obserwowanie i kontrolowanie, ale troska, miłująca bliskość i poszukiwanie jedności z człowiekiem. Trzej archaniołowie: Rafał, Michał i Gabriel przychodzili z niebios jako opiekunowie i pomocnicy.

Każdy chrześcijanin, pragnąc naśladować swojego Mistrza, musi się czegoś wyrzekać dla większego dobra. Dobrze rozumiane wyrzeczenie nie umniejsza wierzącego, ale doprowadza go do ściślejszego zjednoczenia z naszym Panem i Zbawicielem. Św. Wacław może być i dziś przykładem tego, jak losy narodu zależą od mądrych i prawych rządów ludzi naśladujących Boga. Prośmy o rozumne i bogobojne rządy w naszym kraju.

Dziś wielu ludzi chciałoby niemalże wszystko wiedzieć o innych, ich życiu, sekretach. Stale rośnie popularność plotkarskich gazet i portali internetowych. Posiadanie wiedzy daje jakąś władzę i przewagę. „Człowiek swej drogi jest nieświadomy. Bóg sam ją przed nim zamyka”. Chcielibyśmy wszystko w naszym życiu wiedzieć i rozumieć. Z tego powodu niektórzy sięgają po niebezpieczne praktyki okultystyczne. Wiara nie jest równoznaczna z wiedzą. Wiara rodzi się z zaufania Bogu, z osobistej relacji, ze świadomego poddania się Jego woli.

Każdy człowiek chciałby być przynajmniej w jednej dziedzinie pierwszy i najważniejszy. Uczniowie pokłócili się między sobą o pierwszeństwo. Do konfliktu doszło, gdy wędrowali do Jerozolimy, gdzie Jezus miał umrzeć na krzyżu. W królestwie Jezusa dotychczasowy porządek zostaje całkowicie odwrócony. Prawdziwa wielkość objawia się w małości. Jezus będąc Bogiem, uniżył samego siebie i stał się człowiekiem. On przyszedł nie jako ten, któremu trzeba służyć, ale jako ten, który służy.

Księga Koheleta mówi o kruchości i przemijaniu ludzkiego życia. Koheletem nazywany był mędrzec, który przemawiał na zebraniu wiernych. Od czasu zmartwychwstania Chrystusa ten realny opis przemijania ludzkiego życia nabrał nowego znaczenia: na pesymizm przemijania padło światło nadziei. Koheleci wspólnot chrześcijańskich śpiewają dalsze strofy o nadziei i Bożym życiu.

Zbyt często mamy fałszywe pojęcie świętości. Wynika ono z przekonania, że święty to człowiek, który nie interesuje się sprawami tego świata, zajęty jest wyłącznie modlitwą i pobożnymi rozważaniami. Ojciec Pio nie miał ascetycznego wyglądu, często się denerwował i krzyczał na penitentów w konfesjonale, ale bardzo kochał ludzi i chciał ich zaprowadzić do Boskiego Nauczyciela. Dążenie do świętości jest obowiązkiem każdego chrześcijanina.

Dzisiejszy fragment Ewangelii wspomina o zaniepokojeniu Heroda. Nowa rzeczywistość, albo brak kontroli nad czymś może rodzić w nas zaniepokojenie. Możemy czuć zaniepokojenie w sytuacji, kiedy coś nie idzie po naszej myśli, albo na coś nie mamy wpływu, a czego konsekwencje dla nas są nieuniknione. Bóg daje człowiekowi w sercu pewnego rodzaju niepokój, po to, aby człowiek mógł się opamiętać i nawrócić.