Miłość to skarb. Przyniósł Go sam Jezus Chrystus. Przykazanie miłości jest najważniejszym przykazaniem. Ono ukazuje nam, że Bóg powinien być zawsze na pierwszym miejscu. Drogą człowieka do Boga jest drugi człowiek, co tak mocno podkreśla przykazanie miłości. Trudno doświadczyć Bożej miłości, jeśli nie doświadczyło się miłości ludzkiej. Trudno jest pojąć troskę, opiekuńczość i czułość jaką okazuje nam dobry Bóg, jeśli nie doświadczyło się tego od swoich rodziców. Nasze serca są często poranione, ponieważ nie doświadczyły miłości, albo doznały krzywdy. Dużo łatwiej zadowolić się jedynie namiastką tego, co nazywamy miłością. Liczy się moje zadowolenie, satysfakcja, korzyść czy przyjemność. Tymczasem nie ma to nic wspólnego z miłością. Miłość jest obok nas. Czy ją dostrzeżesz?

Pan Jezus kieruje do nas dzisiaj przypowieść o zaproszonych na ucztę. Spójrzmy na nią jako na obraz Eucharystii. Jezus zaprasza nas nieustannie. Nie naprzykrza się, nie nalega, lecz Jego głos da się słyszeć. Nieraz może nam się wydawać, że przychodząc na Eucharystię robimy coś wielkiego, wyjątkowego. Na ucztę nie można przyjść bez odpowiedniej szaty. W tym obrazie możemy widzieć stan łaski uświęcającej. Ale także i to nie jest owocem naszego wysiłku, lecz darem Boga. Na uczcie posilamy się Chlebem niebiańskim, Ciałem Chrystusa. To niewypowiedziany dar, który staje się również naszym udziałem.

Wieczną nagrodą dla sprawiedliwych jest sam Bóg. Św. Jacek Odrowąż nie był robotnikiem ostatniej godziny. Nie patrzmy złym okiem na tych, którzy są dobrzy.

Kiedy wszystkie ludzkie „pomysły na życie” zawodzą to znak, że tylko Bóg może nam pomóc. Dlatego tak ważne jest, aby nigdy nie tracić nadziei. Oprócz tej ziemskiej nadziei istnieje nadzieja Boska. Nadzieja to uznanie, że nie wszystko zależy od nas samych. Każdy człowiek, który żyje nadzieją, nie ma niebezpieczeństwa rozpaczy. Nasza codzienność wypełniona jest nadzieją, nawet jeśli sobie nie zdajemy z tego sprawy. Tylko w Bogu jest nasza nadzieja, i tylko w Nim jest nasze szczęście. Jeśli dla człowieka jest coś niemożliwego, to u Boga wszystko się uda. Dla chrześcijan i wierzących w Boga nadzieja oznacza także ufne oczekiwanie na powtórne przyjście Chrystusa, na wieczną szczęśliwość.

Dwa różne obrazy z Pisma Świętego. Jeden wspólny obraz kochającego, ale wymagającego Ojca. Zbiorowa odpowiedzialność za winy wynikająca z kulturowych uwarunkowań. Bóg nadaje nowy wymiar indywidualnej odpowiedzialności. Bóg daje człowiekowi nadzieję na nowe życie. Bóg oczekuje od nawracającego się człowieka dziecięcej szczerości i ufności.

Postawa sługi. Osiągnięcie celu wyzwala prawdziwość postawy. Fundament przebaczenia.

Odniesienie do sytuacji życiowych, powodujących w nas lęk. Przykład G.K. Chestertona: żołnierze poświęcający życie dla ratowania życia. Życie w pełni – zmaganie się z przeciwnościami na wzór męczenników.

Aby wejść do nieba, nie wystarczy nie robić nic złego. Zaniedbanie dobra jest bowiem również złem. Chrześcijaństwo to nie sztuka samodoskonalenia w oderwaniu od świata, ale uczenie się miłości, która jest czuwaniem, co jeszcze mogę zrobić dla tego, kogo kocham. Taką postawą cechowała się w życiu św. Teresa Benedykta od Krzyża – Edyta Stein. Uczmy się od niej tej miłości, przejawiającej się w żarliwym poszukiwaniu Boga.