Opowiadanie o drwalu, który nie miał czasu naostrzyć siekiery, uświadamia nam, jak absurdalne bywa czasem nasze myślenie: nie mamy czasu na ulepszenie narzędzi, a tracimy go na nieefektywną pracę. Jezus trudził się nad zbawieniem człowieka. Mimo to znajdował czas, by na osobności rozmawiać z Ojcem. W ten sposób pokazywał nam, jak niezbędna jest modlitwa. Spojrzenie podczas modlitwy na nasze obowiązki z Bożej perspektywy pomaga nam rozeznać, co jest naprawdę ważne, a także dodaje nam siły do wykonywania naszej pracy.

Trudno wierzyć ludziom, którzy zmieniają swoje poglądy w zależności od zmieniających się okoliczności, którzy próbują nam coś narzucić, choć ich postępowanie przeczy wypowiadanym słowom. Jezus naucza jak Ten, który ma władzę i moc. Jego słowom towarzyszyły czyny. Jezus głosi Dobrą Nowinę i potwierdza ją znakami. Takim znakiem było uwolnienie człowieka opętanego przez ducha nieczystego. Dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych, a Jego słowo ma moc. Podczas każdej Eucharystii słowo Jezusa uobecnia się i realizuje dla każdego z nas. Kiedy w kościele czyta się Pismo Święte, sam Chrystus przemawia do swojego ludu.

Nowy okres liturgiczny okazją do nowych postanowień. Nawrócenie to sposób życia, a nie jednorazowy akt. Brak postawy nawracania się owocuje degradacją życia Bożego w nas. Powierzchowna pobożność nie owocuje wzrostem życia Bożego. Świętość jest Bożym darem, który mogą przyjąć tylko ci, którzy się nieustannie nawracają w kierunku Boga.

Każdy człowiek kieruje się pozorami. Uleganie pozorom nie pozostaje bez konsekwencji. Pozory kryją się również w przestrzeni wiary. Fałszywi prorocy dają ułudę kierowania się kwestiami wiary. Pozory w kwestii wiary wprowadzają w rzeczywistość zła. Trudność w odróżnieniu prawdy od pozorów. Ukierunkowanie na Boga warunkiem odróżnienia fałszywych proroków.

Nasze ziemskie życie upływa we wspólnocie – wędrujemy razem z drugimi. Codziennym postępowaniem można stwarzać wokół siebie przyjazną atmosferę lub ją zatruwać złymi słowami i uczynkami. Musimy zawsze pamiętać, że prawdziwa miłość kosztuje. Ofiarnej miłości w szczególny sposób uczymy się tutaj, przy ołtarzu.

„Czego szukacie?” – pyta Chrystus idących za Nim uczniów. Spotkanie Jezusa potrafi przemienić życie, nadać mu głęboki, nieoczekiwany sens. Czy my znaleźliśmy już największy skarb?

Kazania o grzechu są niewygodne, gdyż budzą poczucie winy i wyrzuty sumienia. W biblijnym znaczeniu grzech to nie tylko poczucie winy, ale zerwanie relacji ze Stwórcą. Nasze trwanie w Bogu lub oddalanie się od Niego jest zależne od popełnianych grzechów. Jezus jest Bożym Barankiem, który gładzi „grzech świata”, tzn. ustanawia ponowną życiodajną relację między Bogiem a ludźmi.

W relacjach Ewangelistów Jan Chrzciciel ukazywany jest jako postać wyjątkowa i nieprzeciętna: niezwykłe są okoliczności jego przyjścia na świat, jak również styl życia i prorockich wystąpień. Jan Chrzciciel świadomy jest swego prorockiego powołania. Jego autorytet moralny sprawia, że nad Jordan ściągają tłumy ludzi. Jan wskazuje drogę i daje orientację wszystkim, którzy pytają: „Co mamy czynić ?”. Postawa Jana może być dla każdego chrześcijanina wzorem. Uczy nas odważnego wskazywania Jezusa i mówienia o Nim. Każdy chrześcijanin może być, jak Jan Chrzciciel, przewodnikiem dla innych.