Dziś wiele osób przedstawia siebie jako autorytety. Jakże często ci ludzie są fałszywymi prorokami, którzy zwodzą nas na manowce. Słyszymy dziś o Słowie, które było Bogiem i przez które wszystko się stało. To Słowo istniało od początku. Słowo, czyli Jezus Chrystus, przedstawione zostało jako Światłość, która rozświetla mroki. Jezus Chrystus, Syn Boży, przyjął ludzką postać, aby nas zbawić. On w pełni zrealizował obietnice zbawienia.

Spotykamy dziś w Ewangelii piękną postać – Symeona, który pojawi się jeszcze kilkakrotnie w okresie Bożego Narodzenia. Symeon w chwili, gdy wziął w ramiona Boże Dziecię i mógł wypowiedzieć radosne słowa o wypełnieniu się jego życiowych pragnień, przeżył wielkie szczęście. Jak Symeon – możemy być dopuszczeni do radosnego obcowania z Bogiem i stania się w Jego ręku narzędziem. Żeby wytrwać na drodze prawości, trzeba utrzymywać stałą łączność z Bogiem, zwłaszcza poprzez modlitwę.

Śmierć niewiniątek – przemoc zdeprawowanej władzy. A proroctwo Jego zgonu już się w świecie szerzy – zapowiedź męki Jezusa. Wyrok na dzieci – wojna i prawo do zabijania. Życie od poczęcia do naturalnej śmierci to dar od Boga.

Słowo Boże głoszone w Kościele w święto św. Jana, umiłowanego ucznia Chrystusa, łączy narodzenie Jezusa i Jego zmartwychwstanie. Chrystus potwierdził swoją naukę śmiercią i zmartwychwstaniem. Św. Jan nie tylko widział Jezusa po zmartwychwstaniu, ale także z Nim rozmawiał, jadł i pił. Dlatego jego świadectwo jest prawdziwe. Jezus Chrystus pojednał nas z Bogiem Ojcem i otworzył nam drogę do życia wiecznego w niebie.

Człowiek tęskni za świętami Bożego Narodzenia. Tęsknota sprawia, że radośnie uczestniczymy w przedświątecznym zgiełku. Wieczerza wigilijna jest miejscem, w którym cała uwaga koncentruje się na drugim człowieku. Miejsce Boga przy wigilijnym stole. Na ile Bóg zajmuje centralne miejsce w ludzkim życiu. Bóg zawsze przychodzi z obietnicą.

Cudowne zdarzenia towarzyszące Janowi. Dziś rodzi się św. Jan – jutro Chrystus. Wskazania płynące z nauki i postawy Jana Chrzciciela.

Maryja po Zwiastowaniu poszła w góry i nawiedziła Elżbietę, oczekującą w starszym wieku dziecięcia. Kto powiedział Bogu „tak”, ten niesie Go do innych. Człowiek adwentu pozostaje na czuwaniu. Jezus powtarza niejednokrotnie „czuwajcie i módlcie się”. Adwentowe postacie trwały na czuwaniu, na modlitwie. O naszym czuwaniu mogą powiedzieć te ławki kościelne, doświadczające naszej obecności lub jej braku. O naszym czuwaniu mógłby mówić różaniec, ten w naszych rękach, ten w kieszeni i ten zagubiony gdzieś w szafie, który nawet trudno znaleźć.

Już w pierwotnym Kościele oczekiwanie na przyjście Zbawiciela było oczywistym faktem. To oczekiwanie na powtórne przyjście Chrystusa na końcu czasów rodziło w Kościele wielu świętych. Gotowość na przyjście Chrystusa mamy wykazać w każdej chwili naszego życia. Tę gotowość wyznacza szata naszej duszy. Zapytajmy siebie o jej stan. Zakończyliśmy przed miesiącem uroczyście obchodzony Nadzwyczajny Rok Miłosierdzia. Ofiarujmy przy żłóbku to całe dobro, które udało nam się spełnić w świętym czasie Roku Miłosierdzia.